Blogger Mariët - 'Het leek alsof ze op me had gewacht...'

AFSCHEID NEMEN IN PLASTIC

En dan op een dag kreeg ik het bericht wat ik eigenlijk al lang verwacht had, maar nu het zover was, toch nog onverwacht kwam. Ze is al zo lang ziek, woont al jaren in een verpleeghuis en heeft al meer dan dertig medebewoners 'overleefd'. Maar dan nu het bericht dat ze wel heel erg ziek is en mogelijk komt te overlijden.

Een paar dagen hiervoor was ik samen met mijn vriendin nog op bezoek geweest, en hadden we nog samen muziek geluisterd en haar vertroetelt. Elke keer wanneer we naar huis gingen, namen we afscheid van haar. In de wetenschap dat ze zo kwetsbaar was en elk bezoek het laatste zou kunnen zijn. Maar het was die dag net alsof we het aanvoelden dat het niet lang meer zou duren, we hadden net wat meer moeite om haar achter te laten.

Maar zoals gezegd een paar dagen later het bericht dat ze erg ziek was en later een positieve testuitslag van covid-19 had. Mijn vriendin is die middag haar op gaan zoeken, volledig in plastic gewikkeld, maar er was geen (oog)contact meer met haar te maken. Misschien maar goed ook, al die marsmannetjes op haar kamer, ze zou ervan geschrokken zijn. Ik ben die avond haar op gaan zoeken, ik kreeg toestemming om haar te bezoeken om afscheid van haar te nemen. Wat een verschrikking al die plastic laagjes die ik aan moest doen voordat ik ook maar de kamer op mocht. Ik heb er maar geen issue van gemaakt en me aan de voorschriften gehouden mede vanwege mijn eigen kwetsbare gezondheid op dat moment.

Ik ben bij haar aan het bed gaan zitten, en heb haar gestreeld over haar haren en gezicht en heb haar hand vastgehouden. Ze gaf me nog een kneepje met haar hand, ze voelde dat ik er was. Ik heb haar samen met een zorgmedewerker nog verzorgd en comfortabel gelegd. Vier uur lang heb ik aan haar bed gezeten, waarvan ik tussendoor heel even me omgekleed heb om daarna weer terug te gaan. Snik en snikheet in al die beschermingsmiddelen en een kamerdeur die hermetisch dicht moet blijven!

Later op de avond gevraagd of ze morfine wilden geven, ze lag met gebalde vuisten, een frons tussen de ogen en ze bewoog haar hoofd onrustig heen en weer, voor mij allemaal tekenen van pijn en ongemak. Gelijk na de eerste morfine dosis, werd ze rustiger, zag er kalmer uit en leek in slaap te vallen. Intussen was ook mijn vriendin gekomen en samen wilden we overleggen hoe we het verder gingen doen. Aangezien zowel mijn gezondheid als die van mijn vriendin te wensen overlaat en het heel erg zwaar is om met zoveel beschermingsmiddelen bij haar in de kamer te zijn, besloten we om die nacht niet te blijven. Hoe moeilijk we deze beslissing ook vonden, we beloofden elkaar dat we hier later geen spijt over zouden voelen, het was echt de juiste beslissing. We namen afscheid en legden onze telefoons onder ons kussen. We waren ervan overtuigd dat ze die nacht zou overlijden. Maar dat gebeurde niet.

Met lood in mijn schoenen ben ik er de volgende dag weer heen gegaan, afscheid nemen op deze manier heb ik nooit gewild, maar nu kon het niet anders. Ik kleedde me om voor de deur van haar kamer, en weer in al die lagen plastic ging ik haar kamer in. Er was juist ook een zorgmedewerker, die erg bezorgd was want ze leek nu toch echt wel heel dicht bij het einde. Ik sprak haar aan, vertelde dat ik er weer was, vouwde mijn handen om haar gezicht, een kleine, haast onhoorbare zucht en ze was er niet meer… Het leek alsof ze op me had gewacht…

Nog lang ben ik bij haar gebleven, heb dat verschrikkelijke op een koffiefilterzakjes lijkende, mondneusmasker vol gesnotterd, heb haar netjes gelegd, haar pop en een foto van haar man bij haar gelegd, (kunst)bloemen op haar dekens, en nog een poosje alleen maar stilletjes bij haar gezeten. Ondanks het verdriet waren dit toch kostbare momenten, haar geest bevond zich nog in haar kamer en ik was erbij toen deze haar verliet. Haar vergeten kan ik niet, daarvoor gaf ze me te veel, ze zal altijd voortleven in mijn hart.