'Het is een onbevredigend gevoel om niet te weten hoe het met de man gaat'

‘Douwen, douwen!’

Vlak voor we op onze bestemming aankomen, gaan we nog even boodschappen halen bij een grote supermarkt. De kar wordt gevuld met allerlei lekkernijen als we opeens een gekrijs horen. We kijken elkaar al smoezend aan: 'Ach, dat is weer zo’n jong klein irritant kind.' Nogmaals een gil en dan horen we door de intercom omroepen: ‘BHV naar pad… BHV naar pad…’ Ik sta nog met mijn neus in de afbakbroodjes als we toch maar besluiten om even te gaan kijken.

In het gangpad tussen het bier en een stelling paaseitjes, ligt een jonge man met een ademhaling die ‘gaspen’ genoemd wordt. Dat is het alarmsignaal voor ons. We weten dat je dan direct moet starten met reanimeren. Aan beide kanten van zijn benen zitten twee mensen. Bij zijn hoofd ligt een plasje bloed. Iets verderop staan een vrouw met twee hard huilende kinderen.

Een stoot adrenaline schiet door onze lijven. We twijfelen een seconde, en dan neemt Bas plaats naast de man. Hij is niet aanspreekbaar, reageert niet. Dan zegt één van de mensen die bij de man zit: ‘Ik voel geen pols.’ Waarna ik tegen Bas in plat dialect zegt: ‘Douwen, douwen.’ Bas begint met hartmassage en telt: 'Eén, twee, drie.' Ik spreek een man aan die naast me staat en vraag om een AED. Hij zegt dat de AED al gehaald wordt. De man blijkt de supermarktmanager te zijn. Viola houdt mensen tegen door met haar winkelkarretje een blokkade op te werpen. Er zijn meerdere mensen die stellingen hebben geplaatst om ons meer privacy te geven. De vrouw en kinderen worden naar een apart kamertje gebracht.

Ik hoor iemand zeggen dat het om een buitenlandse man gaat. Er wordt ons gevraagd wie we zijn. ‘Verpleegkundigen’, zeg ik. Dan hoor ik iemand zeggen: ‘Ik heb pols.’ Bas stopt pas met de hartmassage als de AED is aangesloten en de AED instrueert om geen schok toe te passen. Inmiddels is er politie gearriveerd en niet veel later komen ambulanceverpleegkundigen binnen. De man wordt in stabiele zijligging gelegd en na enige tijd beweegt hij. Dat is het laatste wat we gezien hebben.

We zetten een stap terug. Zoeken elkaar op, kijken elkaar vertwijfeld aan en praten er wat lacherig over na. We gaan de rest van de boodschappen halen. Als we de winkel verlaten, is de man nog steeds niet meegenomen door de ambulance. Dat is een anticlimax voor ons alle drie. Wat is er gebeurd, een hartstilstand, herseninfarct of epilepsieaanval? We weten het niet.

Nog vol van deze enerverende ervaring, lopen we terug naar de auto en gaan op weg naar ons vakantiehuisje. Het blijft als een rode draad door de avond heen lopen. We zijn ermee bezig met onze begrijpende zwarte humor. Die nacht blijf ik wat onrustig. Het is een onbevredigend gevoel om niet te weten hoe het met de man gaat. We besluiten de volgende dag nog even langs de supermarkt te gaan. Daar horen we dat er nog een traumaheli opgeroepen is.

Een reanimatie buiten het ziekenhuis vonden we alle drie echt een heel andere beleving dan op de werkvloer. De handelingen ken je, maar je moet vertrouwen op de informatie die andere onbekende mensen je geven. De regie pakken en afspreken wie doet wat? Dat je ‘iets’ hebt kunnen doen en het hebt kunnen delen samen voelt goed. Al zullen we nooit weten hoe het met de man is afgelopen.