Een artikel uit Even serieus
IC-verpleegkundige Nico blogt: De bezoekersstoel
Als de stoelen naast de bedden op de IC zouden kunnen praten, zouden ze vol verhalen zitten. Want de naasten krijgen het ook flink voor hun kiezen. Blogger en IC-verpleegkundige Nico: ‘Mensen kunnen altijd rekenen op een luisterend oor.’
Nico: ‘Deze stoel staat op iedere patiëntenkamer in de buurt van het bed. Bij sommige patiënten komt er niemand op de stoel en blijkt er geen contactpersoon te zijn. Anderen krijgen iedere dag bezoek van hun contactpersoon. Aan het eind van de morgen én 's avonds. Als een patiënt hier bijna twee maanden ligt, is het een flinke opgave dat vol te houden. En is het regelmatig nodig dat wij tijdig constateren dat het teveel is.
Trouw
Op een rustige zondag-avonddienst zat de vrouw (ik noem haar voor het gemak even Jannie) van mijn patiënt (ik noem hem hier even Henk) weer trouw naast haar man, die een longontsteking had. Henk was de laatste dagen aardig in de war (delirant) en bij iedere begroeting (twee keer per dag) kreeg Jannie op haar kop dat ze weer veel te laat was. Jannie was het inmiddels gewend en begreep dat het een tijdelijke geestelijke toestand van haar man was. Maar soms was het zo erg dat Henk haar niet eens herkende en hij Jannie van de kamer stuurde.
Wie ben jij?
Toen dat voor het eerst gebeurde, liep ik snel met Jannie mee de gang op en vroeg ik een collega om Henk in de gaten te houden. Dikke tranen rolden over Jannies wangen. De eerste confrontatie met een partner die opeens niets meer herkent en erg agressief is, is voor de meeste mensen heftig om mee te maken. Zo ook voor Jannie.
Luisterend oor
Op onze afdeling kunnen mensen contactpersonen zoals Jannie altijd rekenen op een luisterend oor. Niet alleen van ons, maar ook van de geestelijk verzorger en maatschappelijk werker. Die kunnen meer tijd nemen voor een gesprek dan wij dat kunnen als verpleegkundigen.
Stoel weer bezet
Toen de stoel weer door Jannie bezet was en zij zich dankzij de begeleidende gesprekken beter in Henk in kon leven, was het een stuk makkelijker om hem te benaderen. Zaken uit het verleden, een foto van kleinkinderen, de boerderij, de hond of de tuin zijn meestal goede hulpmiddelen om de aandacht van de patiënt te krijgen. Ook Henk en Jannie kregen hierdoor weer contact. Ik zag een lach en een traan: de klik was weer terug. Jannie wordt weer herkend, verlaat de warme stoel en gaat opgelucht naar huis.’
Even voorstellen
Ik ben Nico (49), vader van drie dochters en weer gelukkig getrouwd. Regelmatig fiets ik 17 kilometer van het mooie Drentse platteland naar het Martiniziekenhuis in Groningen om aan de slag te gaan als IC-verpleegkundige. Na twintig jaar op de Intensive Care is mijn enthousiasme nog onverminderd groot. Geen dag is hetzelfde en de combinatie van verantwoordelijk werk, techniek en verpleging zit mij als gegoten. Ik vind het enorm uitdagend om samen met (bijna) alle disciplines in het ziekenhuis de puzzelstukjes bijeenzoeken om te achterhalen wat een patiënt precies mankeert. Soms zijn het heftige dagen: dan is humor op z’n tijd een goed smeermiddel om de geoliede machine goed te laten lopen. Op Instagram geef ik je een kijkje in mijn leven als IC-verpleegkundige: @ic_verpleegkundige_martinizh
Colofon: FloorZorgt is jouw online zorgmagazine! Op dit moment lezen 80.000 unieke zorghelden mij maandelijks. Door middel van inspirerende blogs, relevante producten (kijk snel in mijn webshop!) mooie artikelen en zorgnieuws houd ik jou op de hoogte van alle ontwikkelingen in de zorg. Heb je mijn mobiele app al gedownload en volg je mij al op Facebook, Instagram of Linkedin? Wil je adverteren? Stuur me dan een mailtje en ik neem z.s.m. contact met je op of bekijk de mogelijkheden alvast hier. Ook ik maak weleens een foutje ;-) Heb je er één gezien? Mail het me. Ik ben je dankbaar!
Reageren op dit bericht?
Om te kunnen reageren op dit bericht moet je ingelogd zijn. Klik hier om in te loggen.