Ambulanceverpleegkundige John: 'Om mijn werk goed te kunnen doen, houd ik altijd een gezonde professionele afstand'

Beste lezers, allereerst dank voor jullie reacties op mijn eerste blog op FloorZorgt. Een aantal blogs publiceerde ik al eerder op diverse forums en mijn eigen Facebookpagina: Ambulanceverpleegkundige in praktijk. Enkele daarvan wil ik jullie hier niet onthouden.

Ergens eerder dit jaar. Ik ben terug in mijn rapid responder voertuig. Ik voel iets in mijn oog en rij naar een rustige plek. Even afschakelen.

Een uur daarvoor. Als rapid responder gaan we geregeld bij mensen thuis een infuusnaald prikken, die later gebruikt wordt voor het toedienen van medicijnen die ertoe leiden dat iemand komt te overlijden.

Ik schreef er al eens eerder over op diverse zorg gerelateerde platforms. Inzetten die ik geregeld doe. Inzetten waarvan je weet dat ze een onderdeel zijn van onze zorgverlening, en waar ik volledig achter sta. Bijdragen aan een menswaardig sterven. Omgeven door zorgvuldig wettelijk opgestelde kaders.

Steeds weer is het heel bijzonder. Je vormt de één na laatste stap in de aanzet tot beëindiging van leven. Meestal een uur of twee later komt dan de eigen huisarts om de medicijnen toe te dienen. Eerst een slaap- of narcosemiddel, gevolgd door medicijnen die het hart laten stoppen met samentrekken; hetgeen het overlijden tot gevolg heeft.

De zin die ik laatst tegenkwam, schiet door me heen: Je kunt soms kiezen voor tijd toevoegen aan het leven of toevoegen van leven aan tijd. En daar zit een kern van waarheid in. In deze situatie gaat het leven stoppen, omdat de tijd klaar is met toevoegen aan kwaliteit van leven.

Euthanasie is iets waaraan een lange weg voorafgaat. Verzoek, meerdere gesprekken met de huisarts. Inschakelen van SCEN-arts. Verlenen van toestemming aan de huisarts. Het aanmelden bij de forensisch arts. Belangrijke voorwaarde is dat de betrokkene goed aanspreekbaar is, zodat de regie altijd bij één persoon blijft: degene waar het over gaat. En ik stap in op de drempel van leven en dood. Het proces loopt dan al een tijd.

De deur staat al op een kiertje. Duidelijk is dat ik verwacht word. Je valt natuurlijk ook wel op in zo'n opvallend voertuig. Ik probeer daarom zo discreet mogelijk te parkeren. In de woonkamer staat een bed. In het bed zie ik een mevrouw waaraan ik kan zien dat ze al een flinke periode ernstig ziek is. Aan het bed een familielid dat haar hand vasthoudt. Ik had de leeftijd van mevrouw al gezien. Hoe dichter deze bij mijn eigen leeftijd komt, hoe jonger ik de patiënt vind.

Ik stel me voor. Raak haar arm aan. Ja, ik draag handschoenen en heb er behoefte aan om door middel van een korte aanraking mijn mens zijn te tonen. Mevrouw is niet maar een ritnummer. Ze is blij dat ik er ben. Aanvankelijk denkt ze dat ik ook al de euthanasie kom geven. Ik vertel dat de huisarts straks komt. Dat ik alleen het infuus inbreng. Mevrouw: 'Zo lang nog? Ik kan niet meer wachten. Ik ben zo klaar met het leven; het gaat niet meer. Het kan niet meer.' Door wat ik zie, begrijp ik het helemaal.

Ik neem plaats naast het bed. Neem de tijd. Zie het verdriet van allen. Zie ook de liefde waardoor mevrouw omringd wordt. Het prikken is een routinehandeling. Er hangt een serene rust.

Wat ik zeg, laat ik aansluiten bij waar behoefte aan is. Het gaat niet om mij, maar de aandacht is nu voor betrokkenen en familie. Om dit werk goed te kunnen doen, houd ik altijd een gezonde professionele afstand. Mijn uniform vormt een soort van scherm. Dat wil niet zeggen dat ik mijn betrokkenheid als mens niet kan tonen. En dat kost niets.

Verdriet neem ik niet over. Wel kan ik als mens naast iemand staan en deze persoon steunen. Maar toch word ik soms geraakt door een setting. De setting die ik zag; de interactie, de liefde. En dan kan het ook wel gebeuren dat ik iets in mijn oog voel. Dat laat ik dan ook maar toe. En wat zeg je dan als je weggaat? Dag, tot ziens, het beste, sterkte? Soms weet ik het ook niet, en zeg dat dan ook.

Ik ben terug in mijn voertuig. Voel iets in mijn oog. Rij naar een rustige plek. Even afschakelen.