'Het is niet de eerste keer dat ik reageer op een reanimatie-oproep, maar het blijft iedere keer spannend'

Het is vrijdag, wat betekent dat ik een schooldag heb. Meestal volg ik de colleges van de premaster verplegingswetenschap vanuit huis. Vandaag kwam dat niet zo goed uit en had ik een flex-werkplek gereserveerd. Binnen de organisatie hebben we werkplekken waar zo goed als niemand komt. Een goed alternatief dus. Net na het middaguur, midden in het college dat ik volg, zie ik vanuit mijn ooghoek mijn telefoon oplichten. Ik kijk en zie de oproep ‘Haal AED’, gevolgd door het adres waar ik de AED op moet halen en het adres waar het slachtoffer vermoedelijk een hartstilstand heeft. Terwijl ik het bericht lees, voel ik mijn adrenaline stijgen.

Ik klap mijn laptop dicht, pak mijn telefoon en sleutels van tafel en ren de trap af naar de centrale hal. De AED die ik op moet halen hangt op een plek die ik goed ken, maar die niet op de route ligt. Daarom besluit ik de AED van de organisatie in de centrale hal mee te nemen. Met de AED onder mijn arm ren ik naar mijn auto. Ik trek de kofferbak open en pak een mondmasker. Met een flinke snelheid rij ik weg, richting het adres dat ik in de oproep heb zien staan. Onderweg zet ik het mondmasker op, zodat ik meteen uit de auto kan springen en kan gaan helpen als ik arriveer.

Het is druk op de weg, net nu ik een ongelooflijke haast heb. Na een paar minuten ben ik er. Ik gris de AED van de bijrijdersstoel en spring uit de auto. En nu: zoeken. Het opgegeven adres lijkt in eerste instantie van de supermarkt te zijn, waar ik dan ook naar binnen ren. In de supermarkt blijkt niks aan de hand te zijn, maar de medewerker die ik aanspreek weet wel dat er iets aan de hand is bij de winkel ernaast. Ondertussen heeft ook een andere burgerhulpverlener gereageerd op de oproep en sluit zich bij me aan. We rennen richting de winkel waar het slachtoffer op de grond ligt. Onderweg passeer ik een getuige die in paniek is. Ze wijst naar de voordeur van de winkel. Ik ren de winkel binnen en in een halve seconde scan ik de winkel. Achter een rek met kleding zie ik een man staan die naar beneden kijkt. Ik ga ervan uit dat ik daar moet zijn. Als ik dichterbij kom en achter het kledingrek kan kijken, zie ik een vrouw op de grond liggen, terwijl een man naast haar op de grond zit.

Ik geef aan dat ik verpleegkundige ben en de man die naast het slachtoffer op de grond zit, maakt ruimte voor me. Hij vertelt dat het slachtoffer nog ademt en een hartslag heeft. Ik trek de jas van het slachtoffer open en zie dat ze een keycord om haar nek heeft hangen. Snel lees ik de tekst op de keycord en zie ik hoe het slachtoffer heet en dat ze epilepsie heeft. Ook zie ik een plas urine liggen en een natte broek. Hieruit maak ik op dat er mogelijk sprake is van een epileptische aanval en niet van een hartstilstand.

Op dat moment komen vier agenten de winkel binnengerend. Ik geef meteen door dat er geen sprake is van een reanimatie en/of een hartstilstand, waarop de agenten dit meteen doorgeven aan de meldkamer. De politie vangt de omstanders op en wijst de ambulancemedewerkers de juiste weg de winkel in. Ondertussen houd ik de ademhaling van slachtoffer in de gaten. Het slachtoffer reageert niet op aanspreken en ook niet op de pijnprikkels die ik geef. Een toevallig passerende huisarts komt de winkel binnen en we helpen elkaar met het slachtoffer controleren.

Dan hoor ik een bekende stem: ‘Dag dokter, dag broeder!’. Het is de vrolijke ambulanceverpleegkundige die ik de afgelopen weken nmiddels al zeker een keer of vijf gezien heb. Hij herkent ons meteen en vraagt wat er gebeurd is. We leggen uit wat de situatie is en helpen om het slachtoffer op de ambulancebrancard te leggen. Hij bedankt ons voor de overdracht en neemt het verder van ons over.

De adrenaline en spanning zakken langzaam als ik weer in de auto stap. Het is niet de eerste keer dat ik reageer op een reanimatie-oproep, maar het blijft iedere keer spannend. Wel merk ik dat ik mezelf zeker voel over mijn handelen. Ik weet goed wat ik kan doen in zo’n situatie en kan alles goed overzien. Maar toch... De volgende keer zal de adrenaline gewoon weer door mijn lichaam gieren.