'Het zijn de kleine dingetjes die je werk zo waardevol maken'

Kleine dingen, grote waarde.

Het zijn juist de kleine dingetjes die je werk zo waardevol maken. Natuurlijk is het onze hoofdzaak om mensen zo goed als mogelijk te begeleiden naar een zo comfortabel mogelijk sterven. Maar ook een groot aandeel hierin is om aan het laatste stukje leven kwaliteit te kunnen geven.

Buiten medicatie, om zo min mogelijk last te hebben van de symptomen van de ziekte, is er nog veel meer mogelijk. Zo maken de kookvrijwilligers de lievelingsgerechten op wens van de gasten. Wordt er complementaire zorg gegeven die bestaat uit aromatherapie, massages, muziektherapie, geestelijke zorg, enzovoort. Worden buiten de gasten ook de bezoekers in de watten gelegd, die mee mogen blijven eten of kunnen blijven slapen. KKan er altijd gebruik gemaakt worden van de grote gezamenlijke tuin of van de privétuintjes die elke kamer van de gast heeft Veel is mogelijk en altijd wordt er naar de wensen van de gasten gevraagd.

Het is het creëren van veel kleine genietmomentjes voor de gasten, waarin alle medewerkers van het hospice heel goed zijn.

Vandaag kreeg ik een eretitel van een mevrouw die al twee maanden in het hospice ligt. Voordat ik mijn kampioenstitel prijsgeef, wil ik eerst wat delen over hoe ik aan mijn talent voor deze titel ben gekomen.

Toen mijn twee kinderen nog jong waren, vond ik het altijd heerlijk om ze op bed te leggen. Ik stopte ze dan heel knus in met dekentjes en kussentjes. Alleen hun neusjes en oogjes waren nog zichtbaar. Ik genoot dan van de vaak grote zucht die ze slaakten van ontspannenheid. Zo heerlijk! Ik liep dan later nog even naar binnen om te kijken of ze nog steeds zo lekker lagen, om vervolgens nog een finishing touch te geven door nog wat aan de dekens te rommelen. Of als ze overdag moe waren, maakte ik weer een tentje van een deken met kussens erin. Lekker ‘tutten’ en knusse momentjes creëren. O, wat genoot ik daar toch van!

Ze zijn inmiddels 17 en 22, dus ik hoef er echt niet meer mee aan te komen. Tenzij ze ziek zijn! Dan mag het weer even! och kan ik het niet laten als er iemand moe op de bank ploft om snel een dekentje en kussens te pakken om mijn mannetje of kinderen, gewild of ongewild, lekker in te stoppen en te vertroetelen.

In het hospice draai ik veel nachtdiensten. Ik help dus veel mensen in bed en probeer ze bij wakker worden weer te laten slapen. Natuurlijk heb je medicatie tegen slapeloosheid en onrust. Deze hebben echter ook bijwerkingen zoals sufheid. Als je 's nachts slaapmedicatie gebruikt, kun je daar overdag last van hebben. Het is niet leuk als je overdag bezoek krijgt, dat je dan je ogen niet open kunt houden van de slaap. We zetten deze medicatie dan ook pas in als al het andere niet werkt.

Nooit gedacht dat ik mijn liefde voor instoppen nog eens volop kon gaan gebruiken! Want zoals bakeren helpt bij onrustige baby’s, zo helpt het ook tegen onrust en pijn bij volwassenen. Een kussen die druk geeft tegen een pijnlijke plek wordt als verlichtend ervaren. En mocht dat niet helpen, kun je altijd nog een warm pittenkussentje proberen. En zo ben ik ’s nachts druk in de weer met dekens en kussens. Een huisje maken van kussens is heerlijk bij rugligging; je ligt dan volledig omsloten door kussens, en alle pijnlijke lichaamsdelen zoals schouders, nek en hoofd worden ondersteund. Ook het bed kun je bij hoofdeinde en voeteinde in hoogte verstellen om zo een perfecte houding te creëren. Bij zijligging, een kussen tegen de buik en rug verlicht ook de pijn. Zeker als je de deken er stevig omheen spant. Vaak hoor ik dan een ontspannen zucht en zie ik alleen de ogen en neus nog boven de dekens uitkomen.

Niet iedereen heeft er behoefte aan hoor. Iedereen is anders. Maar als ze ervan genieten, ga ik los. En soms vinden ze het zo heerlijk en hilarisch dat ze nog een nachtzoen op hun wang vragen ook.

Vandaag had ik dagdienst. Mevrouw heeft een vorm van kanker waarbij er uitzaaiingen zijn naar haar hersenen. Deze uitzaaiingen zorgen voor druk in de hersenen waardoor ze eenzijdig verlamd is. Haar rechterarm en been voelen zwaar waardoor zitten en liggen zonder ondersteuning lastig is voor haar.  

Na mijn dienst zeg ik haar gedag: ‘Tot morgenavond mevrouw, dan ben ik er weer voor twee nachten!’ ‘Ooooh’, zegt ze met een grote glimlach! ‘Daar ben ik blij mee. Kom je me dan weer zo lekker instoppen?’ ‘Haha, natuurlijk!’, zeg ik. En dan krijg ik mijn eretitel als ze lachend zegt: ‘Je bent de kampioen in instoppen hoor!’ Met een grijns op mijn gezicht rij ik naar huis. Het zijn de kleine dingetjes die je werk zo waardevol maken. Kampioen instopper... Ik kan niet wachten om het thuis te vertellen!

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-.'

De verhalen van hospiceverpleegkundige Esther zijn gebundeld in het boek 'De laatste bladzijde', dat je HIER kunt bestellen.