Blogger Liesje - 'Veiligheid is niet voor iedereen vanzelfsprekend en kan soms ineens omslaan in een onveilige situatie...'

Als onderzoeker van Veilig Thuis weet je nooit welke kant het uitgaat. Dat maakt het werken bij Veilig Thuis iedere keer weer opnieuw een uitdaging om te zoeken wat het beste aansluit om de veiligheid terug te krijgen in de thuissituatie. Vaak merk je dat mensen ook niet goed weten wat Veilig Thuis precies komt doen en daarbij het idee dat iemand anders een zorg heeft gemeld over jou, maakt het ook niet makkelijk. 

Soms kunnen mensen prima uitleggen wat er gebeurd is of wat er speelt in de thuissituatie. Dan zijn ze wel geschrokken, maar kunnen ze ook weer verder met of zonder hulp. De rol van Veilig Thuis is om te onderzoeken of de melding die gedaan is klopt. En als de melding/de zorg die gemeld is klopt, wat is er dan nodig om de situatie weer te verbeteren en weer veilig te maken? Dat is voor iedereen en per situatie anders en daardoor maatwerk. 

Veiligheid is niet voor iedereen vanzelfsprekend en kan soms ineens omslaan in een onveilige situatie... Daarom is het juist zo belangrijk om met de mensen in gesprek te gaan en te horen wat hun verhaal is. Een goed voorbeeld daarvan is echtscheiding, niemand gaat trouwen/ samenwonen en kinderen krijgen met de gedachte om later weer uit elkaar te gaan. Daar komt een hoop pijn en verdriet bij kijken... en verlies... afscheid.... En als je dan met elkaar in gesprek bent terwijl er van alles gebeurd is. Dan is het belangrijk om de pijn en het verlies te zien. En wat heeft iemand nodig om die pijn en het verlies te kunnen dragen? Zeker als er kinderen bij betrokken zijn, ben je snel geneigd om je te focussen op de kinderen en wat er allemaal niet goed gaat. Maar de basis zit hem in de pijn en het verdriet van de ouders, dat het hen niet is gelukt om met elkaar een fijn gezin te vormen. Dat zij elkaar moeten loslaten. 

Wat ook veel voorkomt is een gezin met een kind waar extra zorg voor nodig is. Waar ouders proberen alles zo lang als mogelijk zelf op te lossen, maar uiteindelijk terecht komen op een punt dat het te zwaar wordt, voor hen als ouders, om de zorg alleen te dragen. Waar de buurvrouw toevallig ziet dat de moeder van het kind schreeuwt naar het kind omdat het geduld is opgeraakt... Vaak hoor je ouders dan ook zeggen na een melding: 'Waarom kwam diegene niet naar mij toe, waarom vroeg diegene niet aan mij wat er aan de hand was, waarom gelijk een melding?  En dat is het... soms is iemand vragen of het allemaal goed gaat, of je iets kan betekenen voor hen al voldoende om de cirkel te doorbreken. Soms kan een kleine handreiking al heel helpend zijn, waardoor ouders ook weer verder kunnen met hun kind. Soms is een luisterend oor fijn, maar ik snap ook dat het niet gemakkelijk is om iemand zomaar aan te spreken. Onze maatschappij lijkt er ook niet meer op ingesteld te zijn. De lat ligt hoog en iedereen probeert dat vol te houden.

↑ Klik hier ↑ om de vacature te bekijken!