Verpleegkundige Eva - 'De afgelopen dagen was ik veel bij haar en is ze onder mijn huid gekropen'

Ondanks haar ernstige ziek zijn en haar laatste momenten kan er toch een glimlach vanaf als ik binnen stap. Haar blik spreekt boekdelen. ’Wat fijn dat je er bent meissie’. Haar mooie donkere lokken zorgen dat haar bleke huid nog zichtbaarder wordt. Daarnaast glanzen haar donkere ogen en sieren ze het gezicht van deze prachtige vrouw. ‘Hoe gaat het meissie?’, vraagt ze. Een tikkeltje verbaasd dat ze hier nog naar vraagt en daar mee bezig is, antwoord ik dat het goed gaat.

In een zeer korte tijd heeft ze te horen gekregen dat ze ziek is en nu ligt ze hier. Haar laatste momenten dat ze nog bij is en dat ze de tijd heeft om van al haar geliefden afscheid te nemen.

Het doet mij heel wat om deze situatie zo van een afstandje, maar toch ook heel dichtbij mee te maken. De afgelopen dagen was ik veel bij haar en is ze onder mijn huid gekropen. Ze vertelde over haar leven en haar lijden. Over alles wat ze de laatste dagen in een razend tempo heeft geregeld en nog wilde regelen. En over de liefde voor haar naasten. Ze vertelde ook dat ze er rust van heeft. En in deze dagen legt ze ook aan mij uit welk gevoel daar bij komt kijken. Het is intens…

Ik vraag hoe het met haar is. ‘Ik heb een hele fijne dag gehad met al mijn dierbare bij mij. Het is goed zo, maar het is wel gek en spannend.’ We bespreken de stappen en ze lijkt gerustgesteld.

Met een bepaalde rust sta ik naast haar bed, de laatste keer. De laatste keer in haar toch veel te korte leven en dat ze daar nog bewust bij is. Ik bedank haar voor een bijzondere les. Ze weet precies wat ik bedoel. Haar glimlach en een knipoog geven die bevestiging. ‘Jij bedankt voor het er zijn', zegt ze terwijl ze mijn hand pakt en hier nog even een knijpje in geeft.

Goede reis en het gaat je goed...