Verpleegkundige Eva - 'Dit meisje leerde haar familie een hele bijzondere les'

Een klein blond meisje zit stilletjes in haar opa’s luie stoel in de drukke kamer.

De kamer hangt vol met vragen, verdriet, boosheid en een enorme spanning. Ik neem de tijd om alle vragen te beantwoorden en vooral ook te luisteren. Hun vader heeft net van de huisarts een slaapmiddel gehad en zal nu aangesloten worden aan de pomp.

De helft van de familie is boos omdat ze nog niet willen dat hun vader doodgaat. ‘Hij knapt echt nog wel op, dat heeft hij eerder gedaan’. Het kost mij veel energie om het gesprek steeds weer rustig te houden. In mijn ooghoek zie ik het kleine blonde meisje van de stoel glippen en naar de slaapkamer lopen van haar opa. Iedereen is te druk om er maar iets van te merken.

Terwijl de familie wat gekalmeerd is en met elkaar herinneringen aan het ophalen is, loop ik ook naar de slaapkamer. Bij de deur stop ik even. Het kleine meisje is bij haar opa op bed gekropen. Ze zit met haar beentjes in kleermakerszit op het bloemetjes dekbed. Met haar ene hand houdt ze de hand van haar opa vast en met de andere wrijft ze zachtjes over zijn hoofd. Het is aandoenlijk en verdrietig tegelijk.

Zachtjes zingt ze een liedje. Ik stap binnen en ze kijkt mij met grote ogen aan. ‘Opa gaat dood, hè?’, vraagt ze mij. Ik slik even en ik knik mijn hoofd. ‘Opa kon niet meer spelen met mij en toen was hij verdrietig’. Haar blik gaat weer terug naar haar opa. Naast het bed kniel ik neer. ‘Kan hij mij nog horen?’, vraagt ze. Ik leg haar op een wat makkelijke manier uit dat vaak het gehoor nog het langste aanwezig blijft. ‘Hé opa, ik ga je missen hoor. Maar je mag nu wel doodgaan want ik weet dat je nu niet blij bent’

Mijn hart knijpt samen. De puurheid van dit meisje raakt mij diep. Achter mij hoor ik gesnik. De familie is ondertussen ook in de slaapkamer komen staan. ‘Ze heeft gelijk', zegt de zoon die net nog zo boos was dat ik dacht dat hij uit zijn vel zou springen. ‘Papa is op. Papa heeft geleefd maar nu is het genoeg geweest. Hij verdiend zijn rust’.

Hij kruipt bij zijn dochter op het bed. En legt zijn hand op die van zijn dochter die opa’s hand stevig vasthoudt. Dezelfde avond overleed hun vader en opa, omringd door rust en zijn dierbare familie.

Dit meisje leerde haar familie een hele bijzondere les. ‘Houden van is ook loslaten’.