Blogger Lotte: 'Ik merk dat de angst die ik voor haar voelde afneemt naarmate ik meer over haar weet'

Met haar indrukwekkende hoge zwarte plateauhakken paradeert ze over de gang van de afdeling. Haar armen bewegen perfect synchroon met de rest van haar lichaam, waardoor ze overkomt als een model op de catwalk. Het roze mini rokje en gouden glittertopje passen eveneens volmaakt bij haar imposante uiterlijk.

Het is mijn eerste dag op de gesloten afdeling en bovenal mijn eerste stage in de psychiatrie. Ik voel me gespannen en weet niet goed wat me te wachten staat. Mijn begeleiders raden me aan om vandaag rustig aan te doen en simpelweg contact te maken met de patiënten.

Als ik op de gang loop kom ik haar tegen. Ze kijkt me bedreigend aan. Door haar zwart opgemaakte ogen en zwarte korte steile haren doet ze me denken aan een personage uit La Casa de Papel. Ze is twee koppen groter dan ik door haar hakken. Ondanks dat ze even oud lijkt als ik, voel ik mij enorm geïntimideerd. Ik probeer me zelfverzekerd aan haar voor te stellen. Ik vraag of ik haar een hand mag geven, omdat niet alle patiënten dit op prijs stellen. Ze reageert hier niet op, kijkt dwars door me heen en vervolgt daarna haar weg over de afdeling. Ik sta nog verstijfd op mijn plek en ben stomverbaasd. De moed zakt me in de schoenen. Gaat iedere patiënt zo op mij reageren? Zal ik hier überhaupt fijn patiëntencontact krijgen en mij veilig gaan voelen?

Machteloos

Wanneer ik in de woonkamer wil gaan zitten om met de patiënten in contact te komen, hoor ik plots een geschreeuw van de gang af komen. Ik schrik ervan en merk dat mijn hart sneller begint te kloppen. Het schreeuwen slaat over in een wanhopig gehuil. Ik haast me naar de gang en zie haar op de grond liggen. Haar stem gaat door merg en been. Ze begint ineens in een andere taal te praten. Het klinkt als Russisch. Ik voel me machteloos en mijn collega’s grijpen gelukkig snel in. Ze vragen haar op te staan en naar haar kamer te gaan. Met enige moeite staat ze op. Terwijl ze opstaat zie ik een stukje van haar blote buik. Ik schrik. Haar buik bestaat bijna volledig uit littekens en krassen.  

Ondertussen heerst er nog meer onrust op de afdeling. Ik hoor veel geschreeuw en andere geluiden die ik niet kan plaatsen. Ik verneem van een collega dat er een patiënt gesepareerd moet worden vanwege onhanteerbare agressie en dat een andere patiënt snel gezien moet worden, omdat zij extreem suïcidaal is. Het wordt me te veel en ik besluit me terug te trekken in het kantoor. Is dit een normale dag op de afdeling?

Diagnoses

Het meisje houdt me nog bezig. Ik ben nieuwsgierig naar haar achtergrond. Waarom is ze bij ons opgenomen? Wat zijn haar diagnoses? Ik open haar dossier en zie een hele rij aan diagnoses staan. PTSS, Dissociatieve identiteitsstoornis, Borderline persoonlijkheidsstoornis, Anorexia Nervosa en nog meer moeilijke termen die ik niet kan plaatsen. Ik merk hoe onderbelicht de psychiatrie is op de HBO-V. Ik herinner me enkele stoornissen die ik heb moeten leren in het eerste jaar, maar meer dan deze kennis heb ik niet. Aan de in mijn hoofd gestampte protocollen met verpleegtechnische handelingen heb ik hier nagenoeg niets.

Terwijl ik naar de wc loop kom ik langs de tuin. Ik zie iemand in de deuropening staan roken. Ik herken haar in eerste instantie niet, omdat ze van outfit is gewisseld. Ze heeft nu een legerbroek aan met een strak zwart topje en een zwarte Nike-pet. Ook is ze een stuk kleiner omdat ze gympen draagt. Ik zeg haar gedag en loop met een stevige pas door, totdat ik ‘Mevrouw’ hoor. Ik draai me om en merk dat ze het tegen mij heeft. ‘Ja?’, zeg ik met een verbaasde toon. ‘U bent heel erg mooi’, zegt ze met een strakke blik. Voordat ik iets kan zeggen voegt zij eraan toe: ‘Ken ik u niet ergens van?’, ‘Heeft u niet bij mij in het flat gezeten?’. Ik heb geen idee waar ze het over heeft en ben wederom overrompeld. De veranderde blik in haar ogen, de zachtaardige toon waarop zij praat en haar open houding. Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Waar heeft ze het over? Is dit hoe een dissociatie eruit ziet? Hoe moet ik handelen?

Littekens

Als ik bij de dagsluiting met mijn collega’s aan de tafel zit vertel ik over de vraag die het meisje aan me stelde. Ze vertellen mij dat het meisje vroeger heeft gewerkt als sekswerker. Zij heeft hierbij onvrijwillig in een flat gewoond met meerdere meiden, haar collega – sekswerkers. Ik voel een soort medelijden en tegelijkertijd machteloosheid bij me opkomen. Dit meisje, even oud als ik, heeft al zoveel moeten meemaken in haar leven. Zoveel dat het letterlijk littekens heeft opgeleverd. Ik merk dat de angst die ik voor haar voelde afneemt naarmate ik meer over haar weet. We zijn nota bene allemaal maar gewoon een mens, met ieder zijn eigen geschiedenis. Zorg moet daarom op maat worden gemaakt, zeker in de psychiatrische setting. Ik ontdek dat ik steeds meer geïnteresseerd raak in deze patiënten en dat de uitdaging om de beste kwaliteit van zorg aan hen te leveren mij trekt. Misschien wordt dit zo’n slechte stage nog niet…