Heftig: Denise (29) werkte als verpleegkundige in Afrikaans oorlogsgebied. ‘Je moet stevig in je schoenen staan’

‘Ik werkte in de plaats Bossangoa. Sinds daar in 2012 rellen uitbraken tussen moslims en christenen, is het er onrustig. Je hebt 24 uur per dag je walkietalkie bij je, ook ’s nachts staat dat ding aan. Je staat altijd op scherp. Als er gevechten uitbreken, moet je zo snel mogelijk de safe room in. We hadden ook een avondklok. Je moet voor acht uur op de compound zijn en na zes uur mag je niet meer lopend naar buiten, alleen met de auto.

Bizarre omstandigheden

Ik werkte in CAR bijna niet aan het bed maar deed voornamelijk outreach, wat betekent dat ik bijna elke dag op pad was om andere gezondheidscentra van Artsen zonder Grenzen te controleren. Ik kwam de gekste dingen tegen. In een gezondheidscentrum waren de twee verloskundigen allebei acht maanden zwanger. Er was geen vervanging geregeld…

Geen tijd voor heimwee

Dit soort werk is kei- en keihard buffelen. Je bent zes dagen per week aan het werk. Elke dag ga je om zeven uur de deur uit en kom je om vier uur thuis. Daarna ben je vaak nog uren bezig op kantoor. De dagen vlogen voorbij, tijd voor heimwee had ik niet.

‘Jou laat ik niet meer gaan’

Na zes maanden ging ik voor het eerst op vakantie naar huis. Ik was behoorlijk afgevallen omdat ik ziek was geweest, maar verder ging het prima met me. Mijn moeder schrok zich rot toen ze me zag. ‘Jou laat ik niet meer gaan’, riep ze. Haha, natuurlijk ging ik toch gewoon terug.

Grote droom

Dat ik in het buitenland wilde werken wist ik al heel jong. Op de bassischool zag ik een documentaire over een hulporganisatie in oorlogsgebied. Ik zag hoe een zwaar getraumatiseerd meisje er bovenop werd geholpen. Dat vond ik zo mooi.

Stuntelen met de taal

Het was zeker in het begin niet makkelijk. De officiële taal in CAR is Frans. De meeste mensen spreken er niet meer dan drie woorden Engels, en toen kwam ik daar aan met mijn middelbare school Frans. Dat was wel even stuntelen in het begin.

Gewapende overval

Verder moet je stevig in je schoenen staan. Niet in paniek raken als je hoort dat een dorp in de buurt is overvallen. Terwijl ik er zat, werd een ander project van Artsen zonder Grenzen geëvacueerd vanwege een gewapende overval. Dan komt het wel dichtbij.

Kindjes met oedeem

Ook in mijn eigen gezondheidscentrum was het soms heftig. Tijdens een malariapiek hadden we zeventig mensen met malaria per dag. Ik zag ondervoede kindjes die opgezwollen waren van oedeem en hun oogjes nauwelijks konden openhouden. Wij gaven ze Plumpy Nut, een soort pindakaas in zakjes waar ze snel van opknappen. Je ziet ze apathisch binnekomen, drie weken later, tijdens de controle, renden ze vrolijk rondjes. Dat doet iets met je.

Ruimte voor creativiteit

Dit is echt iets voor mij. In Nederlandse ziekenhuizen, waar ik ook acht jaar werkte, wordt je creativiteit soms een beetje afgestompt door alle protocollen en sterke hiërarchie. Bij Artsen zonder Grenzen kom je vaak in situaties terecht waar je geen protocol op los kunt laten, dan moet je creatief zijn en zelf een oplossing bedenken. Mijn volgende missie? Ik heb geen idee, ik ben op training geweest voor ebola, vanwege de recente uitbraak in Congo, misschien ga ik daar wel heen. Kom maar op!