'Terwijl ik alle controles doe, zie ik mevrouw Pietersen steeds verder afwezig raken'

Ik wil nog niet dood…

Ik heb net mijn warme maaltijd op als mijn diensttelefoon gaat. “Goedenavond, met Rik” “Dag Rik, je spreekt met Margriet van de meldkamer.” Ik hoor aan de stem van Margriet, dat er snel ergens hulp nodig is. “Ben jij in Zoetermeer?”, vraagt ze. “Ja”, is mijn korte antwoord. “Gelukkig, ik krijg net mevrouw Pietersen met een alarm binnen. Mevrouw is erg benauwd, heeft druk op haar borst en dit straalt uit naar haar armen! Ik heb al 112 gebeld, die zijn onderweg.” “Ik ga er direct heen!”, zeg ik.

Mijn hartslag stijgt en de adrenaline neemt het tijdelijk van me over. Actie! Ik laat de vuile vaat staan en sprint naar mijn dienstauto. Elke seconde telt nu besef ik me heel goed. Bij dit soort telefoontjes is het direct duidelijk dat het om problemen met het hart gaat. En dan moet ik er snel zijn. Het lijkt wel of er iemand van de verkeerscentrale over mijn schouders meekijkt, want alle stoplichten staan op groen. En het is gelukkig rustig op de weg. 

Onderweg in de auto krijg ik weer Margriet van de meldkamer aan de lijn. “Ben je er al bijna? Mevrouw heeft weer op haar alarmknop gedrukt. Het gaat echt niet goed met haar. Ze komt bijna niet meer uit haar woorden.” “Ben er over drie minuten”, antwoord ik. “Mooi, je bent er als eerste," zegt Margriet, “doe jij dan de deur open voor het ambulancebroeders?”

Ik vlieg mijn auto uit en pak de sleutels om de sleutelkluis te openen. Ik moet 3 hoog zijn en kies snel voor de trap. Zodra ik boven ben, ren ik naar het juiste appartement. Via weer een sleutelkluis kan ik de voordeur openen. En dan sta ik in de gang en ga ik op zoek naar mevrouw Pietersen. “Mevrouw Pietersen, ik ben binnen en ik kom u helpen!” Ik loop naar de woonkamer en zie mevrouw op de bank zitten. Ze is buiten adem, heeft blauwe lippen en een grijs gelaat. Ik zie het meteen. Een hartinfarct! Mevrouw kijkt me met grote, bange ogen aan. Ik zie in haar ogen ontreddering, angst en vooral de vraag om hulp. “Ik wil nog niet dood...”, fluistert ze in mijn oor als ik bezig ben om de bloeddruk te meten. Ik weet dat de ambulancebroeders alles willen weten; bloeddruk, temperatuur, saturatie (zuurstofgehalte in bloed), pols, medicatiegebruik, en ga zo maar door. Terwijl ik alle controles doe, zie ik mevrouw Pietersen steeds verder afwezig raken.

Ik praat tegen haar over haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. We maken er zo waar een leuk gesprek van. Ik vertel haar over mijn kinderen, die dezelfde leeftijd hebben als haar achterkleinkinderen en ik zie een kleine sprankeling in haar ogen en ze glimlacht een beetje.

Gelukkig! De deurbel gaat. De ambulance is gearriveerd. Er komen twee broeders binnen en mevrouw Pietersen zegt: "Zoveel mannen heb ik nog nooit in mijn huis gehad.” Gelukkig, ze kan nog een grapje maken. De broeders nemen alle zorg over. Ik geef de medicatielijst, die mevrouw Pietersen gebruikt en het lijstje waar ik alle waardes op geschreven heb. “Zo dan, dat maken we niet altijd mee. Zo’n goede overdracht! Bedankt man.”

De zoon van mevrouw Pietersen komt gehaast binnen. Hij is duidelijk van slag. "Moeders, gaat het?" Maar moeders zegt niet veel en heeft zuurstof gekregen om een beetje op adem te komen. "Komt u maar met ons mee, meneer", zegt één van de broeders.

Nog vol van de adrenaline, loop ik achter iedereen aan en draai de deur op slot. Even later rijdt de ambulance weg en neem ik achter het stuur van de auto even de tijd om op adem te komen. Even rust. Ik laat de afgelopen 20 minuten door mijn hoofd gaan. Heb ik juist gehandeld? Had ik iets anders moeten doen? Nee, het ging goed. Ik heb gedaan wat ik kon. 

De telefoon gaat. Het is Margriet. "Hoe is het gegaan?", vraagt ze. Samen evalueren we deze alarmering. Daarna gaat mijn diensttelefoon en ga ik op pad naar een volgende alarmering.

Rik

*Omwille van de privacy zijn de namen gefingeerd.