Blogger Margot - ‘Dat bultje halen ze dan gewoon weg, toch mam?’

Ze heeft roodomrande, betraande ogen als ik kennis met haar maak. Een jonge vrouw van eind dertig. Direct nadat ze plaats heeft genomen in de spreekkamer begint ze hardop te huilen. Ik laat haar even en haal een glaasje water. Ze snuit haar neus en zegt: ‘Ik snap er niks van, ik voel me zo goed. Er zat bloed bij mijn ontlasting. Er is een echo van mijn buik gemaakt, maar daar kwam niets bijzonders uit. Toch bleef ik bloedverlies houden en daarom ben ik doorgestuurd voor een darmonderzoek.’

Mevrouw snikt nog keer, haalt diep adem en kijkt haar man aan. Hij pakt haar hand vast en zij praat verder. ‘Wanneer krijg ik de uitslag te horen?’, vraagt ze huilend. Haar echtgenoot legt regelmatig een hand op haar been om haar te troosten. Hij geeft haar zakdoekjes, maar is verder stil. Ik vertel hun hoe het verder gaat vanaf nu. ‘We praten nog over verdenking van kwaadaardigheid in uw darmen. De definitieve uitslag hoort u eind volgende week na het multidisciplinaire overleg van de artsen. De arts, die de scopie heeft gedaan, kan op het oog al wel zien of iets verdacht wordt van kwaadaardigheid vandaar dat u nu bij ons op de GIO-poli bent. ‘Heeft u vannacht kunnen slapen?’, vraag ik. ‘Ja, wonderbaarlijk genoeg wel’, zegt mevrouw. ‘Maar nu ik hier weer zo zit denk ik, het is echt niet goed. Ik voel ook precies waar het zit binnen in mij.’

Ik vertel dat er meer vervolgonderzoeken nodig zijn om eventuele uitzaaiingen uit te sluiten. De data daarvan geef ik aan hen door. Dan zegt mevrouw: ‘We hebben komende week een huisje gehuurd aan zee. Ik weet niet of we dat nu moeten doen. Maar de kinderen verheugen zich er zo op. En als ik eerlijk ben ik ook. Wat kan en moet ik thuis nu doen? De muren komen op me af. Het is in ieder geval een goede afleiding en de zee maakt me rustig.' ‘Mijn vrouw is nogal een piekeraar’, zegt meneer. Zij reageert direct hierop met: ‘Maar gelukkig breng jij ons weer in balans. Jij bent de rustigste van ons twee.’

Ik vraag haar hoeveel kinderen ze samen hebben. ‘Drie’, zegt ze. Weten zij wat er speelt nu? ‘Ik heb verteld dat ik een bultje in mijn buik heb en dat ze dat moeten onderzoeken. Ze begrijpen het nog niet zo. De oudste zei direct: ‘Dat bultje halen ze dan gewoon weg toch mam?’ De tranen blijven komen bij mevrouw. ‘Voor hen vind ik het zo erg’, snikt ze. ‘Ze zijn nog zo jong.’ ‘Wat mooi gezegd van hem’, zeg ik. ‘Op zijn eigen manier gaat hij om met de informatie die hij hoort. De kinderen zien u huilen. Intuïtief voelen ze dat er wat aan de hand is. Ze willen weten wat dat is. Jullie kennen jullie kinderen het beste en weten wat je wel of niet wilt en kunt vertellen.’

‘Mijn advies aan u is om ze wel iets te vertellen’, ga ik verder. ‘Het hoeft niet veel te zijn. Vertel het ieder op een eigen niveau. Het is bijna onmogelijk om het geheim te houden. Ze maken er een eigen verhaal van als ze niet weten wat er aan de hand is. Vaak is die fantasie erger dan de werkelijkheid. Niet weten is voor een kind erger dan weten. Door ze erbij te betrekken geef je ze de kans om te leren omgaan met moeilijke situaties en onzekerheid in het leven. Wel is het belangrijk om ze gerust te stellen dat er altijd iemand voor hen zorgt. Geef aan dat ze altijd bij u en uw partner kunnen komen met vragen, óók als ze verdriet hebben of bang zijn. Misschien is het wel een goed plan om het weekend weg te gaan.’

Mevrouw kijkt mij aan en daarna haar man. ‘Ik wil wel gaan’, zegt ze. ‘De zee vind ik heerlijk. Het oneindige. De golven. En de kinderen vinden het ook zo lekker. We gaan, er valt toch niets aan te veranderen. We pakken deze dagen mee en proberen te genieten. Afleiding en ontspanning zijn goede manieren om met slecht nieuws om te gaan.

In een later gesprek, na aardig gunstige berichten, komen we terug op deze dagen. Dan vertellen ze dat ze genoten hebben van deze dagen samen. Mooie herinneringen eraan hebben. Dat er ondanks de onzekerheid en de grote zwarte wolk boven hun hoofd toch ook een zonnetje te zien was geweest die dagen.’