Blogger Claudia - Op vakantie met een dwarslaesie, kan dat? Deel 2

In mijn vorige blog vertelde ik over onze vliegreis naar New York, medio oktober 2022. Dat ging niet helemaal gesmeerd (als ik het kort en bondig samenvat). De eindstatus was gelukkig wel dat we mét alle bagage én de rolstoel de arrival hall van JFK airport verlieten. Maar… de ontberingen waren nog niet voorbij.

Huurauto ophalen

Er restte ons ‘alleen nog’ het ophalen van de huurauto. Normaal kan je met de AirTrain gemakkelijk naar de Jamaican Circle, waar alle verhuurmaatschappijen zitten. Alleen… door verbouwing lag het station van terminal 1 (waar wij waren) en 2 eruit. Dat werd dus opgepropt als sardientjes in een shuttlebus reizen (na een tijd wachten op een chauffeur die slim genoeg was om dicht bij de stoep te parkeren en de oprijplaat uit te klappen, zodat Salvador ook kon instappen) en vanaf terminal 8 alsnog een ritje met de AirTrain naar Herz.

Handbediening of niet?

Daar aangekomen was het wéér even spannend of er wel een geschikte auto klaarstond. De jongen achter de balie keek Salvador met glazige ogen aan toen die aangaf dat hij een auto met handbediening had gereserveerd. Direct schoot mijn hartslag door het dak. In de staat waarin ik verkeerde (met een dreigende migraineaanval én oververmoeid na een doorwaakte nacht in het vliegtuig, midden in de nacht naar onze maatstaven) kon ik onmogelijk door de regen en het New Yorkse verkeer naar ons hotel rijden. Er zoefden talloze doemscenario’s door mijn hoofd in de minuten waarin de medewerker stilzwijgend het computersysteem doorspeurde.

Hotel op het vliegveld?

Gelukkig stond er een auto gereed waarin Salvador kon rijden en hoefden we geen hotel op het vliegveld te regelen. Ik nam anti-migraine pillen en in de tijd die Salvador nodig had om de route te checken kon ik even met mijn ogen dicht zitten. Net genoeg om een échte allesverzengende migraineaanval in de kiem te smoren.

Regen

De reis naar het hotel was in meerdere opzichten verschrikkelijk. Ik zag scheel van de hoofdpijn en misselijkheid (ja, ook met pillen is dat niet altijd direct weg. Ik hoefde in elk geval niet te braken en ik kon mijn ogen nog open houden zonder steken, aura’s en vlekken. Dat was al heel wat). Er was nog geen USA simkaart en dus geen databundel (elke mb kost €4 als je een Nederlands abonnement gebruikt, dat laat je dus wel uit je hoofd) en de (super-de-luxe) auto had geen navigatie. Je raadt het vast al; bij de eerste de beste afslag was de telefoonnavigatie (die op de WiFi van Herz ingesteld had kunnen worden) te laat met zeggen dat we eraf moesten en vervolgens riep: ‘Miep Miep’ alleen nog maar ‘Go back to the route’ zonder aan te geven wáár die route dan lag… Ik trok het werkelijk niet meer (lees huilbui en toch bijna braken), dus Salvador moest het alleen stellen met slecht asfalt en enorme regenbuien, een combi die niet samengaat met het spitsverkeer rondom New York city (om 23 uur; the city that never sleeps). Na een (slopende) rit van ca. 90 minuten waren we dan eindelijk waar we moesten zijn!! Ik was te moe en afgemat om blij te zijn.

Nog meer hindernissen!

De hindernissen waren bij het hotel aangekomen alleen nog steeds niet op. Na een keer heen en weer lopen met bagage, werkte de kamer keycard niet meer. Niet zo heel erg natuurlijk. Je hoeft alleen maar naar de receptie om het kaartje opnieuw te laten instellen, alleen ik had alles al opgebruikt. Dus Salvador ging het hele gebouw (slinger de slinger, honderden meters, later bleek dat je via de andere ingang de auto op 10 meter afstand kon neerzetten) door om te zorgen dat wij met de laatste bagage in onze kamer konden. 

Slapen? Eind goed al goed?

Nu denk je vast dat alles achter de rug was. Je zou het denken, maar helaas… Er was nog één verrassing: ik wilde de reis eventjes van me afspoelen en toen bleek dat we om de één of andere reden geen warm water hadden. Het was me allemaal wel best. Ik spoelde me vlug af en ging letterlijk fris eindelijk dat langverwachte bed in... Van deur tot deur waren we 22 uur onderweg geweest en was het in Nederland alweer tijd om op te staan (7u ‘s ochtends).

Spoiler: de rest van de vakantie verliep eigenlijk ‘vlekkeloos’ en héél erg fijn. Toch zijn er nog wel wat dingen die ik te vertellen heb. Lees dus vooral mee als mijn volgende blog uitkomt!

Lees meer van Claudia over dwarslaesie gerelateerde onderwerpen en haar relatie:

• Samenleven met een dwarsleet: ‘Ik dacht alleen wat onhandig zo’n langeafstandsrelatie’
• Er gebeurt in ons leven in elk geval geregeld wat bijzonders.
• We gaan graag op vakantie, ondanks de onhandigheden en nadelen.
• Claudia schrijft ook voor Dwarslaesie Magazine.