‘Mijn zusterknop ging aan om te bedenken wat ik moest zeggen om te krijgen wat ik nodig had’

In plaats van altijd naast het bed lag ik daar nu zelf in.

Vragen als ‘Wat voor werk doe je?’ probeer ik altijd te ontwijken, ze hoeven niet te weten dat ik zelf verpleegkundige ben. Want, ja... Je weet wat er gezegd wordt: zusters zijn vaak echt een van de moeilijkste patiënten.

Ik lig op de uitslaapkamer ter voorbereiding. ‘Ik ben niet makkelijk te prikken hoor, je kan het best mijn elleboogplooi links pakken of mijn rechterhand’, zeg ik haar. Licht zenuwachtig begint de oudere verpleegkundige aan deze klus. Ik heb in mijn achterhoofd dat deze wel eens eindeloos kan duren, zoals altijd. ‘Moet ik iemand anders vragen of mag ik het proberen?’, vraagt ze me netjes. ‘Tuurlijk! Proberen mag altijd’, knik ik haar toe. Na drie keer prikken en even tobben zit deze er dan ook in. Ik complimenteer haar.

Een half uur later mag ik de operatiekamer in. Van tevoren bij de anesthesist had ik al aangegeven dat ik niet zomaar plat te krijgen ben. En zo geschiedde. Ik zag het witte goedje langzaam mijn lijf in lopen. Het duurde even en het had wat ophoging nodig, maar ik sliep als een roos na een driedubbele dosering. Voor ik het wist was ik alweer wakker, en hoe...

De pijn die ik had was niet te houden, de tranen liepen over mijn wangen van de pijn. De verpleegkundige keek mij vanaf haar computer aan. Ik werd er eigenlijk een beetje boos om, ik heb namelijk haar hulp nodig! ‘Je krijgt twee paracetamol en je mag een beetje rustig doen’, riep ze vanaf haar computer. ‘RUSTIG DOEN?! Ik verga van de pijn!’, riep ik terug. Van links op mijn zij in foetushouding naar rechts op mijn zij. Ondertussen met een blik op mijn eigen monitor waar mijn bloeddruk en pols flink aan het oplopen was.

Ze stelde mij de vraag: ‘Op een score van 1 op 10 wat is de pijn?’ Mijn zusterknop ging aan om te bedenken wat ik moest zeggen om te krijgen wat ik nodig had. De knop ging weer snel uit, want ik ben nu gewoon even de patiënt. ‘Een 8!’ De anesthesist kwam er gelijk aan en gaf mij een wat sterker middel tegen de pijn. Ook dit leek niet zijn werk te doen.

De verkrampte foetushouding was de afgelopen 20 minuten standaard geworden. De verpleegkundige keek mij nog regelmatig van achter haar computerscherm aan. Terwijl ik nog steeds oververhit en met tranen over mijn wangen van links naar rechts draaide. Met mijn ogen stijf dichtgeknepen tegen mijn bedhek geklampt.

Ineens voelde ik een zachte hand die van mij zoeken. De verpleegkundige die verantwoordelijk was voor de andere helft van de bedden stond naast me. Terug van haar koffiepauze. ‘Hé meisje, rustig maar. Ik haal even een koud doekje voor over je hoofd.’ ‘Hoeft niet hoor, dank je wel!’, zeg ik. ‘Toch doe ik het!’

Al snel is ze terug en verkoeld met een koud doekje mijn voorhoofd. Haar andere hand streelt ze over die van mij. De arts gooit er nog wat pijnmedicatie bovenop. En ik begin mij langzaam te ontspannen naarmate de pijn wat afneemt. Als ik mijn ogen opendoe, staat ze nog steeds naast me en blijft mij observeren. Ze kijkt me met een meelevende glimlach aan.

Mijn blik valt weer op de monitor, de bloeddruk en pols zijn ondertussen flink gezakt. Door de medicijnen, maar ook door de rust die me gebracht werd door de aanwezigheid van iemand die je laat voelen dat ik er mag zijn.

Toen de pijn wat gestabiliseerd was, mocht ik terug naar zaal en werd ik opgehaald. Helaas was de verpleegkundige toen net weg en had ik niet de mogelijkheid haar te bedanken, waar ik stiekem een beetje van baal.

Ik zal niet zeggen dat de andere verpleegkundige haar verkeerd werk uitvoerde. Maar die verpleegkundige die daar was toen ik dat even nodig had… Ja, zij maakte het verschil!

Dus was jij vandaag die zuster die er was. Al was het niet voor mij maar voor een andere patiënt. Je wordt gewaardeerd! En namens de patiënt die het vergat of het niet kon zeggen: 'Dank je wel!' Het zijn de kleine dingen die het doen.

Ps. Het is een verhaal van een poos geleden, gelukkig ben ik nu weer helemaal heel.