Verpleegkundige Eva - 'Een monster wat door je lichaam kruipt en die ervoor zorgt dat het al je energie op zuipt'

????? ????? ?? ?? ?????? ???? ???? ????????????? ??????.

Gisteren moest je naar het ziekenhuis voor de uitslagen van de onderzoeken. Het vermoeden was er al en de uitslagen bevestigde dit.

Daar zit je dan, gisteren hoorde je dat ene woord... Kanker... Iedereen kent het. Een woord waar mee gescholden en onder geleden wordt. Iedereen kent wel iemand die het heeft, gehad, of eraan is overleden. Een monster wat door je lichaam kruipt en die ervoor zorgt dat het al je energie op zuipt. Kanker, die je leven op zijn kop gooit, heel je hoofd is even verstrooid. Wat gaat dit brengen? Ik zie en voel je onmacht.

Verdriet, hevige angst, lichaam en hoofd met pijn... Hoe zal dit gevecht zijn? Zullen de mensen naast me staan en daar blijven of zullen ze als ze dit nieuws horen allemaal verstijven?

Van alles door je hoofd hoe dit gaat lopen, zou de chemo en bestraling gaan stropen gaat het helpen en ben ik straks weer gezond. En dat is hoe er nu een lijst met heel veel vragen voor je ontstond.

Je weet het even niet en na die angst en al die vragen verdrink je bijna in je verdriet. Je leven zal nooit meer zijn zoals het was. Niemand kan het je vertellen en aan het einde van deze strijd weet je het pas. Nu eerst tijd om in de trein te stappen. Mee te gaan in deze reis en moed houden, de dokters gaan hun best doen en daar moeten we op vertrouwen...

Ik zit naast je met mijn arm om je heen en jij ligt met je hoofd op mijn schouder. Ik kan maar weinig doen en alleen van een afstandje mee kijken, hoe jij alles zonder klagen doorstaat. Je hebt je verdriet omgebogen in een strijdlust. ‘Ik ga dit over leven’, zeg je vastberaden. Lieverd, ik zal bij je zijn en naast je staan!

Vrijdag 4 februari was het wereld kankerdag...

Die dag stonden we er even extra bij stil, bij hen die vechten en gevochten hebben... maar ook bij hen die mee vochten of achterbleven...