Blogger Judith: 'Wanneer ik later op de avond terugkom, zie ik een heel ander persoon in bed liggen'

In het ziekenhuis hebben we wel zogenaamde 'cohort afdelingen' waar corona-patiënten verblijven, maar omdat de patiënten op de Stroke-afdeling neurologisch vaak niet stabiel genoeg zijn, blijven ze ondanks hun besmetting toch bij ons.

Ik baal wel even wanneer ik het nieuws hoor; ik ben net nog zonder bescherming bij deze man op de kamer geweest, waarom hoor ik dit nu pas? Nou ja, niks meer aan te doen. Ik ga over tot actie: familie van de patiënt inlichten, een zogenaamde 'Covid-kar' met alle benodigdheden voor de verzorging en een briefje met 'contact-isolatie' voor de deur.

Ik hijs mezelf in mijn bloedhete pak (echt hoor, respect voor iedereen die op de corona-afdeling staat!) en ga bij meneer naar binnen. Ik meet zijn temperatuur en saturatie en kijk verbaasd naar zijn waarden. Meneer heeft niet eens verhoging, en zijn saturatie zit op een keurige 98%. Blijkbaar kijk ik niet al te subtiel naar mijn thermometer, want meneer vraagt: 'Zuster, hoe kan ik nu corona hebben? Ik heb toch helemaal geen klachten?' Ik leg meneer uit dat dit het venijn is van het virus: je hoeft geen klachten te hebben om zelf besmet te zijn. Ik vraag hoe meneer zich voelt, maar buiten de schrik en zijn neurologische klachten lijkt er niet veel aan de hand te zijn. Ik zeg voor de zekerheid nogmaals dat wanneer er iets is of wanneer meneer vragen heeft, hij gewoon mag bellen.

Wanneer ik later op de avond terugkom op de kamer om meneer zijn medicatie te geven, zie ik een heel ander persoon in bed liggen dan aan het begin van mijn dienst. Klein, in elkaar gedoken en met een bange blik in zijn ogen. Op tv speelt de wedstrijd van Feyenoord, maar zijn aandacht lijkt ergens anders. Ik ga naast hem zitten en vraag hem hoe het gaat. Hij kijkt me aan met grote ogen en zegt: 'Och meiske, ik maak mezelf hier helemaal gek. Ik ben zo bang dat ik mijn familie aansteek of het zelf niet red.' 

Ik pak zijn hand en zeg dat ik zijn angst begrijp. Ik zeg ook dat ik me, gezien zijn prachtige waardes en hoe meneer zich voelt, nog niet zo’n zorgen maak. Dit lijkt meneer iets gerust te stellen, en ik besluit van onderwerp te veranderen om meneer een beetje af te leiden. Ik vraag hem hoe Feyenoord het doet, wijzend op de score die op het tv-scherm te zien is. 3-1 voor de tegenpartij, oeps...

We praten een tijdje over voetbal, over hoe diep clubliefde kan gaan en hoe waardeloos meneer vindt dat zijn favoriete club dit seizoen speelt. Ik heb zelf niks met voetbal en dus geen idee waar ik het over heb, maar meneer lijkt mijn angstaanjagende outfit en zijn Covid-besmetting even te vergeten. Langzaam zie ik zijn ogen weer iets oplichten, en besluit ik hem weer met rust te laten. Wie had gedacht dat voetbal me ooit nog zou helpen om weer een beetje menselijkheid te creëren!