'Maar rust is ook een essentieel onderdeel van het herstel en genezing, of de verwerking van een ziekte waar je net mee geconfronteerd bent'

06.00 uur

Het licht gaat aan. Je beseft even niet waar je bent, want je bent voor je gevoel pas net in slaap gevallen.

Je voelt dat er een koude band om je arm geplaatst wordt en je hoort iemand vragen stellen als: 'Kunt u de pijn een cijfer geven?' Je deken wordt zachtjes weggehaald door de zuster om je kersverse wond te inspecteren.

Ineens gaat het licht weer uit, en zie je de kans om je ogen nog even te sluiten.

Helaas, de pomp van je infuus piept. De zuster komt weer terug om het probleem op te lossen. Tot drie keer toe.

07.00 uur

Het licht gaat weer aan.

'Goedemorgen, ik ben van het lab en heb wat bloed nodig, maar zonder licht zie ik zo weinig, sorry.'

Je strekt je arm en bijt even op je tanden.

07.30 uur

Het licht gaat weer aan.

'Goedemorgen! Ik ben van de dagdienst, hebben we goed geslapen?' Een lachende zuster staat naast het bed.

Ik niet, jij blijkbaar wel, denk ik in stilte.

08.00 uur

Uit het niets staan er ineens witte jassen aan je bed. De artsenvisite is begonnen. Weer die vragen over pijn en windjes, weer die dekens weg alsof je net verworven litteken een soort van attractie is geworden. Maar goed, het moet gebeuren.

08.15 uur

'Goedemorgen! Wat wilt u eten? En een lekker kopje thee erbij?' De allervriendelijkste dame van de roomservice neemt de bestelling op.

Anderhalve meter achter haar aan huppelt de zuster binnen. 'Ik heb hier uw medicijnen', en ik krijg een plastic bakje met pijnstilling in mijn handen geschoven.

08.30 uur

Er komt een leerling- verpleegkundige binnen. 'Mevrouw, mag ik u helpen met wassen?'

Je wordt op de rand van het bed gezet en voelt het waslapje al rondjes draaien op je rug.

09.00 uur

'Goedemorgen, ik ben de fysiotherapeut, we gaan even een beetje bewegen.'

Je wilt je natuurlijk van je goede kant laten zien en onderneemt nog een poging tot uit bed gaan. Voor je ontbijt heb je nog niet echt de tijd gehad.

09.15 uur

'Goedemorgen, ik zie dat uw ontbijt er nog staat, lukt het eten niet?', vraagt de diëtiste.

Nou, denk ik weer in stilte, ik krijg de tijd er niet voor.

09.30 uur

'Dag schat, ik mocht van de zuster even tussendoor langskomen, ik zal je even alle appjes voorlezen die ik heb ontvangen in de 'ziekenhuis app', tante Truus vraagt dagelijks naar je.'

Je echtgenoot vuurt daarna allemaal vragen op je af en drendelt onrustig heen en weer.

10.00 uur

Er komt een mevrouw binnen die de kamer gaat schoonmaken. Je bent inmiddels te moe voor een praatje, maar je doet toch je best.

10.30 uur

'Wilt u misschien iets drinken?'

11.00 uur

'Goedemorgen, ik ben van het pijnteam, kunt u de pijn een cijfer geven?'

11.30 uur

'Mevrouw, ik heb hier alvast de medicatie voor bij de lunch.'

12.00 uur

 'Mevrouw, hier is uw lunch.'

13.00 uur

'Mevrouw, ik kom uw bloeddruk meten, wat is uw pijnscore en laat u windjes?' En weer die dekens weg.

13.30 uur

'Mevrouw, ik kom u halen voor het onderzoek.'

14.00 uur

'Oh sorry, ik ben op de verkeerde kamer.'

14.30 uur

'Wilt u nog iets drinken?'

15.00 uur

'Goedemiddag, ik ben de zuster van de avonddienst, hoe gaat het met u?'

16.00 uur

'Dag mevrouw, ik ben dokter Jansen en kom de uitslag van uw onderzoek vertellen.'

16.30 uur

Tante Truus belt.

17.00 uur

'Hier zijn uw medicijnen mevrouw.'

17.30 uur

'Dag mevrouw, hier is uw maaltijd.'

18.00 uur

Ook de zus van tante Truus belt even om te vragen hoe het gaat.

19.30 uur

'Dag mevrouw, ik kom uw bloeddruk opmeten.' En weer die pijnscore en de dekens weg.

20.00 uur

Echtgenoot blijft voor de gezelligheid nog iets langer, de zuster vindt dit goed, jijzelf iets minder, want je bent doodmoe.

Ondertussen hoor je alle gesprekken en piepende pompen op de afdeling.

22.00 uur

'Hier zijn uw medicijnen voor de nacht, ik hang gelijk uw antibiotica aan.'

22.30 uur

Je antibiotica zakje is leeg en de pomp begint oorverdovend te piepen.

23.30 uur

Je bent net in een diepe slaap gevallen, waar je zo behoefte aan had.

Je krijgt een zaklamp op je gericht en schrikt wakker. Je voelt de tranen opkomen en begint te snikken.

De zuster komt even bij je zitten, maar je bent te moe om een woord uit te brengen. Je bent kapot!

Het is hard werken in een ziekenhuis, óók voor de patiënt.

Een ziekenhuis is geen hotel of rustoord. Alles wat er gebeurt, dat moét gebeuren. Onderzoeken, behandelingen, de zorg.

Maar rust is ook een essentieel onderdeel van het herstel en genezing, of de verwerking van een ziekte waar je net mee geconfronteerd bent.

Vroeger moest je stil zijn in een ziekenhuis, en was er een rustuur. Die tijden zijn we al lang voorbij. Het is een hele andere, snellere maatschappij geworden. Deze is ook doorgedrongen binnen de ziekenhuismuren.

Een directe oplossing hiervoor is er niet, maar ik hang nog regelmatig een handgeschreven briefje met 'niet storen' op de deur, indien de situatie hierom vraagt.

Rust roest, teveel rust is niet goed. Te weinig rust ook niet.

Een ziekenhuis is niet voor niks een ziekenhuis, men ligt daar met een reden.

Als iemand ziek is, zegt men vaak als eerste: 'Neem je rust.' De patiënt mag ook 'rustig' aangeven als het teveel wordt.

Als verpleegkundige kun je dit stadium van wanhoop ook voorkomen. Informeer de patiënt en directe familie de telefoon even weg te leggen, grenzen te stellen. Pak je pen, en een stuk papier, en schrijf hierop met grote letters: 'NU EVEN NIET!'