'Wat is er mis met het beroep van verpleegkundige dat niemand meer de zorg in wil?'

Schaars

Een verpleegkundige in loondienst kost het ziekenhuis ongeveer de helft van een zzp-verpleegkundige. Omgekeerd verdient een zzp'er voor hetzelfde werk dus ongeveer het dubbele van de loonslaaf. Dat is bizar, hè? Als ziekenhuis zou je dus zeggen: voor mij geen zzp'ers!

Maar ja, schaarste breekt wet. En dus kan het voorkomen dat aan de ene kant van het bed een dure zzp'er staat en aan de andere kant een onderbetaalde werknemer, terwijl ze beiden dezelfde patiënt een wasbeurt geven. Verpleegkundigen zijn nu eenmaal moeilijk te vinden. Vraag mij niet waarom, want ik vind het een geweldig vak.

Ik mis informatie. Wat is er mis met het beroep van verpleegkundige dat niemand meer de zorg in wil? Is het een kwestie van imago? Is het de fysieke of emotionele belasting? Is het de onregelmatigheid? Ik kan er niet de vinger op leggen. Her en der vang ik wel wat gemor op van collega’s over het dienstrooster en het gevoel dat er door de werkgever niet naar hen geluisterd wordt. Over het loon heb ik overigens nog geen klachten gehoord. Wellicht maakt de onregelmatigheidstoeslag nog wat goed.

Laat ik eens beginnen met wat zelfonderzoek. Waarom heb ik zelf de zorg vaarwel gezegd toen ik zevenentwintig was? Dat was omdat ik rechten wilde studeren in de avond. Dat was niet te combineren met de verplichte avond- en nachtdiensten, waardoor ik gedwongen werd om een kantoorbaan te aanvaarden. Die onregelmatigheid is wel een dingetje. Het verstoort ook je sociale leven, want je vrienden zijn het weekend vrij in plaats van op dinsdag en donderdag. Kunnen we daar niets aan doen?

Als we de weekenden nu eens met een korting op hun zorgverzekeringspremie aan de mantelzorgers overlaten? In het weekend gebeurt er toch niet veel in het ziekenhuis. Tja, het is niet ideaal, maar nood breekt wet, toch?

En de uren na zessen gaan we extra belonen, meer dan de ORT. Er zijn immers altijd wel mensen die graag ’s avonds werken, omdat er toch niets op tv is. Nou, die geven we er wat bij. Dan kan de zorg voor het gros van de verpleegkundigen gewoon een normale nine to five job worden en verdwijnen niet alle ervaren zusters na hun eerste kind naar de poli of het aanrecht. ‘Ben ik nou zo slim of jullie zo dom?’, zou Louis zeggen.

Maar de overheid mag ook wel wat doen! Die gaat een permanente reclamecampagne financieren voor werken in de zorg. De status van de verpleegkundige moet omhoog! En dan bedoel ik niet dat de mensen de zorg ingelokt moeten worden met een valse voorstelling van zaken! Nee, je hoeft alleen de werkelijkheid maar te laten zien: dat je als verpleegkundige de spin in het web bent, degene waar alles van afhangt, degene die de verantwoordelijkheid draagt en de patiënten kent, kortom iemand die er werkelijk toe doet.

Noem me naïef, maar deze overtuiging komt uit mijn tenen: wie wil er nu geen verpleegkundige zijn?