‘Ondanks het feit dat ik haar niet beter kan maken, kan ik er voor haar zijn’

Tijdens mijn avondroute ga ik langs een cliënte die is gediagnosticeerd met terminale darmkanker. Ik heb haar nog nooit gezien, dus ik besluit even een praatje met haar te maken.

Naar het hospice

De zorg stelt niet veel voor; een kleine onderwassing en het klaarzetten van haar toetje en medicatie. Terwijl ik haar was, raken we aan de praat. Mevrouw vertelt over het traject van ziekenhuizen en artsen dat ze heeft afgelegd. Over haar huisarts, die ze vanwege corona al weken niet heeft gezien. En over het besluit om naar het hospice te gaan. Ik besluit door te vragen over het hospice en hoe ze daarover denkt.

Overgeplaatst

Mevrouw vertelt me dat ze ingeschreven stond voor een hospice in haar woonplaats, maar daar konden ze door extreme drukte geen gehoor geven aan de urgentie van mevrouw. Vandaar dat ze zou worden overgeplaatst naar een ander hospice. Ik kijk haar aan en noem de naam van het hospice. Mevrouw is verbaasd en vraagt hoe ik dat ken. Ik vertel haar dat ik daar vrijwilliger in de zorg ben en dat ik, wanneer ik kan, de mensen daar een zo fijn mogelijke laatste tijd probeer te geven.

Spannend

Dat wekt de interesse van mevrouw. Ze vertelt me dat ze het een fijn idee vindt dat er straks 24/7 zorg is als het nodig is, maar dat ze het ook heel spannend vindt. Spannend om haar vertrouwde omgeving te verlaten. Spannend om het onbekende tegemoet te gaan. Ze vraagt me of ik een kleine uitleg wil geven over het hospice, bijvoorbeeld over hoeveel kamers er zijn en hoeveel bezoek je mag ontvangen in coronatijd.

Dankbaar

Ik vertel haar wat ik weet, over de dingen die ik daar meemaak en de humor die de gasten, de verpleegkundigen en de vrijwilligers hebben. Ik vertel haar ook dat er logeerkamers zijn voor nabije familie, mocht het einde echt naderen. Het lijkt wat veel voor mevrouw, maar ze kijkt me toch dankbaar aan.

Rust

‘En zie ik u dan ook zuster?’ Ik antwoord dat dat waarschijnlijk wel een keer voor zal komen. ‘Wat fijn, dan heb ik toch een bekend gezicht in deze onbekende situatie.’ Ik merk aan mevrouw dat dit haar een stukje rust geeft. En daarmee mij ook. Want ondanks het feit dat ik haar niet beter kan maken, kan ik er voor haar zijn. Nu in de thuiszorg, maar ook straks, wanneer het einde nadert. En dat is een fijn idee voor ons allebei!