Claudia deelt haar burn-out-verhaal: ‘Lieve onzekere collega’s, jullie zijn niet alleen’

Destijds was ik als de dood om te benoemen dat er ook werkgerelateerde factoren meespeelden bij mijn burn-out. Er was bij mij privé veel aan de hand (geweest), dus dat was heel concreet te benoemen. Het leek mij verstandig om het bij deze factoren te laten.

Herstel gedwarsboomd

Het gevolg was dat ik niet serieus werd genomen door de arboarts en mijn herstel volledig werd gedwarsboomd. Die beerput trek ik (nog even) niet open. Het enige wat ik op deze plek kwijt wil is dat ik beter naar mezelf had moeten luisteren en helemaal eerlijk had moeten zijn.

Onzekere Young Professional

Ik was kersvers gediplomeerd en had geen idee wat voor impact dat op me zou hebben. Ik voelde me overal onzeker over en vooral heel incapabel. Deed ik het wel goed? Eerder kreeg ik dat op evaluatiebriefjes te horen en nu ineens niet meer.

Hoge eisen

Ik moest alles zelfstandig doen, was te schuw om zaken na te vragen en moest ik alles weten van mezelf. Ik had tenslotte mijn diploma ondertekend. Bovendien ging ik ook vrijwel meteen een leerling begeleiden, dus moest ik ook allerlei zaken uitleggen terwijl collega's meeluisterden. Ik was bang om onjuistheden te vertellen, dan zou ik 'afgaan' tegenover iedereen. ‘Want ik was zo'n modelleerling geweest...’

Gebroken nachten

Kortom, mijn perfectionisme speelde mij heftig parten. Daarbovenop kreeg ik in een korte periode buitengewoon veel nachtelijke oproepen in mijn bereikbaarheidsdiensten, terwijl ik privé ook veel meer ballen in de lucht hield dan ik kon handelen.

Super woman!

Maar ook dat wilde ik niet aan mezelf toegeven. Ik kon tenslotte alles, “super woman power!” Eén arm in de lucht en doordenderen. Dat was mijn motto. Tot ik keihard tegen de muur knalde. Mijn hoofd was dusdanig in de war dat ik nergens meer verbanden zag, laat staan dat ik kon duiden waar dit nu precies door werd veroorzaakt. Als ze je daar dan naar vragen, ga je excuses zoeken en bagatelliseren.

Torenhoge cortisolspiegel

De eerste keer dat ik bij de arboarts moest komen scheet ik in mijn broek van de stress. Mijn toch al torenhoge cortisolspiegel ging nog heftiger door het dak. Ik moest aanleidingen vertellen en liep volledig vast in mijn emoties. Ik stikte bijna in mijn tranen, maar wilde ze niet laten zien. Dus bleef ik op de vlakte en hield mij groot. Te groot.

Falend systeem

Dat eindigde in een groot misverstand over wat ik kon en wat niet. De arboarts meende dat ik gewoon kon werken... Dus daar ging ik. Vooral dát heeft een enorme impact gehad. Ik liep volledig onverantwoord op de OK rond en deed veel meer dan ik aankon. Met als gevolg dat ik nog harder faalde, (vooral) in mijn eigen ogen.

Muurbloempje

Alle collega’s zagen dat het niet ging, maar ik moest van ‘hoger hand’. Ik veranderde van een sprankelende collega in een muurbloempje dat zich achter haar telefoon verstopte. Een eerlijk is eerlijk, ik ben daar niet meer helemaal achter vandaan gekomen.

Gebrek aan vlieguren

Gelukkig gaat het tegenwoordig veel beter met me. Maar door het gebrek aan vlieguren net na mijn opleiding en mijn hersenen die niet optimaal functioneerden, ben ik veel vakinhoudelijke kennis kwijt geraakt. Dat hiaat draag ik nu nog een beetje met me mee... Al wordt het gat steeds meer gedicht met nieuwe kennis.

Nog steeds last

Ik was altijd al wel een hoofdpijn-klant, maar sinds de burn-out kan ik me slechter concentreren en werken geluiden en drukte veel harder op mij in.

Elkaar helpen

Waarom vertel ik dit nu allemaal? Nou, omdat ik denk dat er in het land veel meer collega's zijn die zich in de 'haantjescultuur' van de OK best onzeker voelen en dat overbluffen met bravoure. Ik heb gelukkig hele lieve collega's, die niet theatraal roepen 'weet je dat niet? Wat belachelijk!' Ik heb alleen mijn eigen onzekerheid om mee te dealen. Maar ik hoor om mij heen soms wel dat het anders kan gaan...

Lieve onzekere collega's... Jullie zijn niet alleen.