Oncologieverpleegkundige Margot: 'Ondanks mijn olifantenhuid zit het infuus er snel in'

De operatiedatum is bekend en staat gepland. Die van mijzelf deze keer. Het is geen grote ingreep, maar ik heb wel veel klachten. Ondanks het afschalen van operaties in de coronatijd, valt mijn operatie uiteindelijk niet van het OK-programma af. Nu ervaar ik wat andere patiënten moeten voelen. De onzekerheid of je operatie wel of niet doorgaat, brengt onrust met zich mee. Je stelt je er namelijk op in en bereidt je voor. Er moeten voor werk en privé zaken geregeld worden.

Het kan je zomaar overkomen: in no time sta je aan de andere kant van de scheidslijn. Niet in de rol van zorgverlener, maar in die van de patiënt. Eerlijk gezien past die rol me totaal niet, haha. Iets niet zelf in de hand hebben is lastig voor een controlfreak.

Het vertrouwen in CWZ, mijn ziekenhuis, is groot. De vriendelijke chirurg van mijn keuze is zeer kundig en heeft een goede reputatie. Hij vertelt me dat hij het prima kan fiksen. Op mijn vraag over wat het grote zwarte gat van algehele narcose inhoudt, antwoordt de anesthesist: ‘Je hersenen blokkeren we zorgvuldig met medicatie.’

De dag van de operatie breekt aan. Twee dagen ervoor ben ik nog negatief op corona getest. Dat is namelijk het beleid en de voorwaarde van het CWZ voor operatiepatiënten die algehele narcose krijgen. Mijn zoon zet me af bij de hoofdingang, want de toegang tot het ziekenhuis is beperkt in verband met corona. Voor patiënten die een grote operatie gaan krijgen lijkt dit me echt niet prettig; eerder stressvol.

Op het meldpunt word ik, ondanks mijn mondkapje, herkend als eigen personeel. Een ID-check volgt en ik krijg naamarmbandjes. Een verpleegkundige komt me ophalen en wijst me de kamer. Bij binnenkomst staat er op mijn nachtkastje een cadeautje met een kaart van collega’s. Hoe lief is dat! Op de afdeling herkennen ze me ook en er is vriendelijkheid en warmte alom. Ondanks dat alles heb ik het steenkoud, en moet ik naar het toilet. Waarschijnlijk van de spanning; dat euvel herken ik.

Na controles, een operatiejasje en paracetamoltabletten word ik een uur later naar de voorbereidingskamer van de anesthesist gereden. Daar word ik ontvangen door de anesthesiste, een vriendelijke vrouw met humor. Tevens is er een lieve collega die daar werkzaam is en me support. Ondanks mijn olifantenhuid zit het infuus er snel in. Van de kou en stress moet ik nogmaals plassen.

Op de operatiekamer, waar de chirurg al aanwezig is, volgt een laatste check. De anesthesiste stelt me gerust en legt me duidelijk uit wat ze gaat doen en hoe het eventueel kan voelen. Ze vraagt me waar ik aan ga denken als ze de medicatie toe gaat dienen. 'De zee, het strand, de warmte en de zonsondergang', is mijn antwoord. 'Dan raad ik je Curaçao aan', zegt ze. Daar zit je dan op een terrasje met een cocktail in je hand en daarin een roze parapluutje. Binnen 10 tellen val ik in het zwarte gat.

Wakker wordend op de recovery hoor ik mijn collega zeggen dat de operatie voorbij is en vraagt ze me hoe ik me voel. Pijnscore 5, dus ik krijg nog wat morfine iv. Een tijdje later retour naar de afdeling. Daar wat eten, drinken, pijnvrij, goede controles en plassen. Dat is wat er moet gebeuren voor je naar huis mag.

Zo leg ik het mijn eigen patiënten ook uit bij de intake, als ik ze vertel over de operatie en erna. Het uit bed komen is even een dingetje. Zoonlief haalt me op. De autorit naar huis is minder aangenaam door de hobbels en stopmomenten, maar eenmaal thuis kruip ik lekker mijn eigen bed in. Mijn ogen kan ik gewoon niet openhouden en ik val regelmatig even in slaap. Hoe fijn is het dat je zo snel naar huis mag en kunt! Het ziekenhuis is tegenwoordig meer en meer een behandelcentrum. Het is erg prettig om in je eigen thuissituatie op te knappen.

De afhankelijkheid sucks. Als je altijd gewend bent om de dingen zelf te doen en het lukt nu zelfs niet eens om je broek en sokken uit te trekken... Daar werd ik niet echt vrolijk van, maar samen met mijn oudste lach ik erom. Twee kleine wondjes, veel pijn en een flink hematoom met daarbij niet mogen tillen, zorgen voor mijn ongemak. Door de beperkingen word je creatief in het bedenken van oplossingen. Het herstel is al begonnen.

Ik realiseer me dat de voorlichting die ik patiënten geef in mijn rol als zorgverlener, voor een groot deel voldoet. Toch zal ik meer benadrukken dat het heel erg fijn is als er iemand thuis is, die je af en toe vraagt: ‘Kan ik wat voor je doen?’

Tegeltjeswijsheid: Je kunt iets pas echt helemaal begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt.