‘Het verdriet, pijn en de onmacht klotst tegen de muren op’

Mag ik mijn dochter nog een keer zien?

Ineens hoorde ze dat ze ongeneeslijk ziek is. De kanker, die ze pas kortgeleden ontdekte, heeft zich nu ook in de lymfe en hersenen genesteld. Behandelingen om te genezen of haar leven te verlengen die waren er niet. Kwaliteit van leven, daar wilde ze voor gaan.

Vanmorgen ben ik bij haar. Gister zijn we gestart met de sedatie. De onhoudbare pijn en benauwdheid die we niet onder controle kregen is weg. Geen frons meer in haar gezicht, niet happen naar adem en geen samengeknepen handen. Er is rust. Met haar man sta ik naast haar bed als de telefoon gaat. ‘Ik ben er bijna’, hoor ik door de telefoon.

Haar bijna negentigjarige moeder belt een keer of tien per dag naar haar schoonzoon om te vragen hoe het met ‘haar meisje’ gaat. Ze is zelf niet meer mobiel en woont aan de andere kant van ons eiland. De laatste keer dat ze haar gezien heeft, is een week geleden toen haar dochter bij haar thuis afscheid kwam nemen. We hebben Stichting Ambulance Wens gevraagd of ze iets konden betekenen.

Binnen tien minuten stopt er een ambulance voor de deur. Twee grote mannen rijden de brancard naar binnen de gang in. Ik pak de hand van haar moeder even vast. Ik leg haar uit wat ze aan zal treffen binnen. ‘Haar meisje’ ligt in bed en heeft niet de kracht meer in haar lijf om met woorden te communiceren. Een traan glijdt over haar rimpelige wang naar beneden. ‘Mag ik haar zien?’

Naast het bed hebben we ruimte gemaakt zodat de brancard er precies naast past. Ze reikt haar beide handen uit naar haar dochter, maar ze kan net niet bij haar gezicht. ‘Och mijn meisje, mijn meisje’, fluistert ze, terwijl ze met haar bloemetjeszakdoek de tranen van haar gezicht veegt. Onder de dekens schuif ik mijn hand onder die van haar dochter. De warme hand haal ik onder de dekens vandaan en leg deze in de hand van haar moeder. Haar moeder grijpt deze stevig vast.

Even sta ik samen met haar schoonzoon en de twee mannen van Stichting Ambulance Wens te kijken naar dit intense tafereel dat zich afspeelt in deze kleine kamer. Het verdriet, pijn en de onmacht klotst tegen de muren op. Het is in alles voelbaar. ‘Zullen we jullie even alleen laten? Dan zijn we in de keuken’, vraag ik. ‘Graag’, snikt ze. Waarna wij ons terugtrekken.

Na een poosje horen we haar roepen. ‘Het is goed zo mannen. Loslaten kan en wil ik haar nooit, maar het moet.’

Ze tilt de hand van haar dochter op en drukt hier nog een laatste zoen op. ‘Dag meisje, ik hou van jou, ik ben trots op je en wie weet tot snel’, zegt ze. De brancard rijdt langzaam weg en de handen glijden voor de laatste keer uit elkaar. Bij de deur blaast ze nog een handkusje waarna haar gezicht verdwijnt in de bloemetjeszakdoek.

—————————————————

De mooie Stichting Ambulance Wens! Wat is deze stichting met al zijn vrijwilligers goud waard. Ze vervulde ook hier eens wens. Ze maakte mogelijk dat deze moeder nog afscheid van haar dochter kon nemen. Dat ze haar op de laatste dag van haar leven nog even vast kon houden. Zoals ze dat ook haar hele leven al deed…