IC-verpleegkundige Nico: ‘Aan het eind van een avonddienst ben je bekaf’

Nico: ‘Als verpleegkundigen waren we nerveus voor de tweede golf. De eerste golf was nogal een verrassing en we wisten niet wat er op ons afkwam. Snel moesten we het gaan organiseren. Het was knetterdruk en we werkten met een noodrooster. Of je nu een parttimer of fulltimer was, je werd verplicht om voor 94 procent te werken. Dat was voor iedereen zo'n 34 uur in de week. Voor veel collega's was dat moeilijk te regelen. Mijn vrouw werkt bijvoorbeeld in de kinderpsychiatrie en mijn kinderen zaten thuis van school. We zagen de bui alweer hangen.’

‘Bijna iedereen is op zomervakantie geweest. Er waren collega’s die nog op vakantie moesten en er waren collega’s die uit een oranje gebied kwamen en in quarantaine gingen. We moesten weer kijken hoe we de golf gingen aanpakken. We konden in ons ziekenhuis wel extra bedden regelen, maar tegelijkertijd was daar de uitdaging om de reguliere zorg zo goed mogelijk te blijven garanderen. Dat lukt in ons ziekenhuis naast corona nog tot zo’n 75 procent. Wij hebben een extra IC-capaciteit alleen voor corona; dat zijn 5 bedden. Op de normale IC hebben we 4 isolatiekamers met sluizen. Daar kunnen we mensen met corona en verdachte personen neerleggen. Toch zorgt het er wel voor dat we constant onder druk staan.’

Sfeer

De sfeer en manier van werken op de Intensive Care is volgens Nico verbeterd. ‘We hebben het voor elkaar gekregen dat we zelf ook invloed hebben op hoe we de IC inrichten. Dat geeft collega’s het gevoel dat ze zelf over dingen kunnen beslissen. Ook hebben we het noodrooster buiten de deur kunnen houden. Dat had namelijk enorme impact op het leven thuis. Bij ons is het nu zo geregeld dat er - als het mogelijk is - extra diensten gedraaid kunnen worden. Zo kunnen we wel optimaal worden ingezet, maar dan zonder verplichting. Dat voelt veel beter.’

‘Daarnaast hebben we ook een heel ander systeem: het buddysysteem. Tijdens de eerste golf werkten IC-verpleegkundigen en het operatiepersoneel samen. Zodoende konden wij de hele recoveryafdeling van 6 IC-bedden gebruiken. Daardoor namen we echter wel de afdeling in beslag en kon die niet meer gebruikt worden voor de reguliere zorg. Toen hebben we dus enorm moeten afschalen. We moesten het nu anders organiseren, zodat de reguliere zorg door kon blijven gaan. Nu werken we met een heel ander team, bestaande uit IC-verpleegkundigen, medium-care verpleegkundigen, operatieassistenten, recoverypersoneel en buddy’s uit het hele huis.’

‘De buddy’s zijn gevraagd om te helpen op de eerste hulp en op de Intensive Care. Dat zijn verpleegkundigen die op een andere afdeling werken. Ze kregen een kleine cursus. Je hoopt dan dat ze snel werkzaamheden kunnen doen waar je geen IC’er voor hoeft te zijn. Ze kunnen meehelpen met wassen, controles doen, bloedafnames, dat soort dingen. Dat ontlast ons in ieder geval. Dat lijkt ook goed te werken, maar het is wel intensief omdat je steeds andere collega’s krijgt en het een groot team is. Iemand die niet bekend is met de acute zorg heeft tijd nodig om geïnstrueerd te worden voordat hij zelfstandig kan werken. Dat kost energie. Zowel voor de IC’ers als voor de buddy’s. Iedereen bevindt zich voor langere tijd buiten de eigen comfortzone. Aan het eind van een avonddienst ben je dan ook bekaf.’

Familie

Naast de zorg voor patiënten, komt er ook zorg voor familieleden bij. ‘Gisteren had ik een overname uit een andere regio. Dan spreek ik familie - die ten eerste al heeft meegemaakt dat een geliefde in het ziekenhuis kwam door corona en aan de beademing op de IC moest - en dezelfde dag krijgen ze te horen dat hij naar Groningen wordt verplaatst. Dat is wel heavy. Die mensen moet je intensief begeleiden en je maakt gebruik van videobellen. Ik was laatst het programma ‘Hoop’ aan het kijken, waarin verschillende patiënten aan het woord kwamen. Daar zat ook een patiënt bij die ik heb verpleegd in de eerste coronagolf. Haar dochter was zo dankbaar voor het videobellen. Er komen ook mooie dingen uit. Je wilt daar ook aandacht aan besteden, maar ook dat kost tijd en veel energie.’

‘Het verschil met de vorige golf is dat er nu wel bezoek op de IC mogelijk is. Als familie op bezoek komt, komen ze meestal met z’n twee. We halen ze op bij de balie en ze worden helemaal ingepakt, net zoals wij. Ze mogen voor een uurtje naar binnen en kunnen in gesprek gaan met het personeel. Zo is het voor hen ook wat makkelijker te verwerken, in plaats van dat het helemaal niet kan. Dat hakte er bij ons toen ook wel in. Je wilt, net als voor de patiënten, ook zorg leveren aan de familie.’

Werkdruk

Doordat alles beter is georganiseerd, is de werkdruk op de Intensive Care ook beter. ‘Tijdens de eerste golf hadden we zoiets van: “Wat gebeurt hier?”. Patiënten waren toen zieker. Ze kregen veel meer complicaties en hadden vaker longembolieën. Dat kwam doordat we toen nog niet wisten wat het virus precies deed. Daar zijn we toen, door samenwerkingen wereldwijd, achter gekomen. Patiënten werden, bij uitblijvende verkering aan de beademing, al tijdig gecontroleerd op longembolieën. In een rijtje gingen ze door de CT. We zijn er nu sneller bij. Mensen krijgen eerder bloedverdunners en ze krijgen gelijk bij opname in het ziekenhuis - al voor de eventuele opname op de IC - antivirale medicatie en ontstekingsremmers. Daardoor hebben ze veel minder klachten en worden ze minder ziek. Ze liggen minder lang op de IC en de wisseling van patiënten is groter dan bij de eerste golf. We weten het beter te organiseren en we weten beter wat het virus doet. Er liggen nu ook meer mensen op de gewone afdeling in plaats van op de IC.'

'Het meest lastige vind ik het gegeven dat we afhankelijk zijn van de buitenwereld. We kunnen allen ons eigen gedrag aanpassen aan de grillen van de pandemie. De piek neemt af, maar de feestdagen en het griepseizoen komen eraan. Veel mensen zijn moe van corona. Ik vrees zelf dat piek 3 ook nog wel komt…'