Blogger Verena: 'Over het algemeen ben ik iemand die eerder afziet van een afspraak plannen, dan het wél te plannen om het vervolgens niet te kunnen nakomen'

In het revalidatiecentrum werd mij verteld dat ik moet leren om ‘grenzen te stellen’ met het oog op mijn energieniveau op een dag én het ondernemen van activiteiten. Met betrekking tot het onderhouden van sociale contacten vind ik dit een lastig punt. Iedereen heeft eigen redenen om druk te zijn en wanneer je dan éindelijk dat gezellige uitje hebt gepland, dan wil ik er alles aan doen om die te laten doorgaan.

Over het algemeen ben ik iemand die eerder afziet van een afspraak plannen, dan het wél te plannen om het vervolgens niet te kunnen nakomen. Alleen na de aanrijding, na het ervaren van het grillige en onbetrouwbare energieniveau die dagelijks verrassend is en de overprikkeling die algauw plaatsvindt, is het sociaal component wat ingewikkeld geworden. Waarschijnlijk ook omdat ik er verwachtingen aan koppel: als een zombie aan tafel zitten met vrienden is not done. Ik wil een gezellig en geïnteresseerd gesprekspartner zijn die aanhaakt op de verschillende onderwerpen. Dit is anders dan een activiteit die ik flexibel over de dag kan plannen en alleen doe: als een zombie boodschappen halen in je uppie is prima.

Soms ga ik in de spaarstand overdag om ervoor te zorgen dat ik ’s avonds nog wat waard ben tijdens het etentje, zeker wanneer die in het openbaar plaatsvindt. Soms neem ik pijnstilling alvorens de deur uit te gaan omdat het mij wellicht gaat helpen de avond beter door te komen. En soms zou het simpelweg veel beter zijn om kenbaar te maken aan de ander dat ondanks de wil, het dìe dag niet haalbaar is om af te spreken. Eerlijkheid duurt het langst, tòch? 

Alhoewel ik dat écht zo zie en het beter zou zijn om een andere keuze te maken, zet ik me in om er een gezellige avond van te maken. Ik ga dan totaal voorbij aan de signalen van mijn lichaam en kan de klok op gelijk zetten dat het de volgende dag een ‘boetedag’ gaat worden. Waarom doe ik dat nou eigenlijk? Omdat ik de ander persoon niet wil teleurstellen, omdat ik mezelf niet wil teleurstellen, omdat ik die persoon graag wil zien en lekker bijkletsen, omdat ik ergens bang ben voor het oordeel van de ander, omdat… vul maar in… 

De afgelopen tijd zijn er een aantal afzeggingen mijn kant op gekomen. Zoals een koffiedate die om onduidelijke redenen liever werd verplaatst. Of mijn tante die tussen twee vakanties door bij me zou komen eten, maar uiteindelijk in tijdnood kwam met uitpakken en weer inpakken waardoor de afspraak haar tóch niet helemaal uitkwam. Of een vriendin die aangaf na het eten gelijk weg te gaan omdat ze nog wat werk moest afronden.

Whiplash of niet… zo heeft eenieder zijn/haar redenen om een andere koers uit te zetten dan de oorspronkelijke. Had ik enige nare gedachten naar hen? Of neem ik het ze kwalijk dat zij deze keuze maken? Ik geloof dat ík degene ben die zichzelf in de weg staat in deze… dat ga ik voortaan anders doen!