Blogger Claudia - Met een dwarslaesie door Amerika (deel 1)

Weet je wat er zo leuk is aan Amerika? Dat je er als rolstoeler vanuit kan gaan dat alles aangepast en toegankelijk is! Persoonlijk heb ik best een hekel aan de ‘I’m going to sue you’ maatschappij, maar het levert dus wel op dat ze zich werkelijk aan de disability act houden aan die kant van de plas. De 'Americans with Disabilities Act' (ADA) verbiedt discriminatie van personen met een handicap op verschillende gebieden, waaronder werkgelegenheid, vervoer, openbare accommodaties. Nu hebben we in Europa ook wel zoiets, maar dat staat echt in de kinderschoenen als je het met de VS vergelijkt. In Nederland lopen we zelfs schandalig achter, want hier werd pas in 2016 het ‘VN-verdrag handicap’ geratificeerd. Wat onder andere betekent dat ‘wij’ (Nederland) aangepaste bussen fabriceren die in New York rondrijden, maar dat die bussen (die door hun vering kunnen zakken voor een minder hoge instap en met automatisch uitklapbare treeplank) in Nederland nog amper ingezet worden.

Laat ik snel de toegankelijkheid in Nederland loslaten, want daar zijn nog heel wat blogs over te schrijven… Ik zou het over onze toffe reis hebben:

Wat er in Amerika ‘gewoon’ lukt

• We konden elke nacht op de bonnefooi een hotel reserveren, waarbij we er praktisch van verzekerd waren dat ze een aangepaste kamer zouden hebben. Natuurlijk kan zo’n kamer bezet zijn, dus reserveren is wel een pre, maar ook dit proces ging vrij gemakkelijk. Je wilt niet weten hoe vaak we in Nederland moeten bellen, mailen of op een andere tijdrovende manier contact moeten zien te leggen om te dubbelchecken of er een rolstoelkamer is. Recent ben ik bezig geweest om een nieuwe vakantie te regelen en ondanks VIER dagen werk van zowel mij als het reisbureau is dat niet gelukt! In de VS stond er in alle reserveringssystemen gewoon een online optie om aan te vinken. Net zo simpel als voor wie dan ook. Heerlijk!
• De entree van restaurants en attracties is gewoon altijd goed voor elkaar. Je kan naar openbare gelegenheden gaan met het vertrouwen dat er een (werkende) lift is, dat je erin kan met een talud of zij-ingang en dat de meeste dingen gewoon bereikbaar zijn met een rolstoel.

San Francisco

In de vorige blogs las je over onze belevenissen om in Amerika en op de plaats van bestemming te komen. Na een lang weekend van bezoek aan vrienden en bekenden vlogen we naar San Francisco, zonder problemen en gedoe gelukkig! Een verademing na de eerdere reis. Al ging het niet vlekkeloos: we kregen te maken met eindeloze rijen en een zéér grondige fouillering van Salvador. Maar het enige gevolg daarvan was dat we ons ontbijt misten, omdat de boarding al was begonnen en we duur vliegtuig-voer moesten kopen. Onze boeking voor handbediening was niet aangekomen bij de autoverhuurder (doordat het via een grote boekingssite was gegaan en er kennelijk minder goede communicatie is tussen de twee systemen) en toch hadden we binnen twee uur een aangepaste auto, kregen we de huur voor die dag gecompenseerd als tegenprestatie voor het lange wachten én mochten we de auto met een lege tank inleveren. Wat een service joh! Ik was al lang blij dat het überhaupt lukte om zo snel een auto met handbediening te krijgen… Want ik kán wel autorijden, maar erg leuk vind ik dat niet. Zeker niet in onbekende buitenlandse steden.

Heuvelig

Deze vakantie vergaten we het wéér: Salvadors biceps bij vertrek en thuiskomst opmeten. Het verschil is met een week of twee bergop en bergaf namelijk visueel al te zien. San Francisco is op een aantal heuvels gebouwd en wij wilden de eerste avond ‘uptown’ om naar een gerenommeerde Thai te gaan. Het werd een retourtje van tien kilometer over minstens zeven heuvelen. De eerste ‘stroll’ (samenvoeging van stappen en rollen en ‘wandelen’ in het Engels) was dus direct een feit! #armpower. De volgende dag deden we het nog eens dunnetjes over toen we ‘downtown’ strollend gingen verkennen. Mijn Fitbit heeft die dag ruim 23.000 stappen gemeten. 

Het enige dat deze keer niet lukte, was het uitzicht op Telegraph Hill vanuit de toren bewonderen. De lift was namelijk kapot en de 360 treden lieten we toch graag aan ons voorbijgaan. Vanaf de heuveltop kon je de stad namelijk ook al erg mooi zien liggen.

Palm Desert/Palm Springs

Om het mooie weer nog even vast te houden, verbleven we zo lang mogelijk in de woestijn. Wij hadden in Palm Desert een appartement (zeer geschikt, met een lekker zwembad op het terrein) voor de prijs van een hotelkamer, dus alles bij elkaar waren we bijna een week in deze contreien. Alles is lekker vlak in Palm Desert en Palm Springs zelf, maar er ligt een majestueuze berg langs deze steden, die de woestijn scheidt van de kuststrook en deze hebben we ook overwonnen door de kabelbaan naar boven te nemen. 

Hoewel het allemaal erg indrukwekkend is (van dertig graden op grondniveau, naar de eerste sneeuw van het jaar en een temperatuur rond het vriespunt op de top), vonden we het enorm jammer dat het berggebied achter het Visitor Centre zo supersteil was. We zijn een eindje heuvelaf gegaan, maar dat was amper verantwoord. Omdat we ook weer terug omhoog moesten zien te komen, stopten we na een paar honderd meter heuvelaf toch maar. Er ligt dus wel een pad. De conditie ervan was (vermoedelijk door het veelvuldig sneeuwschuiven) erg ribbelig en daardoor niet gemakkelijk begaanbaar. Balanceren is heuvelaf al lastig, als de ondergrond dan niet glad is én het met minstens vijftien procent naar beneden gaat, dan houdt het wel op. 

Een rondritje met de auto leverde ongeveer net zulke mooie uitzichten op. Ga als je in deze omgeving bent vooral eens naar Idyllwild, een grappig dorpje met allerlei soorten houten huisjes aan kronkelige bergweggetjes. Het is net alsof je in Zwitserland bent.

San Diego

Hoewel we relatief kort in deze stad waren hebben we best veel gedaan en bezocht. We vonden dit absoluut meer de moeite waard dan San Francisco. De sfeer is gemoedelijker en er is voor ons gevoel meer te doen. Bij Mission Beach ligt een speelpark met indoor swimmingpool en allerlei kermisattracties voor kinderen. Wij gingen daar vluchtig doorheen en streken daarna neer voor een cocktail in de zon (begin november, I ?it!) In Balboa park vind je allerlei bouwsels voor één van de ‘wereldtentoonstellingen’, die allemaal prima toegankelijk zijn. Je gaat er qua sfeer en bouwstijlen van Spanje naar Italië en weer terug via het Midden-Oosten. Coronado beach is een paar keer uitgeroepen tot ‘beste strand van de wereld’ (volgens hun eigen website) en het zou ✨ ‘sparkling’✨ zijn vanwege de mica deeltjes in het zand.  Er was een rolstoelpad tot vlakbij de zee en zelfs aangepaste douches op het strand in het toiletgebouw (waarvan de hygiëne overigens niet was om over te schrijven…). Maar parkeer wel je auto in de rijrichting, anders krijg je net als wij een bekeuring.

Die boete was ongeveer het eind van onze vakantie, maar in dit blog heb ik alle natuur overgeslagen, anders werd het een veul te lang verhaal. Daarover kan je de volgende keer dus lezen! 

Wil je tips?

Mocht je na het lezen van dit blogs concrete tips willen over de leukste plekjes die we bezocht hebben, zoek mij dan gerust op social media op en stel me je vraag. 

Lees meer van Claudia over dwarslaesie gerelateerde onderwerpen en haar relatie:

• Samenleven met een dwarsleet: ‘Ik dacht alleen wat onhandig zo’n langeafstandsrelatie’
• Er gebeurt in ons leven in elk geval geregeld wat bijzonders.
• We gaan graag op vakantie, ondanks de onhandigheden en nadelen.
• Claudia schrijft ook voor Dwarslaesie Magazine.