'18 jaar, hoe kan je dan verwachten dat een kind alles wel even zelf kan regelen...'

18 jaar... en dan?

Strijdende ouders die proberen om de zorg die er was voor hun kind voort te zetten. Het grote gat waar een kind in valt als het kind 18 jaar wordt. Volgens de wet ben je volwassen en kan je het allemaal zelf. Maar wat weet je nou als je 18 jaar bent?... Nog half in de puberteit hangend, niet weten wat er te koop is in de wereld. Met een stabiele thuissituatie word je er wel doorheen geloodst. Maar als je dat allemaal niet hebt, wat dan?

Zo zat ik tegenover een jongen. Thuis ging het niet goed. Hij was net 18 jaar geworden en ik vroeg hem wie hem hielp bij de financiële veranderingen die plaatsvinden als je 18 jaar wordt. Hij keek me vragend aan. Ik hem ook. Hij had geen idee waar ik het over had. We hebben samen gekeken naar wie er met hem samen kon kijken wat er moest gebeuren. Ik heb een website geappt waar ook alles op stond met nog even de benadrukking erbij dat hij dit echt moest gaan regelen. Ik maakte mij zorgen of hij het ook daadwerkelijk zou doen en of hij overzag wat de gevolgen waren als hij het niet regelt… Maar ja, 18 jaar dus loslaten, want hij mag zelf bepalen of hij hulp wil. En van mij wilde hij dat niet.

Zo was er ook een meisje, een tienermoeder die opgroeide in een onstabiele situatie. Trauma's vanuit het verleden. Veel zorgen over hoe zij het allemaal ging redden. De jeugdzorgmedewerker bleef maar roepen hoe groot de zorgen waren en dat ze bijna 18 werd en dat er dan niets meer kon. En ik, toen nog hulpverlener, gaf haar terug dat ze dan voor de 18e verjaardag wel alles goed moest regelen zodat de hulp voor dit meisje door kon blijven gaan. Maar helaas, hoe hard ik ook riep... vlak voor haar 18e verjaardag verdween de jeugdzorgwerker uit beeld en na haar 18e verjaardag mocht ik niks meer doen. Ook al probeerde ik op een andere manier te regelen dat er hulp kwam, er waren wachtlijsten. En dat duurde te lang. Maar wat een gesteggel boven een kind zijn hoofd. Door de regels en wetten kan niemand een kant op... En elke keer als ik zo een artikel voorbij zie komen denk ik: 18 jaar, hoe kan je dan verwachten dat een kind alles wel even zelf kan regelen...

Zo zat ik pas in een gesprek met een gezin wat nog maar kort in Nederland woonde. Ineens plopt daar de zoon op, net 18 jaar geworden. Ik vroeg hem hoe het met hem zat, had hij alles geregeld nu hij 18 was geworden. Ouders en zoon keken mij vragend aan. Een andere jonge man die ook bij het gesprek zat om te vertalen, werd stil en keek mij aan. Hij zei: ‘Weet u, ik besef mij nu pas in wat voor gat mensen vallen als het begeleiden vanuit vluchtelingenwerk eindigt…’ Hij keek naar de jongen en weer naar mij. Hij zei: ‘Hoe kan hij nou weten wat hij moet regelen... Dat heeft hij nergens meegekregen!’ Wat zou het fijn zijn als deze jonge man, de net 18-jarige jongen even aan de hand mee zou nemen om dit met hem te regelen.

Ik hoop altijd dat mensen beseffen dat niet ieder kind goed kan worden begeleid naar volwassenheid. Soms kan een klein gebaar al zo enorm helpend zijn.