‘Vroeger gingen ze weleens naar de school van de ander en dan had de leraar niets in de gaten’

Voor de zwangerschap had Gea twee miskramen, één bij zes en één bij zeven weken. De tweeling heeft daarnaast nog een broer (29) en een zus (28). Tijdens de zwangerschap van Leon en Raoel ging alles goed. De onderzoeken wezen niets geks uit en de zwangerschap kwam Gea goed door. Ook op de echo was niets te zien. ‘Tot de vierendertigste week heb ik gewoon doorgewerkt, ondanks dat ik heel dik was. Alles verliep soepel. De jongens zijn uiteindelijk drie weken voor de uitgerekende datum in het ziekenhuis geboren. Eén van de twee lag in een stuit, maar toen de eerste eruit was, heeft de tweede zich zo snel gedraaid dat ze binnen drie minuten na elkaar zijn geboren.’

Downsyndroom

Vlak na de geboorte vond Gea dat één van de twee, naar eigen zeggen, een beetje ‘lelijk’ keek. ‘Ik zag wat aan het gezichtje, net als familieleden en de verpleging. Toch zei niemand er wat van. Pas twee dagen later, in een gesprek met de arts, vertelde hij me dat ze het vermoeden hadden dat mijn tweeling downsyndroom had.’ Dat kwam voor Gea behoorlijk uit de lucht vallen. Even was ze geschrokken, maar al snel dacht ze: we gaan er gewoon voor. ‘De schrik duurde ongeveer tien minuten, maar daarna was het voor mij goed. Ik ben er direct heel open over geweest richting mijn omgeving en de jongens zijn meteen door iedereen geaccepteerd. Dat was heel mooi.’

Extreem druk

Het eerste jaar was kwakkelen: Leon en Raoel hadden allebei een gaatje in het hart. Het gaatje van Raoel is vanzelf dichtgegroeid, maar Leon moest meerdere keren worden geopereerd. ‘Ze hebben dat eerste jaar allebei in het ziekenhuis gelegen. Ik vond het niet erg dat ze downsyndroom hadden, maar vond het wél moeilijk dat ze het lichamelijk zwaar hadden.’ Gea had in dat eerste jaar dan ook meerdere keren een ambulance voor haar deur staan. Daarna werd het gelukkig beter. ‘Na dit jaar was het tobben voorbij. Een tweeling hebben is soms zwaar, maar het waren nooit huilbaby’s. Het zijn altijd hele open en spontane jongens geweest. Rond hun negende waren ze wel extreem druk. Later bleek dat ze ADHD hadden. Gelukkig luisterden ze wel altijd goed als ik zei dat ze iets niet mochten.’

Ontwikkeling

Samen gingen ze naar de peuterspeelzaal, maar later gingen de twee allebei naar een aparte school. Daar is bewust voor gekozen, vertelt Gea. ‘Leon trok zich altijd heel erg op aan zijn tweelingbroer. Daarom vonden we het belangrijk dat ze zich niet alleen samen, maar ook apart van elkaar konden ontwikkelen en niet letterlijk alles samen deden. De band is daardoor overigens niet minder geworden.’ De tweeling woont inmiddels samen in een woonvorm, in een eigen appartement vlak naast elkaar. Overdag hebben ze hun eigen werkplekken: de één in de kantine en de wasserij, de ander op andere tijden in de kantine en in de kwekerij. Ook werken ze één dag in de week bij Brownies&downieS.

Alles eten

Gea heeft veel leuke en grappige herinneringen aan haar jongens. ‘Vroeger gingen ze weleens naar de school van de ander en dan had de leraar niets in de gaten. Of toen ze een jaar of vijf waren hebben ze samen een grote bende van hun poep gemaakt, dat weet ik ook nog wel… O, en ik was er weleens eentje kwijt en die zat dan gewoon binnen bij iemand aan de taart. Dat is een voordeel maar ook een nadeel. Omdat ze schattig worden gevonden, bieden mensen ze van alles aan. Maar ja, ze eten ook echt alles! We gingen eens uit eten en toen kregen ze zoute haring. Die hebben ze vervolgens met staart en al naar binnen gewerkt. Zelfs citroenschil gaat gewoon naar binnen; alles lusten ze.’

Baardje

Of ze nog steeds veel op elkaar lijken? Ja, maar de één heeft nu wel een baardje, vertelt Gea lachend. ‘De één heeft bewust een baardje en de ander vindt een baardje lelijk. Ik vind dat zelf eigenlijk wel handig. Nog steeds doen ze veel samen; je kunt echt merken dat het een tweeling is. Ze kunnen prima dingen afzonderlijk van elkaar doen, maar dan doen ze soms, grappig genoeg, nog steeds hetzelfde. Soms ga ik met één van de twee uit eten en dan kiezen ze apart van elkaar alsnog hetzelfde drankje.’

Steun

Voor de toekomst hoopt Gea dat ze kunnen blijven wonen in hun appartement, met dezelfde groep. ‘Ze hebben daar zo’n ontzettend leuke groep. Ik ben er zelf vaak te vinden en neem dan ook weleens andere bewoners mee uit eten. We kunnen het allemaal goed met elkaar vinden. Ik kom daar niet alleen voor mijn zoons, maar ook voor de rest. Het is hartstikke gezellig.’ De coronaperiode was niet makkelijk, omdat Gea haar jongens ineens niet meer mocht opzoeken. Gelukkig is de situatie nu anders. ‘Dat was een dramatische periode, maar aan de groep hebben ze in ieder geval veel steun gehad; dat bood troost.’

Humor

Niet alleen samen, maar ook met hun broer en zus is de tweeling heel dik. ‘Die band was er meteen; dat gaat heel goed met elkaar. De jongens hebben geen hoog niveau, maar ze kunnen zich verstaanbaar maken, dansen, muziek maken, lezen… Van alles. Gelukkig hebben ze nu ook geen lichamelijke klachten meer. Dat is heel fijn.’ Wat Gea wel enigszins angstig maakt, is dat mensen met downsyndroom vaak rond hun 55ste dement worden. ‘Die gedachte vind ik best wel eng, al wil ik me nu niet druk maken over een eventuele aftakeling. Ik wil nu genieten, en dat doe ik gelukkig enorm met ze. We hebben ontzettend veel lol en ze hebben echt humor. Dat raak ik nooit zat.’