'Na zijn dood heb ik tegen mezelf gezegd dat ik hier nooit meer kom'

Ze is alleen. Een goed uitziende vrouw van eind zeventig. Slank, korte blonde haren en een zwart lijntje onder haar bruine ogen. Het eerste wat ze zegt is: 'Ik zie er wel tegenop hoor.' Op mijn vraag waar ze tegen op ziet wordt ze stil. Ze friemelt aan een zakdoekje, slikt en dan komen er tranen. Als ze wat rustiger is praat ze verder. 'Mijn man heb ik drie maanden geleden verloren en ik ben zo vaak met hem in dit ziekenhuis geweest. Bij elke afspraak die hij hier had was ik er. Ik ken het ziekenhuis van onder tot boven. Hij had longkanker. Na zijn dood heb ik tegen mezelf gezegd dat ik hier nooit meer kom. En zie hier zit ik dan.' Ze snift en neemt een slokje water wat ik ondertussen voor haar neer heb gezet.

'Mijn klachten zijn een beetje naar de achtergrond verdwenen tijdens zijn ziek zijn. Maar nu moet ik wel. Normaal deel ik dit niet met een vreemde hoor, maar het overvalt me nu allemaal zo. Sorry dat ik moet huilen.'

'Maar mevrouw dat is helemaal niet erg. U bent geen robot maar een mens met gevoelens. Uw herinneringen komen weer naar boven nu u hier weer in het CWZ bent.' 'Ja', zegt ze, 'die drempel moest ik letterlijk en figuurlijk weer over. Mijn man en ik hebben ook zoveel samen meegemaakt hier. Ik ging altijd met hem mee en hij nu niet met mij. Mijn kinderen wilden wel mee, maar ik zei: "Ach dit kan ik wel alleen." Toch komt het harder aan dan dat ik dacht.'

‘Mijn man heeft euthanasie laten plegen', gaat ze verder. 'Dat was zijn wens. Het ging op een gegeven ogenblik niet meer, hij was op. Het was goed, we hebben alles samen doorgesproken. Maar als dan het moment daar is, dat is heftig hoor. Je zit naast je geliefde en als het dan gebeurt denk je wel bij jezelf: laat ik dit nu gewoon gebeuren? 

Het is zo raar voor me geweest dat ik erbij zat en dat ik niet ingreep. Je weet pas wat het is als je het zelf meegemaakt hebt. Ik weet dat we niet het eeuwige leven hebben maar er is echt een groot verschil tussen weten dat het eraan zit te komen en dat het dan werkelijk gebeurd is.’ Dit is iets waar ik nog nooit bij stil gestaan heb en er plant zich iets in mijn hoofd om me daar eens meer in te verdiepen. Wat doet het met de mensen die achterblijven.

‘Ik vind het nog steeds heel erg moeilijk', gaat mevrouw verder. 'Nu ben ik alleen en heb ik geen back-up meer. Als je thuiskomt is er niemand die je aanhoort. De gewoonste dingen kun je niet delen of het nu iets moois, vrolijks of verdrietigs is. Of als je geïrriteerd of boos bent. Er is niemand tegen wie je kan praten. Mijn allerliefste kinderen zijn er als ik ze nodig heb maar je komt altijd alleen thuis.’

'Mevrouw', zeg ik, 'u zit nog midden in een rouwproces en dat is ook verschrikkelijk moeilijk. Kunt u het met iemand delen, heeft u ondersteuning?' 'Genoeg', zegt mevrouw. 'Het is soms lastig, maar het komt goed, het gaat alweer met me.' Ze zucht, haalt even een diepe hap lucht, en zegt: 'Fijn dat luchtte even op.'

We nemen samen de vragen door en ik geef de informatie over de operatie. 'U ziet er overigens goed uit voor uw leeftijd, mag ik dat zeggen?' Mevrouw glimlacht: 'Ik probeer me niet te verwaarlozen en er toch wat van te maken. Er zijn hele lieve mensen om me heen. Ik zie wel wat er komt.' Ze staat met flair op, borst vooruit, schudt me de hand en zegt me gedag.