Blogger Mariët - 'Haar reactie was er één van een beledigde puber, en geef haar eens ongelijk!'

HELEMAAL VERKEERD AANGEPAKT, LEREN VAN MIJN FOUTEN.

De werkdruk was daar zo hoog dat je onmogelijk echte aandacht kon geven. Echt een keus hoe laat de bewoners uit bed wilden was er niet, je ging ‘gewoon’ van kamer naar kamer, er waren vaste tijden voor toiletgang, en het eten kwam kant en klaar in een etenskar naar de afdeling waar iedereen hetzelfde kreeg en waar er weinig ruimte was om etenstijden aan te passen. Pas veel later toen er steeds meer kleinschalige woonvormen kwamen, kwam er ook meer ruimte voor eigen inbreng van de bewoners al was dit nog heel beperkt.

En toch ging ik ook in de kleinschalige woonvormen nog wel eens finaal de mist in qua belevingsgericht contact. Zoals gezegd ik heb het moeten leren, en dan is het vaak een aantal keer het hoofd stoten, met vallen en opstaan. Veel benaderingen en contactmomenten zou ik nu met mijn huidige kennis heel anders aan hebben gepakt. Zo herinner ik me een bewoner in een woongroep die veel bij andere bewoners in de kamers/appartementen liep en daar van alles uithaalde. Vaak ging ze naar de kledingkasten en haalde daar van alles uit, trok soms kleding aan of ze zat aan andere spulletjes die op de bewuste kamer stonden. Ze had totaal niet in de gaten dat ze op een andere kamer dan die van haarzelf was en was er niet uit te krijgen. Sommige medebewoners stelden dit niet erg op prijs maar overal de deuren op slot, was ook niet haalbaar.

Omdat ze nog zo mondig was, en ze echt een intelligentie vrouw was geweest, dacht ik dat het te proberen was om haar te wijzen op de privacyschending. Ik vertelde haar dat ze op een verkeerde kamer was die niet van haar was, en ze dus de privacy van haar medebewoners schond door op de kamer overal aan te zitten. Ze keek me alleen wat meewarig aan en ging door met waar ze mee bezig was. Ik kon praten als Brugman, ze was de kamer niet uit te krijgen. Een beetje ongeduldig en geïrriteerd pakte ik haar elleboog en leidde haar zo de kamer uit, met toch echt wel wat lichte dwang! Ik dacht toen echt dat dit de juiste benadering was, was me er toen niet van bewust dat ik haar veel te hoog inschatte en dat ik onder andere een beroep deed op haar ‘gezonde’ verstand waarbij er bepaalde cognitieve functies komen kijken, die zij door haar dementie helemaal niet meer kon bedenken laat staan uitvoeren.

Ze liet zich uiteindelijk wel de kamer uit leiden maar ze was het er zeker niet mee eens, ze zei niet veel, maar haar houding was er één van verzet en tegenwerking. Ze deed het enige wat ze nog aan protest kon bedenken, ze ging plat op haar kont, pontificaal voor de deur zitten, met haar armen over elkaar en met een uitdrukking op haar gezicht die niet mis te verstaan was. Ik had haar dan wel de kamer uit gekregen, maar ook ik had hier toch geen fijn gevoel bij. En nu zat ze op de grond en was ze zeker niet meer van plan om overeind te komen. Ik werd er toch ook een beetje droevig van, ik vond het helemaal niet fijn meer en voelde dan ook totaal geen ‘overwinning’ omdat ze de kamer uit was. Ik wist werkelijk niet meer hoe ik het aan moest pakken, en met een diepe zucht van teleurstelling en eigen onmacht liet ik me naast haar op de grond zakken.

Als een wesp gestoken, sprong ze overeind, zodra ik naast haar zat. Je dacht toch niet dat ik naast jóu blijf zitten, leek ze te denken. Haar reactie was er één van een beledigde puber, en geef haar eens ongelijk!

Nu ik veel meer kennis heb van dementie, door studie, ervaring, veel lezen en toepassen, uitproberen enz. zou ik het niet meer zo hebben aangepakt. Daarom ben ik blij dat belevingsgericht zorgen en/of contact maken te leren is! Het maakt mijn zorgen voor, met en rondom mensen met dementie zo veel rijker en intenser!