De Zeeuwse Zuster - ‘Dat is witte wijn, op eikenhout gerijpt’

Onvergetelijk

Zo plots dat je bij ons op de afdeling kwam, was je ook weer weg. Nu ik een poosje vrij ben geweest zal het raar zijn om je nooit meer te zien. Afscheid was er niet bij. Stilletjes blik ik terug op wat is geweest. Intens is het eerste woord wat in me op komt.

Het is geen makkelijke tijd geweest hier. Niet voor jou, maar zeker ook niet voor ons. Beetje raar om het woord uitdaging te gebruiken, maar toch is het van toepassing. Jij was een uitdaging voor mij, voor ons als team. Dit in de breedste zin van het woord.

Want hoe leg je iets uit aan iemand die heel Nederland doorkruist heeft en van het leven heeft geproefd in al haar facetten. Wat vertel je aan iemand die in hogere kringen en sferen heeft geleefd en daardoor ook op de straatstenen heeft geslapen… dat je dingen niet meer kan, omdat ze fysiek niet meer mogelijk zijn. Dat je dingen niet meer mag, omdat je gedrag niet past bij de normen, waarden en regels die er gelden.

Confrontaties waren niet van de lucht. Om nog maar te zwijgen over je eeuwige wisselingen in humeur en uitspattingen. Meedeinen op de golven van jou zijn. Het kleine beschadigde kind zien achter het masker van agressie en onmacht… De jongedame in het nachtleven van Amsterdam zwaaide regelmatig naar me door de poppetjes van je soms uitgebluste ogen. Ik zag het, want ik luisterde. Ik voelde je, want je deelde. Vaak in flarden, waar ik dan weer een verhaal van moest zien te breien.

Toch was het niet allemaal kommer en kwel. Je hebt me laten zien dat het niet slecht is om af en toe de grenzen op te zoeken. Dat je zo kan ontdekken waar je zelf van gemaakt bent. Je gaf me mee dat ondeugendheid je op elke leeftijd kan sieren. En zo wil ik je blijven herinneren.

Wekelijks ging je naar het nabijgelegen winkelcentrum. Om een boodschapje en een shotje bij de slijterij. Of om, zoals je het zelf zo heerlijk kon zeggen, mensen te provoceren. Daar was je een ster in. Zo gingen we een keertje samen naar de weekmarkt bij de poelier om een kippenpoot. Je wachtte net zo lang tot er wat mensen rond ons stonden te wachten en begon met je ‘showtje’. Je hoestte jezelf demonstratief onderste boven en zei dan met een zielige stem en een hand onder je hoofd dat je baalde van de coronabesmettingen op de afdeling. Iedereen stoof een paar meter weg. Ik bestelde dan met een pokerface je kippenpoot en we waren weer vertrokken. Eenmaal een eindje weg van de kraam proesten we het samen uit van het lachen!

Toch is het hoogtepunt voor mij de fles wijn die je gekocht had bij de AppieHeijn.

Je kwam terug op de afdeling met je boodschappen in een netje. Galant als ik ben, bood ik aan om de spullen uit te pakken. Doosje mosterdkaasblokjes, flesje jus ‘d orange, deodorant en…. een fles natuurazijn. ‘Zeg schat, wat moet je met die doorzichtige fles?’, vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. ‘Dat is witte wijn, op eikenhout gerijpt’, zegt ze, terwijl ze met haar rug naar me toe staat. 'Het zit in plastic, maar dat is goedkoper en het zal vast wel smaken. Geef maar hier!’

Als je het hebt over een azijnzuur gezicht, nou dan was dit een klassiekertje.

Jammer dat ze geen bonnetje had. Ik was graag nog voor een laatste keertje met haar het winkelcentrum in gegaan.

Zeeuwse Zuster