Verpleegkundige Eva - 'Een maand geleden al, en iedere werkdag, vroeg ze hoelang het nog zou duren voor ze een appeltaart voor mij mocht bakken'

En daar stond ze, met een pak meel en een doos eieren. In haar andere hand hield ze een plastic tasje met appels erin vast. Een grote glimlach en stralende ogen keken mij aan toen ik de deur in stapte voor mijn avonddienst. Luidkeels zingt ze met haar dochter het lang zal ze leven. En op de achtergrond vormen de rest van de bewoners een koortje. ‘Vandaag mag jij je jarig voelen en ga ik voor jou zorgen!’, zegt ze vol trots.

Door haar dementie kon ze het niet meer helemaal zelf, maar vroeg ze haar dochter boodschappen te doen. Een maand geleden al, en iedere werkdag, vroeg ze hoelang het nog zou duren voor ze een appeltaart voor mij mocht bakken. En ja, vandaag was het zover!

En daar zat ze, het schillen van de appels en het kneden van het deeg zag eruit alsof ze hele dagen niet anders deed. En het mooiste was nog het plezier wat ze eraan beleefde. Lachend met haar dochter haalde ze herinneringen op tijdens het keutelen in de keuken. Haar zo zien genieten maakt mijn verjaardag op het werk als een echt feestje.

Vol trots liet ze haar taart uit de oven halen door haar dochter en schoof hem voor mijn neus. ‘Kijk lieve zuster deze is voor jou, gemaakt met liefde. Hierperdepiep hoeraaaa!’ En dat is wat ik voelde en proefde, want deze kwam recht uit het hart. ?