Broeder Sjuul - Voor het eerst in mijn carrière dacht ik: ‘Wat er nu met die patiënt gebeurt boeit me niet, eigen veiligheid eerst.’

Enkele weken geleden werkte ik in het verpleeghuis. Nu ben ik niet zo’n fan van dagdiensten, maar goed, ik vind het soms wel leuk om is te doen. Het is een groot huis en we waren met 23 zorgverleners, de dagstart was er niet. Schijnbaar vindt niemand het hier de moeite waard om even met elkaar af te stemmen. Goed dat zal wel een ziekenhuis kwaaltje zijn dat we afstemmen. Dus toen ik goed en wel aan de slag was, wist ik nog geen fluit van de patiënten. Maar goed, ik ben een zorgverlener die niet voor een gat te vangen is dus dan maar zorg met de computer voor mijn neus …

Agressie

Ik loop de kamer in bij een patiënt die delirant is. Dat is niet bijzonder, alleen de minuut dat ik mezelf voorstelde, kwam hij naar me toe en greep me bij de strot. ‘Je gaat dood’, waren zijn woorden waarna hij kracht begon te zetten. Ik druk op de gele knop en maak een assistentie oproep. Zachtjes, maar zeker begin ik te handelen zoals wegdraaien, druk uitoefenen tussen de duim en vingers. Uiteindelijk toen dat niet werkte, ben ik op zijn tenen gaan staan. Nu ben ik lomp en groot dus dat was zeker mijn voordeel. Hij liet los en ik kon draaien. 

Naar buiten kon ik niet, dus liep ik naar zijn zithoek. Waar de beste man een mes vandaan had, weet ik niet maar hij had hem. Voor het eerst in mijn carrière dacht ik: ‘Wat er nu met die patiënt gebeurt boeit me niet, eigen veiligheid eerst.’ Ik schrik nog wel is van die gedachten, want het is zo onnatuurlijk om die gedachten te voelen in een verpleeghuis. Maar goed, dat mes, ik moest er wat mee. Mijn telefoon rammelt in mijn zak. Het waren de collega’s die me belde. Ze hebben de assistentie bel gezien, maar in plaats van erop af te rennen begonnen ze me te bellen. Over precies dat kwaaltje wil ik het even met jullie hebben. 

Groen, rood en geel

De meeste huizen gebruiken Ascom, dit is de leverancier van het ‘zusteroproepsysteem’ zoals we dat in zorgland omschrijven. Eigenlijk is het niets meer dan een telefoon en wat knopjes op de muur. Geel is de kleur die we hebben gekozen om een assistentiebel te maken, het is zo’n soort bel waar je direct alles uit je handen laat vallen en begint met rennen. Tenminste zo werkt dat in het ziekenhuis. Zoals jullie hierboven lezen werkt dat in het verpleeghuis dus absoluut niet. Hoe maak je nu zo’n oproep? 

Zoals ik al schreef je hebt een gele knop, soms heb je alleen een rode en een groene knop. Die druk je dan om beurt in één keer groen en één keer rood. Pas wel op en vraag als je ergens nieuw bent wat de knoppen doen. Dat scheelt namelijk in het ziekenhuis een reanimatie oproep. Nog zo’n handige, de reanimatieknoppen hebben ze in het ziekenhuis. Meestal een knop bij het bed, maar bij sommige ziekenhuizen moet je rood en groen lang ingedrukt houden (+/- drie seconden) 

Ik weet het die dingen gaan altijd af

Sommige patiënten denken dat het knopje voor het licht is, ja dan gaan ze vaak af. Maar toch, probeer er altijd op te reageren. De minuut dat je belt kan ik met mijn handen in het bloed staan of iemands nek aan het vasthouden zijn na een val. Dan kan ik dat onding niet opnemen dus zal je moeten komen, ik heb je namelijk echt nodig. 

Collega’s in het verpleeghuis kijken mij ook altijd heel vreemd aan als ik voorbij kom rennen, ik ben niet de meest lichte broeder dus het hele gebouw dreunt door. Het moet best een leuk gezicht zijn, ik ren namelijk nooit. Ik mag trouwens wel zeggen dat ik alleen ren voor dit soort bellen, of voor een reanimatie. 

Zusters en broeders in het verpleeghuis

Doe me één lol in 2022, ga op die bellen reageren alsof het levensbedreigend is. Stop met wassen, bedhekken omhoog, deken erover en rennen. Die knop zit daar niet voor niets en we gebruiken dat ding maar wat graag als het nodig is. Dankjewel namens alle broeders die niet houden van delirante mensen met messen.