‘Wat ik vooral mis, is dat ik zelf kan koken’

Zelf koken!

‘Wat ik vooral mis, is dat ik zelf kan koken’, zegt mevrouw de Vries. Samen met haar man verblijft ze bij ons in het verpleeghuis. Ze zitten aan de koffie in de ontmoetingsruimte en ik ben even bij ze gaan zitten. Ik ben benieuwd hoe het met ze gaat en hoe ze het verblijf ervaren. Ze zijn tevreden, ze zijn blij dat ze hier samen kunnen wonen en zijn blij met de zorg die ze krijgen.

Mevrouw staart even naar buiten. Ze geeft aan dat ze haar eigen huis en tuin mist, maar het is niet anders. Dit is de beste oplossing. ‘Wat ik vooral mis, is dat ik zelf kan koken’. Ze is even stil en haar man knikt met zijn hoofd. ‘Kookt u graag?’, vraag ik en mevrouw kijkt me meteen glimlachend aan. Die glimlach vertelt alles.

Ik moet denken aan mijn eigen oma. Mijn oma kookte ook graag. Als ik daar kwam, stond het rundvlees te sudderen in de pan. Mijn oma kon heerlijk koken en ze verwende ons graag met lekkers. Dan zaten we samen in de keuken te praten, terwijl zij bij het fornuis bezig was en roerde in de pannen. Mijn oma kon er van genieten als we daarna onze borden goed vol opschepten. Koken hoorde bij mijn oma.

Zo zie ik mevrouw de Vries ook bezig in de keuken. Zorgend voor haar man, haar kinderen en kleinkinderen. De geur van gestoofd rundvlees dat me doet denken aan mijn eigen oma, komt ineens ook naar boven tijdens dit gesprek.

Hier in het verpleeghuis nemen we veel over. De maaltijden worden hier klaargemaakt en opgediend. Veel bewoners hebben daar hulp bij nodig en vinden het prima dat het zo gaat. Er zijn echter bewoners voor wie het koken een groot onderdeel is geweest van hun dagelijkse bezigheden. Daar haalden ze voldoening uit en het was een onderdeel van hun zorg aan anderen. Hier moet mevrouw de Vries dat overgeven aan anderen, wordt er voor haar gezorgd.

Op de groepen met bewoners met dementie is gebruikelijk om bewoners te betrekken bij de voorbereidingen. Zo worden de aardappels geschild door bewoners of de boontjes door hen gedopt. Soms in een traag tempo, maar dat maakt niet uit. Het geeft ze een gevoel van eigenwaarde, van zinvol bezig zijn.

Voor mevrouw de Vries, die hier samen met haar man in een appartement verblijft en eet in het restaurant met andere bewoners, is dat minder gebruikelijk. Het maakt me er weer bewust van hoe goed het is om per bewoner na te gaan waar iemand voldoening uit haalt. Hoe mooi zou het zijn als mevrouw ook hier roerend achter de pannen kan staan. Ja, dat levert vragen op. ‘Wie begeleidt dat? Hoe moet het dan met de grote aantal bewoners die er komen eten, moet ze dan voor hen allen koken? Hoe zit het met de hygiëne?’ 

En toch… Als het voor haar zo belangrijk is, mag ze dan een keer zelf koken? Al was het maar voor hun samen. Net als thuis. Net als mijn oma, genietend van haar gestoofde rundvlees op het fornuis.