Blogger Jannet - ‘Het is genoeg Jannet. Ik heb genoeg op mijn bordje gehad, ik kan niet meer…’

'Aan de ene kant wil ik rust en ervoor weglopen en aan de andere kant mis ik een soort bezieling waardoor ik tot niets kom.' Ze legt het plakje ontbijtkoek naast haar koffie en zucht nog eens diep, een enorme frons in het voorhoofd. Ik zie een vrouw met een voortdurende tweestrijd in haar hoofd.

Toen we elkaar leerden kennen was het niet anders, die voortdurende onrust straalt van haar af. Ze praat snel met drukke gebaren. Haar schouders hangen naar voren alsof ze een zware last draagt. Het gezicht is getekend maar echte tranen komen er niet. Regelmatig staat ze even op van haar stoel om een demonstratie te geven van de doemscenario’s die ze in gedachten heeft bij chemo om dan weer neer te ploffen en te zeggen dat ze het niet weet.

Diane heeft een bewogen leven waarin zelfmoord een rode draad blijkt in haar familie, maar ook in haar eigen gezin een diepe wond heeft achtergelaten. De last die dit geeft draagt ze letterlijk en figuurlijk met zich mee, al is ze zich daar niet altijd van bewust en blijft ze maar doorgaan.

Diane heeft door alle ellende in haar jeugd - en als enig kind - al jong geleerd om zich volwassen te gedragen, door te zetten, nooit op te geven, te pleasen, en daardoor kan ze veel aan. Ze heeft een pezig lichaam wat bergen werk kan verzetten. In haar hart is ruimte voor iedereen in nood, mens of dier, en zij offert zich op waarbij ze haar eigen innerlijk kind nog verder van zich af zet en er niet meer naar kan luisteren. Wat zou ze nu graag de handdoek in de ring willen gooien. ‘Het is genoeg Jannet. Ik heb genoeg op mijn bordje gehad, ik kan niet meer…’

Samen doen we een oefening om haar bewust te maken van de last die ze met zich meedraagt en wat dit haar heeft gekost én gebracht. Ze heeft mooie kwaliteiten en talenten ontwikkeld maar is zo ontzettend moe doordat ze letterlijk gebukt gaat. Tijdens de opstelling geeft ze ook ‘de last van het leven’ een plek, schuin achter de plaats van haar vader en moeder. Wanneer we er samen naar kijken en erkennen hoe zwaar de last soms voelt, wil Diane het liefst alle last neerzetten voor zich op de grond, maar dit voelt niet goed. De dingen die ze heeft geleerd en haar maken tot wie ze is, pakt ze weer op en later nog een beetje omdat ze de lasten nog niet helemaal los wil laten. Wanneer ze zich om mag draaien naar het leven van nu, komen er tranen maar achteromkijken helpt, haar ouders en geschiedenis zijn er nog steeds, ze is niet alleen.

Ze verlangt naar lichtheid, maar het donker, alle ellende is ze zo gewend, voelt zo vertrouwd, dat ze het onbewust ook opzoekt. Als ik met haar in gesprek ga, komt er altijd iets ‘zwaars’: haar paard, die nu in een stal in Brabant staat en die ze graag dichterbij wil hebben, maar ze twijfelt aan de manege dichtbij huis. Aan haar vriend die bijna 3000 km ver weg woont. Samenwonen is geen optie zegt ze, steeds heen en weer reizen ook niet, maar ze houdt van hem. Tijdens een oefening met Voice Dialogue, komt ze ogenschijnlijk geen stap verder. ‘Ik herken gewoon geen grijs en de ‘pusher’, de ‘pleaser’ en ‘criticus’ in mijn hoofd schreeuwen om het hardst en daar blijf ik onbewust toch naar luisteren. Ik zou graag een levensgenieter zijn, maar ik weet niet hoe.’

‘Ik zet pas nieuwe stappen als ik niet zo aan het doemdenken ben’, zegt Diane tijdens het volgende gesprek en ze glimlacht erbij. Het is bijna een ‘eureka momentje’ zo lijkt het en helemaal nieuw voor haar. Door alle oefeningen is ze zich langzaamaan steeds meer bewust van haar gedachten. Ze is er stil van, zucht een keer diep en vraagt dan aan mij wat nu.

‘Nu is het tijd om uit je comfort- en angstzone te komen.’ Als ik het zeg schieten haar ogen alle kanten op, als een angstig klein meisje, bang om het fout te doen en tegelijkertijd vragend, alsof ik haar niet heb begrepen.

Ik maak het duidelijk met een tekening. In haar comfortzone zit haar voorgeschiedenis. Ze is er zo aan gewend dat de dood, ziekte, (zelf)moord altijd om haar heen zijn, dat jezelf daarbuiten bewegen bijna eng is. Dat betekent namelijk kiezen voor jezelf, ergens voor gaan, met de wetenschap dat het zou kunnen mislukken (want dat is wat ze kent), maar het toch doen. Andersom betekent het om, niet in een automatisme, ellende op je nek te nemen als niemand anders het lijkt te doen.

Ze kijkt me met een schuin hoofd aan, met een blik die in eerste instantie zegt: dat kan ik toch niet en ze heeft deels gelijk. De wereld in trekken gaat bijna niet als je geen steun ervaart achter je, wanneer je geen vertrouwen hebt dat je wordt opgevangen als je dreigt te vallen. Opnieuw leren vertrouwen op jezelf en op je omgeving is een enorme sprong in het diepe en het helpt om te mogen leunen op wat je hebt geleerd van het verleden en af en toe om je heen te kijken naar de mensen die er nu voor je zijn, je gevoelens en behoeften uit te spreken en daarmee stapje voor stapje verder te gaan.