Bijna negentig en verliefd - lovestory in het verpleeghuis

De eerste keer dat ik ze hand in hand zag zitten, kreeg ik spontaan tranen in mijn ogen. Wat lief! Ook mijn dienstdoende collega’s reageerden met ‘ooohhhhs’ en ‘aaahhhhs’. (En natuurlijk met flauwe opmerkingen: ‘Voor jou is er ook nog hoop, Floor. Liefde kent geen leeftijd.’ Dat krijg je als enige single van het team.)

Schattig stelletje

Meneer Jorissen en mevrouw De Boer vormen dan ook een schattig stelletje. Allebei zijn ze tegen de negentig, broos en zwaar dementerend. Twee zachtaardige lieverds. Ze lijken voor elkaar gemaakt en hier – in het verpleeghuis – hebben ze elkaar gevonden.

Verlegen glimlach

Als ze een plek mogen kiezen in de huiskamer, willen ze altijd naast elkaar zitten. Dan pakt hij haar hand of streelt zij over zijn arm. Af en toe glimlachen ze naar elkaar, een beetje verlegen. Praten lukt bijna niet meer, maar dat blijkt geen obstakel voor de opbloeiende liefde.

Ziek

Laatst was mevrouw De Boer ziek. Een urineweginfectie met koorts hield haar een week aan bed gekluisterd. En meneer Jorissen? Misschien teleurstellend, maar die leek haar helemaal niet te missen. Tja, zo gaat dat bij mensen met een vergevorderd stadium van dementie.

Verschrikkelijk blij

Toch gebeurde er iets prachtigs toen ik mevrouw De Boer, nog wel verzwakt, voor het eerst weer de huiskamer in reed. Ik parkeerde haar rolstoel als vanouds naast die van meneer Jorissen. Hij was een tijdje stil en leek in zijn geheugen te graven naar woorden. Toen hij ze eindelijk gevonden had, zei hij hakkelend: ‘Ik ben verschríkkelijk blij dat je er weer bent.’ Een zin die hij nog twee keer herhaalde.

Rood autootje

En weet je wie ook verheugd was dat de patiënte weer opknapte? Mevrouw Jorissen. Ja, je leest het goed! Onze Casanova heeft nog een echtgenote: een krasse dame van begin tachtig. Elke dag om half vier rijdt haar rode autootje voor en komt ze haar man bezoeken.

Knop om

In het begin moest ze wel wennen aan de overspringende vonkjes tussen haar man en mevrouw De Boer. Maar het is haar gelukt een knop om te zetten. Ze gunt het hem, heeft ze me uitgelegd. Ze is nu zelfs blij dat mevrouw de Boer het verpleeghuis-leven van haar man een beetje mooier maakt.

Zestig jaar getrouwd

Meneer Jorissen vindt het gelukkig ook nog steeds fijn om zijn eigen vrouw te zien. Hij weet alleen niet meer wie zij precies is. En al helemaal niet dat hij al zestig jaar met haar getrouwd is.

Ware liefde

Als mevrouw Jorissen komt, neemt ze haar man meestal mee naar zijn eigen kamer. Bij mooi weer gaan ze naar buiten. Maar als ze weggaat, rijdt ze de rolstoel van haar echtgenoot altijd weer naast die van mevrouw De Boer. Als dat geen ware liefde is…