Verpleegkundige Eva - 'Lieve God, geef mij de kracht om door te gaan, de liefde om te blijven houden van het leven en de mensen om mij heen'

Met een klein vaartje draai ik haar benen in bed. Ze ligt er ongemakkelijk en onrustig bij. Ze lijkt wat angstig, maar ik ben nog te kort in haar kamer om mijn vinger erop te kunnen leggen.

Met de gekleurde dekbedden van het huis dek ik haar toe. Trek bij het voeteneind de dekens iets los en schuif de hoekjes van haar kussen via haar nek over haar schouders. Op mijn knieën laat ik mij bij het hoofdeind neer zakken en leun met mijn beide ellebogen op het bedhek. Ik kijk de bedroefde, maar ook angstige ogen aan. Haar ogen zoeken die van mij. Haar oogleden zijn zichtbaar zwaar en ze heeft moeite om ze open te houden. Lieverd, zullen we nog even bidden? Ze knikt instemmend. Zelf ben ik niet opgegroeid met het geloof, maar ik zie wel hoeveel mensen hier hun rust, steun en kracht uit halen. Hierdoor is dit dan ook heel vaak een onderdeel van mijn avondzorg ritueel. Ze haalt haar gerimpelde en kromme handen onder de dekens vandaan. Ze laat haar ogen op haar handen vallen.

Vinger voor vinger probeert ze deze in elkaar te schuiven. Door haar opgezette knokkels van de artrose kost haar dit heel veel moeite, maar ze begint niet voordat ze haar handen bij elkaar heeft gevouwen. Terwijl haar ringvinger zich naast haar pink nestelt, zucht ze heel diep. Klaar om haar laatste woorden te spreken, voordat ze aan haar lange nacht begint. ‘Lieve God, geef mij de kracht om door te gaan, de liefde om te blijven houden van het leven en de mensen om mij heen. Ik ben zo bang om alles kwijt te raken.' Ze zucht even diep en gaat verder. ‘Ik wil u bedanken voor deze dag, voor het leven dat ik heb en de lieve zuster die voor mij zorgt. Mijn hoofd laat mij dan wel in de steek maar ik weet dat U altijd hier bent. Amen.’

Ze opent haar ogen en kijkt met betraande ogen naar haar handen. Vinger voor vinger haalt ze deze uit elkaar en stopt ze terug onder haar dekens. Hierna kijken de betraande maar nu wel geruste ogen mij aan. ‘Dank je wel lieve zuster dat u met mij wilde bidden.’ Mijn ogen zijn ondertussen ook betraand van ontroering. Zo mooi hoe iemand, ook in de zwakke en moeilijke momenten, hun troost kunnen vinden in het geloof.