Blogger Mariët - 'Ze is in mijn bijzijn nog nooit zo rustig, meewerkend en zacht geweest'

Een spaarzaam nét door jou opgemerkt glimlachje op een gerimpeld gezicht. Dat ene zinnetje dat jij opvangt door de afasie heen. Dat kneepje in jouw hand, van een bedlegerige zieke. Dat dansje of het wiegen op de muziek, dat ineens ontstaat bij het horen van een liedje. Erachter komen wat de oorzaak is van de angst en die weg kunnen nemen. Een knuffel, een welgemeende zoen of een lief woordje krijgen. Een 'ingang' vinden na wekenlange 'strijd' bij onbegrepen gedrag... Zo zou ik nog wel even door kunnen gaan. Het laatste overkwam me een tijdje terug nog, en het gaf me de rest van de dag vleugels!

Een bewoner die door haar dementie in een 'verzet modus' zit, die van zichzelf en de wereld om zich heen niets meer begrijpt, is angstig en onzeker. Dat uit zich in, hoe wij dat dan noemen, 'onbegrepen' gedrag. In haar geval verzet, boosheid en agressie. Alle zorg die we willen verlenen, of het nu eten en drinken, wassen, kleden of medicatie innemen is, is een bedreiging voor haar. Het activeert de modus van vluchten, vechten of bevriezen, en bij haar is dat altijd vechten of verzet.

Samen met het team en in samenwerking met andere disciplines is er van alles geprobeerd. Omgangsadviezen, observatielijsten, enzovoort. We overleggen veel met elkaar en rapporteren heel duidelijk. Als er maar iets is dat helpend lijkt te zijn, proberen we dit van elkaar te leren en toe te passen.

Wanneer we haar positief benaderen, gaat ze minder in verzet; dat wisten we al snel. Ook gebruikmaken van complimenten en wat (voor mijn gevoel) overdreven aardig doen leek soms iets te werken. Weinig taal gebruiken, want dat begrijpt ze niet meer. Maar dat werkte in de praktijk toch allemaal meer niet dan wel. Al was dit bij de ene collega wat meer dan bij de andere. Over het algemeen werkte er bij mij niets; helemaal niets. Het werkte alleen maar averechts. En dat, kan ik je vertellen, doet heel veel zeer, ook al weet je dat je er niets aan kunt doen.

En dan ineens hebben we iets wat op een 'ingang' lijkt. Wanneer we haar positief benaderen, heeft zij het nodig dat dit lichamelijk bevestigd wordt. Een knuffel, een arm om haar heen of een zoen op haar wang… Dat zijn aanrakingen, lichamelijke sensaties die ze wél begrijpt!

En dan gebeurt het op een dag dat ik mijn positieve benadering kracht bijzet door een arm om haar heen te slaan, haar zachtjes en liefdevol in haar oor te fluisteren en haar een kus op haar wang te geven. Een beetje gespannen was ik wel, want ik wist niet welke uitwerking mijn benadering bij haar zou hebben (tenslotte was ik altijd degene die niets voor elkaar kreeg).

Tot mijn verbazing 'voel' ik het verzet van haar afglijden, en kan ik zorg verlenen aan haar. Iets dat al die weken niet gelukt is. Deze benadering lijkt haar te 'ontwapenen'. Tijdens de zorg die ik dan verleen, knuffel ik wat af. En het werkt! Ze is in mijn bijzijn nog nooit zo rustig, meewerkend en zacht geweest.

Ik voel me de rest van de dag warm en diep gelukkig. De rest van de week heb ik vleugels en kan niets of niemand me dit gevoel meer afpakken!

Red bull geeft je vleugels? Echt niet! Werken in de Zorg, dát geeft vleugels!