‘De artsen hadden voorspeld dat ik dood geboren zou worden of weinig kans van leven had’

Melissa is met 27 weken geboren. Daarnaast had ze een groeiachterstand van 5 weken, wat betekent dat ze eigenlijk maar voor 22 weken was volgroeid. Ze was dan ook erg klein. Haar moeder had tijdens de zwangerschap nergens last van. Het enige dat toen al wel bekend was, was dat Melissa een groeiachterstand had in de buik. ‘Mijn moeder moest door die achterstand op een gegeven moment om de dag naar het ziekenhuis. Er is geprobeerd om de zwangerschap te rekken, maar dat lukte niet. Op een bepaald punt ging het niet goed met mijn hartslag en moest ik zo snel mogelijk uit de buik worden gehaald, anders overleefden zowel mijn moeder als ik het niet.’

Twee procent overlevingskans

Melissa’s vader was op zijn werk toen zijn vrouw hem belde met de mededeling dat Melissa geboren zou worden, maar dat redde haar vader niet op tijd. Alles moest in een rap tempo gebeuren. Melissa’s moeder was onder narcose toen zij werd geboren, dus ook zij kreeg de geboorte van Melissa niet mee. ‘Mijn moeder weet alleen wat de artsen haar over dat moment hebben verteld. Mijn vader kwam aan toen de artsen hem al konden feliciteren met zijn dochter.’ Dat Melissa levend werd geboren, is een wonder te noemen. De artsen achtten de kans namelijk klein dat ze het zou overleven: deze kans was twee procent. ‘De artsen hadden voorspeld dat ik dood geboren zou worden of weinig kans van leven had; dat ik een kasplantje zou worden. Mijn ouders wisten daardoor niet goed wat ze moesten denken, maar zagen na mijn geboorte gelukkig dat het heel goed met me ging.’

Slechthorend

De periode daarna verliep alles boven verwachting. Melissa kon en kan gewoon wat iedereen kan. Wat ze er wel aan overgehouden heeft, is dat ze slechthorend is en daardoor hoortoestellen draagt. ‘De slechthorendheid heb ik vanaf mijn geboorte, dus komt duidelijk doordat ik te vroeg geboren ben. Ook heb ik een bril, maar mijn ogen zijn niet dramatisch slecht. Verder kan ik gelukkig gewoon alles.’ Mensen vragen haar weleens: “Maar je hebt er nu toch geen last meer van?”. Dat klopt, maar slechthorendheid is wel een beperking, vertelt ze. ‘Veel mensen denken die twee woorden niet in één zin, maar het is toch een beperking die ik er aan over heb gehouden. Daar zal ik de rest van mijn leven last van hebben.’

Melissa werkt zelf ook de zorg, met mensen met een beperking. Ze werkt met mensen die slechtziend of blind zijn en ook met mensen die daar een verstandelijke beperking bij hebben. Dat ze zelf slechthorend is, heeft ze eigenlijk altijd geaccepteerd. ‘Ik kan er wel moeilijk over doen, maar dat heeft geen zin. Ik hang niet aan de grote klok dat ik te vroeg geboren ben, maar vertel meestal wel dat ik slechthorend ben en hoortoestellen heb. Dan weten mensen dat maar meteen.’

Dossier opgevraagd

Ze schaamt zich dan ook niet en is er heel open over. Ook met haar ouders is ze dat altijd geweest. ‘Mijn ouders hebben mij uiteraard moeten uitleggen waarom en waardoor ik slechter hoor. Daar hebben we het regelmatig over. Soms, als ik iets schrijf, vraag ik ze ook nog weleens hoe dingen precies zijn gebeurd.’ Daarnaast vroeg Melissa twee jaar terug haar dossier op, waarin ze alle details kon terugvinden. Daardoor herinnerden haar ouders zich ook weer meer. Graag wil ze anderen ook iets meegeven. ‘Ik heb verschillende mooie foto’s van mijn geboorte. Tegenwoordig is er ook een stichting die foto’s maakt van deze momenten na de geboorte. Dit is echt een aanrader! Het is zo waardevol.’

Bekendheid

Meerdere keren deelde Melissa haar verhaal, en ze merkte dat er volop positieve reacties op kwamen. Ook waren er veel ouders en andere kinderen die zich erin herkenden. ‘Ik kwam erachter dat mensen meer wilden weten, en daardoor vind ik het ook mooi om meer bekendheid te creëren over het onderwerp door mijn eigen verhaal te delen. Ik wil mensen ook graag de hoop geven dat het niet altijd slecht hoeft af te lopen. Mijn prognose klopte achteraf gezien ook niet. Artsen weten het gewoon niet altijd. Ook zou ik willen aanraden: praat erover. Dat is in iedere familie anders, maar er zijn nu eenmaal veel kinderen die te vroeg worden geboren. Het is dan ook niets geks.’

Hoewel Melissa weet dat bij veel mensen het gehoor achteruitgaat naarmate je ouder wordt, kan ze zich daar nog niet druk over maken. ‘Ik weet niet wat er tussen nu en dan gaat gebeuren en wil het daarom ook gewoon aankijken. Mijn ouders zijn lang bang geweest dat ik ooit doof wakker zou worden. Gelukkig is dit nooit gebeurd. Daar houd ik me dan ook aan vast.’