De Zeeuwse Zuster - Een koninklijk besluit

Wat is het een stralende lentedag vandaag. De zon probeert zich een weg te banen door de piepkleine gaatjes van de gordijnstof op haar kamer. Het schemerige licht valt op haar bed. Ik zie een plukje grijs haar boven de deken uit komen. ‘Goedemorgen sunshine’, zeg ik vrolijk. Ik hoor wat onverstaanbaar gebrom en krijg de indruk dat ze niet van plan is om op te staan. ‘Zal ik je nog eventjes lekker laten liggen?’, vraag ik. ‘Ach wel nee, want dan duurt het misschien weer even voordat je tijd hebt voor me.’ Met een grote zwaai vliegt het dekbed van haar af. ‘Vooruit met de geit!’, giechelt ze.

Een praatje kan er vandaag dus wel vanaf… En dat is heus niet altijd het geval. Ik profiteer er dus maar van en begin over koetjes en kalfjes. Binnen no-time zijn we klaar met de zorg. Ze zit op de rand van het bed en kijkt me met glunderende oogjes aan.

‘Fris en fruitig?’, vraag ik. Ze knikt.

Over fruitig gesproken… ‘Zeg, als jij een stuk fruit zou zijn. Wat zou je dan zijn?’ Ze trekt een wenkbrauw op. ‘Nou, een appel of een kiwi ofzo. Zou je kunnen kiezen?’, vraag ik. Een kiwi is vast te harig en zo rond als een appeltje… Hmm, het blijft stil. Ze vindt het vast een stomme opmerking.

Ze neemt een flinke teug adem en dan komt het. ‘Een aardbei!’, zegt ze stellig. Ze kijkt me aan op een guitige manier. ‘Een aardbei?’, vraag ik verbaasd. ‘Hoe kom je daar nou bij dan?’

‘Nou, een aardbei heeft een kroontje…'

Niets aan toe te voegen. Deze dame schat zichzelf op waarde.

Dat zouden meer mensen moeten doen.

Zeeuwse Zuster