Blogger Liesje - 'De laatste melding was wel weer een ruzie tussen ouders, maar er was een verschil: de kinderen waren er niet bij'

Bij leren hoort ook struikelen. 

Vanuit het werken als hulpverlener, in de gezinsbegeleiding, vond ik het altijd belangrijk dat gezinnen de ruimte en de tijd kregen om de verandering die zij aangingen eigen te maken. Dat is een proces waarin het heel normaal is dat een gezin tussendoor weleens terugvalt in oude gewoontes. Als je iets jarenlang op dezelfde manier hebt gedaan dan is het moeilijk om dat in één keer te veranderen naar een andere manier. Zolang zij maar herkennen waar het niet goed is gegaan en eraan gaan werken om hier weer sterker in te worden. Als dan het nieuwe er goed in zit, zit het in het systeem en wordt het eigen. Dat gaat niet zomaar in één keer goed, dat is een proces. Een proces van bewustwording. 

Vanuit die ervaring bekeek ik een melding die binnenkwam. Ik zag inderdaad dat het gezin veel huiselijk geweld had gekend in het verleden en dat de kinderen daar getuige van waren geweest... Ik zag ook dat er hulp was ingezet in het gezin en dat dat nog niet zo lang geleden was gestopt, omdat het goed ging. De laatste melding was wel weer een ruzie tussen ouders, maar er was een verschil: de kinderen waren er niet bij. In het gesprek met ouders vroeg ik naar wat er precies gebeurt was die dag. Ook vroeg ik wat de hulpverlening voor hen betekend had en wat zij daarvan hadden geleerd als ouders. Ouders vertelde mij de stappen die zij hadden geleerd, maar ook wat zij op die avond anders hadden kunnen doen, waardoor de ruzie tussen ouders niet zo heftig had hoeven zijn. Wel gaven zij aan dat zij ervoor hadden gezorgd dat de kinderen niet bij de ruzie aanwezig waren. Zij wilde hun kinderen niet meer belasten met de ruzies die zij samen hadden. 

Vaak ben je geneigd om alleen te kijken naar wat er misgaat en vergeet je te kijken naar het leerproces. Lopen leer je door af en toe te struikelen. En bij een verandering hoort ook af en toe een terugval. Zolang er maar bij stil gestaan wordt. En natuurlijk had ik gelijk een onderzoek kunnen gaan starten, maar in dit geval besloot ik om ouders een stukje te volgen in, hoe het hen de volgende keer gaat lukken. En soms is even niets doen en benoemen waar ouders al in gegroeid zijn, juist iets waardoor ze verder gaan groeien. We hebben samen wat afspraken gemaakt over; ‘wat als het nog eens gebeurt’ of liever nog; ‘hoe gaan zij een het een volgende keer voorkomen’. Waarop moeder zei: ‘Als het dan weer zo uit de hand loopt, dan bel ik je zelf wel. Want dan hebben we toch nog een stukje hulp nodig.’

Hoe mooi is dat, dat je op die manier kan samenwerken. Door samen in gesprek te gaan en de drempel weg te halen om hulp te vragen. Ik hoop altijd maar dat mensen na een melding zeggen: ‘Het was niet leuk op dat moment, maar we kunnen weer verder met de juiste hulp en op de juiste manier.’