'Met dat zij weer rechtop wilde staan, overleed hij in haar armen'

Een laatste kus

Wachten op de laatste zucht, de laatste ademhaling. In het verpleeghuis maken we dit geregeld mee. Naasten die waken, soms dagen en nachten achterelkaar. De stilte en de rust van een bewoner die niet meer bij bewustzijn is, wordt soms als beklemmend ervaren.

‘Hoort ze me nog? Weet hij dat ik er ben?’ Het zijn vragen die gesteld worden. Vaak denk ik terug aan een bijzonder moment. Ik werkte toen nog in het hospice en ik draaide een nachtdienst. Halverwege de nacht had ik een echtgenote gebeld, haar man ging zichtbaar achteruit. Het was een vrouw op hoge leeftijd, maar ze kwam en ze bleef de hele nacht bij hem.

Hij reageerde niet meer op haar, maar haar hand bleef rusten op zijn hand. Ze depte zijn voorhoofd en maakte zijn lippen vochtig. Geregeld zat ik even bij haar en dan deelde ze mooie herinneringen met mij. We hebben veel gepraat samen.

Toen mijn dienst erop zat, liep ik nog even de kamer op om afscheid te nemen. Mevrouw stond naast het bed en streelde de wang van haar man. Op dat moment opende hij zijn ogen en bewoog zijn lippen. Hij tuitte zijn lippen, alsof hij haar een kus wilde geven. Mevrouw boog zich voorover en gaf haar man een kus op de mond. Met dat zij weer rechtop wilde staan, overleed hij in haar armen.

Waardevol moment. Waken en wachten op de laatste zucht, werd een waken en ontvangen van een laatste kus.