IC-verpleegkundige Nico blogt: De bezoekersstoel

Nico: ‘Deze stoel staat op iedere patiëntenkamer in de buurt van het bed. Bij sommige patiënten komt er niemand op de stoel en blijkt er geen contactpersoon te zijn. Anderen krijgen iedere dag bezoek van hun contactpersoon. Aan het eind van de morgen én 's avonds. Als een patiënt hier bijna twee maanden ligt, is het een flinke opgave dat vol te houden. En is het regelmatig nodig dat wij tijdig constateren dat het teveel is.

Trouw

Op een rustige zondag-avonddienst zat de vrouw (ik noem haar voor het gemak even Jannie) van mijn patiënt (ik noem hem hier even Henk) weer trouw naast haar man, die een longontsteking had. Henk was de laatste dagen aardig in de war (delirant) en bij iedere begroeting (twee keer per dag) kreeg Jannie op haar kop dat ze weer veel te laat was. Jannie was het inmiddels gewend en begreep dat het een tijdelijke geestelijke toestand van haar man was. Maar soms was het zo erg dat Henk haar niet eens herkende en hij Jannie van de kamer stuurde.

Wie ben jij?

Toen dat voor het eerst gebeurde, liep ik snel met Jannie mee de gang op en vroeg ik een collega om Henk in de gaten te houden. Dikke tranen rolden over Jannies wangen. De eerste confrontatie met een partner die opeens niets meer herkent en erg agressief is, is voor de meeste mensen heftig om mee te maken. Zo ook voor Jannie.

Luisterend oor

Op onze afdeling kunnen mensen contactpersonen zoals Jannie altijd rekenen op een luisterend oor. Niet alleen van ons, maar ook van de geestelijk verzorger en maatschappelijk werker. Die kunnen meer tijd nemen voor een gesprek dan wij dat kunnen als verpleegkundigen.

Stoel weer bezet

Toen de stoel weer door Jannie bezet was en zij zich dankzij de begeleidende gesprekken beter in Henk in kon leven, was het een stuk makkelijker om hem te benaderen. Zaken uit het verleden, een foto van kleinkinderen, de boerderij, de hond of de tuin zijn meestal goede hulpmiddelen om de aandacht van de patiënt te krijgen. Ook Henk en Jannie kregen hierdoor weer contact. Ik zag een lach en een traan: de klik was weer terug. Jannie wordt weer herkend, verlaat de warme stoel en gaat opgelucht naar huis.’