Briefwisseling met mijn buurvrouw: ‘De enorme eenzaamheid die ik nu in de ouderenzorg zie raakt me’

Lieve Rebekka,

Je hebt gelijk: het duurde even voor ik van de lente kon genieten. Wat was het een hectische tijd. ’s Ochtends kwam ik uit bed, nam een flinke bak koffie, deed mijn krullen in een paardenstaart en racete ervandoor! Andere keren ging ik juist einde middag weg, terwijl andere mensen hun (thuis)werkdag al afrondden. Dat onregelmatige was ik wel gewend, maar het begin van de coronacrisis bezorgde me extra veel stress door alle maatregelen die we moesten nemen. Nog steeds is het een rare tijd, maar de nieuwe maatregelen zijn nu zo langzamerhand mijn ritme geworden.

De enorme eenzaamheid die ik nu in de ouderenzorg zie raakt me. Laatst zei een cliënt: ‘Ik zou liever besmet raken met het coronavirus met het risico te overlijden, dan het laatste stukje van mijn leven geïsoleerd doorbrengen.’ Dat kan ik goed begrijpen. Op dit gebied voel ik me nogal machteloos. Natuurlijk doe ik mijn best om alternatieven voor sociaal contact aan te moedigen: kaartjes versturen, videobellen, raamvisite, noem maar op… Toch kan niets van dat alles de huidhonger van mijn cliënten stillen. Ze willen die arm van hun echtgenoot om zich heen voelen of hun kersverse, naar Zwitsal geurende kleindochter in hun armen houden.

Een vriendin van mij werkt in de wijkverpleging. Zij was heel bang om besmet te raken, omdat ze nog bij haar moeder thuis woont. Haar moeder valt met diabetes type 2 in een risicogroep. Wat doe je dan? Toch maar naar je werk, de schaarse beschermingsmiddelen goed gebruiken en hopen dat je niet positief test. Na een aantal weken was het dan toch zo: mijn vriendin testte positief en ook haar moeder werd behoorlijk ziek. Gelukkig hoefde ze niet naar het ziekenhuis, maar dat waren spannende dagen. Mijn vriendin belde me bijna elke dag. Ik had met haar te doen!

Ik woon alleen, dus ik ben niet zo bang om mijn geliefden te besmetten. Wat dat betreft heb ik een voordelige positie, maar alleen is ook maar alleen. Ik kan geen groep vriendinnen uitnodigen voor een diner, ik heb niemand om ’s avonds tegen te babbelen en ik had graag jou, buurvrouw, eens uitgenodigd voor een theetje of iets sterkers. Toch ben ik daar momenteel voorzichtig mee.

Heerlijk vond ik het vroeger om alleen te wonen, maar toen kon ik gaan en staan waar ik wilde. Nu voel ik me – als ik niet werk – soms een beetje een gevangene in mijn eigen huis. Verder wil ik niet klagen. Gelukkig kan ik van de lente genieten in mijn luie stoel op mijn balkonnetje. Als ik daar zit, hoor ik de stemmen van jouw kids en jouw gerommel in de keuken door jullie openstaande tuindeuren. Af en toe zweeft de geur van één van jouw hemelse baksels voorbij. Het bananenbroodje dat je me de vorige keer gaf was verrukkelijk! Volgens mij is de keuken jouw favoriete plek, of niet?

Verder vermaak ik me nog wel met Netflix of wat leesvoer. Heb jij nog kijk- of leestips, buurvrouw? Ik merk dat ik een beetje door mijn eigen voorraad heen raak. Of heb je misschien weer zo’n mooi gedicht voor me, zoals de vorige keer? Nogmaals, dankjewel voor je brief. Je hebt me erg gesteund!

Liefs,

Floor

Dit is het antwoord van mijn buurvrouw:

Lieve Floor,

Bedankt voor je mooie en lieve brief. Je toverde er een glimlach en een traan mee op mijn gezicht. Gaat het nog steeds goed met je vriendin en haar moeder? Ik hoop het wel. Wat fijn te horen dat je ondertussen kan genieten van de lente en van onze gezinsgeluiden. Ik hoop dat mijn dochter en haar vriendinnen je niet wakker hebben gehouden met hun gegiechel tijdens hun kampeeruitje in de tuin?

De berichten uit de ouderenzorg zijn inderdaad schrijnend. Eenzaamheid. Het lijkt zo ver weg, maar is zo dichtbij. Vandaag vertelde een vriendin dat ze voor het eerst sinds weken weer haar vader met dementie mag bezoeken. Ik was zo blij voor haar, want hij gaat hard achteruit. Maar ik schrok toen hoorde hoe. In een cabine, met een plastic scherm ertussen. Dat is toch niet hoe we het hebben bedacht. Zo is het toch niet bedoeld?

Toen ik van de week mijn hardlooprondje liep langs een seniorenflat (moet mijn conditie een beetje op peil houden met mijn zittende beroep), verscheen eerst een glimlach, maar ontsnapte ook een traan. Ik zag en gezin in het gras zitten voor een balkon, kletsend met (waarschijnlijk) opa en oma op dat balkon. Het zag er fijn uit, samen, praten, zonnetje, maar direct dacht ik: dat is toch niet hoe we het hebben bedacht. Zo is het toch niet bedoeld?

Je gebruikte het woord huidhonger, dat had ik nog nooit gehoord, maar ik vind het een heel treffend woord. Het maakt dat je me hebt laten beseffen hoe belangrijk lichamelijk contact is. Het gevoel van een aanraking, een knuffel, een kus geeft direct energie aan je hart. Onderstaande woorden borrelden bij me op…

Huidhonger

Jouw huid vol stille verhalen

Jouw huid vol herinneringen

Je zachte rimpels wachten op

mijn hand

Mijn hand

verlangt

naar jouw zachte rimpels

Elke lijn een verhaal

van liefde en verdriet

van vallen en opstaan

van kracht en vertrouwen

Jouw huid geeft door

Ik wacht op je

Altijd

Heb je de boeken gevonden die ik voor je neer heb gelegd? Ik hoop dat je ze mooi vindt.Het einde van de eenzaamheid van Benedict Wells heb ik al een tijd geleden gelezen en staat in mijn top drie. Een heftig, maar prachtig verhaal over liefde en familie. Ik denk dat als ik het boek in deze tijd zou lezen, het nog intenser zou zijn door de thema’s als verlies en eenzaamheid. Ik ben een groot fan van Benedict Wells, wow, wat kan hij goed schrijven. Becks laatste zomer is zijn eerste boek. Een heel ander boek, vol rauwe humor, maar zo raak.

’t Hooge Nest van Roxane van Iperen heb ik net uit. Een heel knap beschreven geschiedenis van een Joods gezin, actief in het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog. In deze tijden en deze periode rond de bevrijding een heel bijzonder verhaal over moed, menselijk- en onmenselijkheid en ongekende kracht.

Het zal niet lang duren tot ik het boek dat ik nu lees uit heb en voor je deur kan leggen, want ik kan niet stoppen met lezen. Daar waar de rivierkreeften zingen van Delia Owens. Een ode aan de natuur, waarin het verhaal wordt beschreven van een meisje dat in haar eentje opgroeit in het moeras van North Carolina. Daarnaast loopt de verhaallijn van een moordzaak. Je ziet het boek snel verschijnen.

Lieve Floor, vergeet je niet aan jezelf te denken? Kun je al een dagje vrij nemen? Hopelijk kun je dan een fijne wandeling maken met een vriendin of een picknick op afstand. Of misschien 1 juni met je vriendinnen een plekje op een terras veroveren?

Wees lief voor jezelf!

Liefs van je buuv