Lieve brief van mijn buurvrouw – ‘Het liefst wil ik meestrijden in de stille oorlog die jullie voeren’

Lieve Floor,

Buiten is het lente, heeft Floor het wel door? Dat vraag ik me steeds af al als ik het rondje met mijn kids loop, voordat we aan school- en thuiswerk beginnen, zoals dat gaat in deze tijd. Ik kijk bij je naar binnen. De gordijnen dicht overdag of heel vroeg in de ochtend al open. Je maakt onwerkelijke uren. De laatste weken hoor ik je deur dichtvallen als ik al lang in mijn bed lig en zie ik je krullen om de hoek verdwijnen als ik de gordijnen open doe.

We kennen elkaar nog maar net. Buren sinds kort en het klikte meteen. We hebben plannen om elkaar beter te leren kennen, maar onze kennismakingsafspraak hebben we al drie keer verplaatst en nu hebben we de datum maar even opengelaten. Want de enige zekerheid die we hebben in deze tijd, is onzekerheid.

Lieve Floor, naast je af en toe kunnen voorzien in een verse kop soep, een zelfgebakken power bananenbroodje en een tekening van mijn dochter, wil ik het liefst met je meestrijden in de zorg. In de stille, onzichtbare oorlog die jullie daar voeren. Me omscholen en jou en je collega-helden in de zorg gister, vandaag, morgen, de komende maanden en jaren helpen, maar daar hebben jullie geen zak aan.

Ik ga namelijk al van mijn stokje als ik de losse tand van mij zoontje eruit moet trekken. Ik ben zo onhandig en lomp dat mijn vriend heeft geïnformeerd of hij een aparte verzekering op mij af kan sluiten (dat kon helaas niet) en ik moet al huilen als ik een Sinterklaasliedje hoor. Dus nee, dat gaat ‘m niet worden.

Ondanks deze handicaps heb ik een carrièreswitch naar de verpleging een aantal keer eerder serieus onderzocht, maar in gesprekken met je collega’s en werkgevers uit de zorg werd me toch steeds op het hart gedrukt dat ik beter kon gaan schrijven en in de organisatie en planning kan blijven. Dus neem ik deze adviezen ter harte en bedenk ik wat ik wel kan doen.

Ik ga je schrijven over wat ik voel als ik blij ben of over wat me raakt en hoop dat jij daar ook blij van wordt. Je een glimlach geeft. Je raakt en je energie geeft.

Ik zoek woorden

woorden voor jou

Ze liggen langs de paden in mijn hoofd

die maar blijven kronkelen

want ze kennen de weg nog niet

Ik verzamel ze

woord voor woord

Leg een weg

naar je hart

en vind een plek

Waar ze samen zullen zijn

Lieve Floor, ik hoop tot snel!

Oh ja Floor, bijna vergeten… Nog deze tip voor je hardwerkende collega’s met kinderen: Koken met Kinderen bij Laura’s Sabor. Als de kids wat ouder zijn kunnen ze zelf aan de slag en kun je je laten verwennen. Of als er toch een momentje over is, samen koken. Ik kan je verklappen dat de zelfgemaakte granola (gemaakt door mijn dochter) overheerlijk is. (We hebben ook een potje voor jouw deur gezet.)

En! Ik wilde je dit mooie nummer van Diggy Dex laten horen dat hij heeft geschreven ter ere van zijn eigen verjaardag; Altijd Dichtbij.

Liefs van je buuv!

Je begrijpt: na het lezen van deze brief en het horen van het liedje was ik weer helemaal opgeladen.

Hebben jullie ook lieve mensen om jullie heen die een beetje naar de omkijken in deze gekke tijden?