Blogger Mariët - Een slokje voor de ochtendmis

Voordat ze bij ons in het verpleeghuis kwam wonen, lustte ze al graag een glaasje rode wijn. Meerdere glazen, soms zelfs een glaasje teveel… Door haar dementie kon ze helemaal geen maat meer houden en daarom nam haar man bij elk bezoek zelf een flesje rode wijn mee en nam het ook weer mee terug naar huis. Wanneer hij dan op bezoek kwam, was het extra feestelijk om dan samen een glaasje rode wijn te drinken.

Wanneer hij een 'echte' fles wijn meenam, was het alsnog moeilijk om het bij één of twee glazen te houden. Ze dronk totdat er niets meer in de fles zat en ze kon erg op haar strepen staan en haar dit weigeren was geen goed idee. Ze begreep totaal niet wat er 'mis' was met nog een glaasje, niet wetende dat ze er al van gedronken had,  en haar in die periode iets weigeren of het 'nee' woord gebruiken, liep altijd uit op spanning en stress tussen de twee geliefden.

Haar echtgenoot was er altijd op uit om de 'vrede te bewaren' en was erg vindingrijk in het verzinnen van onder andere afleiding en 'trucjes'. De volgende keren nam hij rode wijn mee in een plastic flesje genoeg voor twee á drie glazen wijn. Niet alleen had hij dan een 'afgepaste' hoeveelheid wijn bij zich, maar ook was de gedachte dat ze het flesje niet herkende en niet direct doorhad dat er wijn in zat.

Hij was ook al op leeftijd en hij vergat ook wel eens wat. Zo dacht hij er niet altijd aan om wijn mee te nemen van thuis. En met de gedachte dat ze het plastic flesje met rode vloeistof vast niet zou herkennen als wijn, had hij op een keer het flesje voor de helft nog gevuld met wijn in een kastje op haar kamer achtergelaten, zodat ze toch een wijntje konden drinken, wanneer hij het onverhoopt een keer zou vergeten.

Nu was meneer vindingrijk, maar mevrouw kon er ook wat van!

Zo kwam het dat ik op een morgen rond 7.30 uur langs haar kamer liep en haar zag staan bij haar kast met aan haar mond een plastic flesje met rode vloeistof, waar ze net een ferme slok van nam!

'Goedemorgen, proost!', begroette ik haar. 'U bent er vroeg bij vanmorgen.'

Ze keek me aan, enigszins 'betrapt', maar ze herstelde zich razendsnel, en zei ,met een stalen gezicht: 'Ja ja, dat is voor de ochtendmis.' Ze was Katholiek opgevoed, maar ging zelf al jaren niet meer naar de kerk.

Ze was zo snel in haar antwoord (dat is er vaak niet (meer) bij dementie) en ik vond het zo vindingrijk van haar dat ik er wat beduusd van was. Ik voelde een lach in me opborrelen, en een antwoord lag er op het puntje van mijn tong, maar ik hield me in. Ik wenste haar een goede ochtendmis toe, en vervolgde mijn weg.

Ja ja, ochtendmis om 7.30 uur op een doordeweekse dag!