IC-verpleegkundige Nico: ‘Inmiddels heb ik ook relatief jonge patiënten op de IC’

‘Die verwachte drukte waar ik het in het vorige interview over had, is gelukkig uitgebleven. De maximale capaciteit van onze twee Intensive Care Units is tot nu toe niet overschreden. Uit het nieuws kwam al naar voren dat de stijging van het aantal IC-opnames aan het afvlakken was en vervolgens stabiliseerde. Ik denk altijd: eerst zien, dan geloven. Nu zie ik dat wel bevestigd worden in de praktijk.’

Ook jonge patiënten

‘Inmiddels heb ik ook relatief jonge patiënten met corona gezien op de IC. Grofweg geschat liggen er mensen van 45 tot 90. Best confronterend, want zelf ben ik 50. Nu moet ik patiënten van mijn eigen leeftijd verplegen die heel ziek zijn van het coronavirus. Zo had ik een gesprek met een patiënt bij wie het in eerste instantie allemaal wel mee leek te vallen. Hij vertelde dat hij twee kinderen heeft, net als ik. Toen ik hem twee dagen later weer zag, was zijn situatie ontzettend verslechterd. Dat soort dingen zijn heftig.’

Vertrouwen

‘Ondanks dat ik ook risico loop om besmet te worden, is het niet zo dat ik daar constant mee zit. Ik vertrouw erop dat ik de beschermende materialen goed gebruik. Door het ziekenhuis worden we ook goed verzorgd. We krijgen bijvoorbeeld smoothies, zodat we onze vitaminen binnenkrijgen. Ik probeer zelf ook zo gezond mogelijk te leven.’

Hoe lang gaat dit nog duren?

‘Ik merk onder collega’s dat deze periode heel zwaar is. In principe moeten we nu allemaal fulltime werken. Voor collega’s die normaal 2 of 3 dagen werken, is dat een intensieve verandering. Sommigen komen na hun dienst huilend thuis van de psychische druk. Het is vooral ook de vraag: hoe lang gaat dit nog duren? Kunnen we dit op lange termijn volhouden?’

Leerzame uitdaging

‘De vorige keer had ik het erover dat ik op de corona-IC compleet uit mijn comfortzone moet stappen. Inmiddels vind ik dit een leerzame uitdaging. Met mijn ondersteunende collega’s – recoverypatiënten, operatieassistenten, anesthesiemedewerkers en anesthesisten – moet ik elke dag weer opnieuw afstemmen hoe we de beste zorg kunnen leveren. Wie kan het beste welke taak oppakken?’

Verschillende talen

‘Dat is heel verschillend. De één denkt echt als een verpleegkundige, de ander wat minder of zelfs niet. In dat laatste geval moet ik dus meer dingen uitleggen. Soms spreken we een compleet andere taal. Van sommige termen die voor mij heel vanzelfsprekend zijn, heeft mijn OK-collega bijvoorbeeld nog nooit gehoord. Wat trouwens wel grappig is, is dat je op de werkvloer alleen elkaars ogen ziet. In de pauze zie je dan ineens allemaal gezichten, met een ander kapsel erbij dan je had verwacht!'

Crowdfundingsactie

‘Nog steeds vind ik het contact met de familie van patiënten één van de belangrijkste aandachtspunten. Er loopt een crowdfundingsactie voor een IC-app waarmee we onder andere een livestreamverbinding met de familie thuis kunnen maken. Helaas hebben we nog niet genoeg geld verzameld, dus moeten we het nu met alternatieven doen.’

Skypen met familie

‘Zo’n alternatief is Skype. Gisteren heb ik geskypet met de dochter van een patiënt. Ik nam de iPad mee naar zijn bed, zodat zij hem kon zien. De patiënt was wel bij bewustzijn, maar reageerde niet echt op haar. Normaal gesproken zou ik dan een hand op haar schouder leggen. Nu kan ik alleen uitleggen wat ze net heeft gezien en naar haar luisteren. Zoiets is enorm lastig.’