'Er zitten allemaal bouwvakkers in mijn knie, en die lopen de hele dag te hameren en te zagen'

Het is mijn derde stagedag als ik tijdens het inlezen opmerk dat er een nieuwe patiënt op de afdeling ligt. Mevrouw is opgenomen vanwege een herseninfarct, maar er valt me nog iets op. Haar opnameklachten zijn namelijk: apathisch en geen besef van plaats en tijd. Vreemd..

Wanneer ik de kamer op loop en mevrouw begroet, zie ik wat de artsen bedoelen. Op bed zit een klein hoopje mens. Waarschijnlijk ooit modebewust en goed gekleed, maar nu met een smoezelige pyjama, verwilderde haren en een al even verwilderde blik in haar ogen. Zoals wij altijd zeggen: 'Licht aan, niemand thuis'. Ik hurk voor mevrouw neer en stel me voor. Ik vertel haar dat ik vandaag voor haar zorg. Ze knikt alsof ze het begrepen heeft.

'Mevrouw, weet u waar u bent?', vraag ik. Ze kijkt me aan, is twee seconden stil en zegt dan: 'Ja, natuurlijk weet ik dat. Ik ben op vakantie, dat ziet u toch?' Oké, die zag ik niet aankomen. Ik doe mijn best om neutraal te blijven kijken. Ik besluit nog een vraag te stellen. Misschien is mevrouw nog wat slaapdronken?

'Mevrouw', zeg ik. 'U bent in het ziekenhuis. Weet u waarvoor u hier bent?' Mevrouw tuurt uit het raam en wrijft dan met haar hand over haar linkerknie. 'Jazeker', zegt ze. 'Ik ben hier voor mijn knie, want die doet hartstikke zeer de laatste tijd.' Ik vraag haar wat er dan zo’n zeer doet aan haar knie, want ik besef me dat mevrouw inderdaad verward is en dat tegenspreken geen zin heeft. Meespelen dan maar. 'Nou, dat zal ik u vertellen, juffie. Er zitten allemaal bouwvakkers in mijn knie, en die lopen de hele dag te hameren en te zagen. Helemaal dol word ik ervan! En daarom ben ik hier, want ik krijg morgen een operatie. Dan gaan de dokters al die bouwvakkers ontslaan.'

Ik kijk mevrouw aan, waarschijnlijk met dezelfde wazige blik in mijn ogen als zijzelf. Bouwvakkers in je knie?! Ik doe mijn best om een lach te onderdrukken. Dit heb ik nog nooit meegemaakt! Ik besluit 'even iets te gaan pakken', zodat ik mevrouw vanaf een afstandje kan bekijken. Er klopt hier iets niet. Zou dit nu een delier zijn? Ik zal het straks even overleggen met mijn collega’s.

Plots wordt mevrouw wakker uit haar dromerige toestand. Ze pulkt de bloeddrukband van haar arm, kijkt me aan en zegt resoluut: 'Zeg juffie, ik heb het hier eigenlijk wel weer gezien. Als u mijn koffer nu eens naar de lift tilt, dan bel ik een taxi en smeer ik hem. Adios hè!' Ik voel mijn kin naar de grond zakken. Wat is dit nu toch weer?! Ik red de situatie door te vragen of mevrouw niet moet ontbijten. Gelukkig accepteert ze dit en weet ik haar koffer weer in de kast te frommelen. Wanneer ik de kamer verlaat, proest ik het uit. Hoe triest het ook is, dit is toch wel het meest lachwekkende dat ik ooit in de zorg heb meegemaakt!