Met een dwarslaesie door Amerika (deel 2)

In mijn vorige blog vertelde ik over ons verblijf in de stad. Onderstaand verhaal gaat over de natuur en dan met name de dingen die ons qua toegankelijkheid opvielen.

Yosemite National Park 

Via een aantal tussenstops reden we het binnenland in om Yosemite National Park te bezoeken. Een samenvatting van de bizar mooie natuur: verschroeide bergkammen (na bosbranden) gorges en rotspartijen, afwisseling tussen valleien en hoogtes, allerlei verschillende soorten vegetatie; waaronder Sequoia’s, de grootste bomen ter wereld van rond de 90 meter hoog. Daar ga je je als mens wel nietig van voelen. 'Everything in America is bigger' zeggen ze… nou, de natuur is in elk geval groots! In ‘The Valley’ waren alle faciliteiten goed toegankelijk en wij mochten naar allerlei plekjes met onze eigen auto, waar andere bezoekers alleen met een shuttlebus kunnen komen. Was dit bezoek de moeite waard: absoluut!!  Wil je erheen: ga dan vooral op een moment dat de Tioga pass toegankelijk is, want die route het park in of uit is écht een belevenis.

Hooverdam 

Vanaf de parkeerplaats bij de Memorial Bridge kan je als rolstoelgebruiker met een serie van taluds helemaal ‘de berg op’. Super geregeld en een goede manier om aan je beweging te komen (er zijn heel wat stappen/armslagen nodig als je de trap niet neemt), alleen eenmaal op het uitzichtpunt vanwaar je de Hooverdam mooi kan zien liggen (als staand persoon) is de reling eigenlijk net te hoog om als rolstoeler ook iets te kunnen zien. Er is een gat tussen de bovenste en de onderste buizen en je kunt tussen de spijlen doorkijken, maar erg handig is het niet. Bovendien liepen er toen wij er waren (laagseizoen en op een gunstig moment van de dag) busladingen toeristen in de rondte, die allemaal meer aandacht hebben voor hun selfie-stick en het uitzicht dan voor mede-bezoekers. Het was dus een tenenkrommende ontwijk-ervaring met veel stopmomenten, waar uiteindelijk anderen zere enkels van kregen (na een tijdje is mijn vriend helemaal klaar met de asociale mensen die geen rekening houden met zijn remweg en dan botst hij nog wel eens per ongeluk tegen iemand aan…)

Was dit bezoek de moeite waard: mwah, de Memorial Bridge kan je overslaan. De Hooverdam zelf was interessant, imposant en tof om gezien te hebben als je er toch langskomt. Ik zou er persoonlijk niet ver voor omrijden. 

Death Valley National Park 

Dit park is zo bizar groot dat wij aan drie dagen niet eens genoeg hadden. Zeker een derde van het park was niet bereikbaar op het moment dat wij er waren, na allerlei overstromingen in voorgaande jaren (ja ja ‘global warming’ veroorzaakt regenstormen in de woestijn!) en toch hebben we een dag bijgeboekt om alles nog te kunnen zien van de gebieden die wél toegankelijk waren. Je kunt hier als rolstoeler dus alleen uit de voeten als je gemotoriseerd vervoer tot je beschikking hebt en dan nog het liefst een 4WD vanwege alle grindpaden. De hoofd bezienswaardigheden waren allemaal goed toegankelijk, alleen voor de steile helling naar Zabriskie point heb je wel een duwer nodig en het Borax museum heeft een route die op de kaart als toegankelijk wordt bestempeld, maar die door de waterschade toch écht alleen met mountainbike wielen en een ‘freewheel’* te gebruiken is…

Wij hadden een hele fijne kamer met een uitermate goed ingerichte badkamer op de Ranch at Death Valley, een oase midden in de woestijn.

* een freewheel is een extra wiel dat aan de voetplaat van de rolstoel bevestigd wordt, waardoor de kleine wieltjes van de grond komen en je gemakkelijker over zanderig of ruig terrein kan rollen.

Was dit bezoek de moeite waard: absoluut!! Wij plakten nog een dag extra aan ons verblijf om de highlights die we gemist hadden nog te kunnen bezoeken en om ook nog relax-tijd te hebben in onze heerlijke oase. Ga ook vooral ‘s avonds als het donker is ‘Stargazen’! Er zijn bijzonder veel sterren te zien, indrukwekkend.

Grand Canyon National Park

Tegen de tijd dat we bij ‘the south rim’ van Grand Canyon NP aankwamen waren we al aardig verzadigd op natuurgebied, dus dit is een ongefilterde mening: Het is mooi, zo’n diepe kloof in de aarde…, maar het is tegelijk ook nauwelijks te bevatten hoe groot dit gebied is. Je kunt de kloof vanuit de ruimte zien las ik op een bordje. Dat die aardlagen al twee miljard jaar aan het afslijten zijn, is al helemaal onvoorstelbaar. Toch vonden wij het vrij snel op elkaar gaan lijken. Ook dit park doorkruis je met de auto en ook hier mochten wij op plekken komen waar ‘gewone’ toeristen de bus voor pakken, maar na een stop of acht sleepte ik niet meer bij elke parkeerplek de rolstoel uit de auto. De moeite van het tillen, monteren, overstappen en weer terug in de auto klimmen, woog in veel gevallen niet op tegen het uitzicht. Dus ik ging als scout eerst even over de rand loeren, voordat mijn vriend ook de auto uit kwam. Bijna alle plekken zijn goed begaanbaar en je kunt als rolstoeler dus net zoveel meekrijgen van deze overweldigende natuur als iemand anders.

Alleen de wandelingen om de canyon in te gaan zijn niet geschikt. De paden zijn steil, ongelijk en hebben op veel plekken treetjes.

Was dit bezoek de moeite waard: We hadden het niet willen missen, maar één dag was voor ons echt genoeg.

Wil je tips?

Mocht je na het lezen van dit blogs concrete tips willen over de leukste plekjes die we bezocht hebben, zoek mij dan gerust op social media op en stel me je vraag. 

Lees meer van Claudia over dwarslaesie gerelateerde onderwerpen en haar relatie:

• Samenleven met een dwarsleet: ‘Ik dacht alleen wat onhandig zo’n langeafstandsrelatie’
• Er gebeurt in ons leven in elk geval geregeld wat bijzonders.
• We gaan graag op vakantie, ondanks de onhandigheden en nadelen.
• Claudia schrijft ook voor Dwarslaesie Magazine.