Blogger Jelle - 'Dit had ik niet verwacht, maar het was dan ook een totaal onbekende wereld voor me, net als voor vele anderen'

Ten gevolge van de COVID-19-pandemie, in combinatie met de vakantieperiode en een enorm verzuim, wordt de druk op de VVT-sector de laatste maanden groter dan ooit tevoren. Dat telt op bij de toch al hoge werkdruk. Bij de organisatie waar ik werk, is daarom het noodscenario in werking gesteld voor een aantal locaties. Praktisch gezien houdt dit in dat er een nog groter beroep wordt gedaan op alle zorgverleners, maar ook dat collega’s zonder zorgachtergrond worden ingezet in de zorg.

In het kader van het noodscenario werk ik vandaag geen dienst in de wijk, maar op een kleinschalige woonafdeling voor mensen met dementie. En eerlijk; toen ik zag waar ik was ingedeeld, baalde ik een beetje. In de wijk vind ik het al lastig om mensen met dementie te begeleiden, laat staan als de dementie zo ver gevorderd is dat een opname op een afdeling noodzakelijk is geworden. Met enige spanning bel ik aan bij de afdeling. De collega’s ontvangen me vrolijk en zijn zichtbaar blij met de ondersteuning vandaag. Ik laat me leiden en door hen sturen in wat ik kan doen. De ochtend vliegt voorbij. Ik help een aantal bewoners met de toiletgang, het omkleden en met hand-en-spandiensten. Daarna help ik met het maken van de lunch voor de bewoners en help er een aantal met eten. En ondertussen geniet ik van de sfeer en gezelligheid op de afdeling. Wat me vooral meevalt, is dat met de meeste bewoners nog prima een gesprek te voeren is. Ik had verwacht dat dit niet meer goed mogelijk zou zijn, maar dat valt me honderd procent mee.

Na de lunch komt een vrouw enigszins schuchter naam me toe. Het huilen staat haar nader dan het lachen. Ze vertelt dat ze hoofdpijn heeft en niet goed weet wat ze ermee aan moet. In haar dossier lees ik dat ze dit vaker heeft en dat ze zo nodig paracetamol mag. Een collega geeft me paracetamol uit de medicatiekar en vertelt dat het vaak goed helpt om de vrouw daarnaast ook af te leiden door over iets anders te praten met haar. Nadat ik haar de paracetamol en een glas drinken heb gegeven, ga ik daarom naast haar zitten aan de tafel. Tegenover ons zit een dame de krant te lezen, terwijl drie andere bewoners half slapend, half tv kijkend naast ons zitten. We hebben het over waar ze is opgegroeid, terwijl ze een kruiswoordpuzzel invult. Het is leuk om een keer een ander soort zorg te bieden, anders dan in de wijk. Nu kan ik me echt richten op het welzijn en heb ik tijd om gewoon even bij haar te gaan zitten en naar haar te luisteren en te helpen met een puzzel. We moeten de puzzel even onderbreken, zodat ik een andere bewoner naar het toilet kan helpen. Als ik terugkom, kijk ik op de klok en zie ik dat mijn dienst alweer bijna voorbij is. Ik geef de bewoner nog een glas drinken en ik loop samen met mijn collega naar de uitgang.

In de auto naar huis verbaas ik me erover dat het zo is meegevallen. Voorafgaand aan de dienst had ik echt een ander beeld van wat ik zou gaan meemaken. In het verleden heb ik al regelmatig gehoord hoe erg mensen opzagen tegen een verhuizing naar een verpleegafdeling. Vaak waren ze nog nooit in een verpleeghuis geweest of alleen jaren geleden bij bijvoorbeeld de eigen ouders. Gelukkig zijn verpleeghuizen en -afdelingen de laatste jaren enorm vooruitgegaan. Er wordt veel geïnvesteerd in waardigheid, welzijn en geluksgevoel van bewoners. Dit had ik niet verwacht, maar het was dan ook een totaal onbekende wereld voor me, net als voor vele anderen.