Sonja blogt: ‘Pas als er een klik met het kind is doe ik mijn werk met plezier’

Ik sta op de stoep bij de familie Slager, een gezin met drie kinderen. De oudste, Luuk (8), heeft een zeldzaam syndroom. Hierdoor heeft hij een verstandelijke beperking, epilepsie en een stoornis binnen het autistisch spectrum. Een complex ziektebeeld dus.

Spannend

Vandaag ga ik voor het eerst met Luuk aan de slag. De vorige keer hebben we alleen kennisgemaakt. Ik vind het elke keer weer spannend. Wat vind ik van het gezin? Wat vinden zij van mij? Vind ik het wel leuk? Gaat het wel goed? En het belangrijkste: heb ik een klik met de jongen of het meisje met wie ik ga werken?

Respect

Voor mij is het heel belangrijk dat die klik er is, want uit ervaring weet ik dat ik dan pas voldoening uit mijn werk haal en het met plezier doe. Dat betekent niet dat je het altijd met elkaar eens hoeft te zijn en er nooit irritaties zijn. Maar het is wel belangrijk dat je elkaar (meestal) leuk vindt, respect hebt voor elkaars grenzen, elkaar in de waarde laat en vooral dat je een langdurige en onvoorwaardelijke band met elkaar aangaat.

Onderlinge spanning

Toen ik nog in loondienst zat en in instellingen op groepen en klassen werkte, waren er altijd cliënten bij wie die klik miste. Dat lag niet aan hen, niet aan mij, maar aan iets tussen ons. Door die onderlinge spanningen ging ik met minder plezier naar mijn werk. Soms waren cliënten zo agressief dat ik zelfs niet meer naar mijn werk wilde of durfde.

Twijfels

Zo ben ik jaren van groep naar groep gegaan, nergens kon ik echt mijn draai vinden. Dat maakte mij aan het twijfelen: ben ik wel geschikt om te werken met kinderen en jongeren met een beperking? Ik wist in ieder geval dat dit niet het werk was dat ik tot mijn 67ste kon uitvoeren.

Geen last

Ik hoefde niet lang na te denken over de vraag ‘wat dan?’, omdat ik al snel werd gevraagd om binnen een gezin extra ondersteuning te bieden. Ik ondernam activiteiten met het kind, zodat de ouders even tijd hadden voor zichzelf hadden. Op dat moment ging er een wereld voor me open. Ik was geen ‘nummer’ meer, en ook geen last. Ik was juist degene die ervoor zorgde dat de ouders even een pauze konden nemen.

Volle aandacht

En, het belangrijkste van alles: de klik met het kind. Ik kon mijn volle aandacht geven aan één kind. We konden elkaar rustig leren kennen in de vertrouwde omgeving van het kind en we deden (en doen nog steeds) leuke dingen. Omdat we nergens aan moeten voldoen is het veel meer ontspannen. De druk is eraf.

Proef

Tegenwoordig spreek ik met nieuwe gezinnen altijd een proefperiode af om elkaar te laten kennen. Na die periode mogen we van beide kanten aangeven dat we niet verder gaan, zonder al teveel poespas, redenen of excuses. Op die manier ervaar ik minder druk én weten de gezinnen waar ik aan de slag ga dat ik bij hen werk omdat ik er met mijn hart ben. Niet omdat de voorwaarden me aanstaan.

Klik

Maar nu ik voor de deur sta bij de familie Slager, razen die oude gevoelens en gedachten toch nog even door me heen. Zou de klik er zijn? Ik verzamel mijn moed en bel aan. Ik word enthousiast begroet. De spanning zakt al iets.

Peptalk

Na een kort gesprek met moeder stelt ze voor dat Luuk en ik even samen wat gaan doen. ‘Kom op Son, je kunt dit!’ zeg ik tegen mezelf. Luuk pakt zonder aarzeling mijn hand. Samen lopen we naar buiten. We stappen op de fiets en rijden weg. De zon schijnt, de temperatuur is aangenaam. Luuk zit met zijn rug naar me toe. Ik bekijk eens goed hoe hij eruit ziet en beweegt. Op dat moment draait hij zich om, kijkt me even aan en lacht naar me. Op dat moment denk ik: ja, hier doe ik het voor! 

De namen zijn gefingeerd.